วันนี้อาตมาขอเทศน์เรื่องพิเศษสักเรื่องหนึ่งให้ทราบ
เพราะว่าฟังเทศน์วันนี้จากอาตมาภาพ ก็ไม่แน่ใจว่า
บรรดาพุทธบริษัททั้งหลายจะได้ฟังเทศน์จากอาตมา
ต่อไปหรือเปล่าก็ไม่ทราบ เพราะปี ๒๕๒๓ ปีนั้นต้องตาย
ไปประมาณ ๒-๓ ชั่วโมง ความจริงอายุขัยอาตมา
มีอายุเพียงแค่ ๒๗ ปี

ตอนนั้นสมัยหลวงพ่อปานอยู่ เขาเชิญนิมนต์พระศรีอาริย์
ไปไว้วัดบางนมโค พระศรีอาริย์เขาต้องยกตั้ง ๘ คน
ตอนดึกตี ๒ หลวงพ่อปานท่านมานั่งอยู่หน้าพระศรีอาริย์
ให้ตาเชิดที่เป็นลูกศิษย์ไปเรียกอาตมามาจากที่นอน
พอดีเป็นเวลาที่อาตมาตื่นมาเพื่อเจริญพระกรรมฐาน
ก็ลงมาหาท่าน ท่านรออยู่องค์เดียว และก็บอกว่า
"เอายังงี้ก็แล้วกันนะ ที่ฉันเรียกเธอมาวันนี้
ฉันต้องการอยากให้เธอรู้ว่าเธอต้องตายในปีไหน"

ก็ลองยกพระศรีอาริย์ดู ยกไปปีที่ ๑ปีที่ ๒ ปีที่ ๓
ปีที่ ๔ ปีที่ ๕ มันก็ยกไม่ขึ้น พอถึงปีที่ ๒๗
หมายถึงอายุ ๒๗ ปี ยกขึ้นเบามาก ท่านบอกว่า
"อายุขัยของแกมีแค่ ๒๗ ปี ขอให้ต่ออายุเสีย" อาตมาเวลานั้นเจริญพระกรรมฐาน ทรงณาน
สำหรับวิปัสสาณานยังอ่อนอยู่ แต่ณานน่ะหนักแน่นมาก
โดยเฉพาะเรื่องพรหมเป็นที่อยู่ของเราทุกวันที่เวลาเราจะนอน ตั้งใจอธิฐานจิตเสร็จก็ขึ้นไปนอนบนพรหม ถึงเวลาก็ลงมา

ก็คิดว่าท่าเกิดเป็นพรหมได้ก็เป็นที่พอใจของเราแล้ว
เราไม่ตกนรกก็เลยบอกท่านว่าผมไม่ต่อ ถ้าผมจะตาย
อายุ ๒๗ ปี ผมจะชอบใจมาก การเป็นมนุษย์เป็นภาระหนัก ท่านบอกว่า "ควรอยู่ต่อไป ขอให้ต่ออายุ" อาตมาก็ไม่ต่อ

ในฐานะที่อาจารย์ย่อมมีความสามารถ มีความรู้ดีกว่าลูกศิษย์
มีความฉลาดกว่า วันรุ่งขึ้นอีก ๒ วัน ท่านไปซื้อปลามากาละมังใหญ่หลายสิบตัว แล้วให้พระไปตามอาตมามาบอก
"วันนี้แกว่างๆช่วยเอาปลาไปเทน้ำทีซิวะ"
พอเอาปลาไปเทที่แม่น้ำเสร็จ กลับมาหาท่าน
กราบท่าน ท่านบอก "ข้าต่ออายุแกแล้ว"
เสียท่าอาจารย์ ก็ถามว่า "หลวงพ่อครับ
ผมจะอยู่ได้อีกกี่ปี" ท่านบอก
"แกก็อยู่ไปจนกว่าจะตายก็แล้วกัน"