ปกติเด็กๆที่ห้อง จะนั่งรอไม่ค่อยกล้าปลุก ปล่อยให้นายนอนตามใจปรารถนา แต่วันนี้ไม่รู้พิเศษอะไร ต่างพร้อมใจกัน กระโดดขึ้นมานั่งข้างๆหมอนหน้าสลอน แล้วคุณพี่ชายก็กระโดดขึ้นบนหน้าอก เลียๆคางเลียคอ จะเอาหมอนมาบังก็ยังยื่นหน้ามาซอกซอนหา (ส่วนนังน้อง นั่งหน้าแป้นแล้นหางตก มองพี่ชายแบบกล้าๆกลัวๆ อย่างเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆ) สุดท้ายคุณเธอทั้งสองปลุกจนนายต้องลุกขึ้น ลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาจนได้
เสร็จจากภารกิจในห้องน้ำ กลับมาที่โต๊ะข้างเตียง หยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา " อ่าว..บ่ายโมงกว่าแล้วเหรอ..นอนยาวเลยเรา 555 "
เสร็จจากกิจปลุกเจ้านาย สองเด็ก (แก่หนึ่งเยาว์หนึ่ง) ก็หายหัวหายหาง หันไปชะเง้อมองหา เห็นคุณเธอไปนอนเรียงเคียงข้างหมอบรอในห้องครัวหน้าตู้เย็นอย่างเรียบร้อยและพร้อมเพรียง
ดังนั้นเจ้านายจึงต้องรีบหยิบหมูออกมาละลายน้ำแข็ง แล้วตักอาหารเม็ด 3 ทัพพีเล็กใส่จาน จากนั้นเอาหมูที่หั่นเป็นลูกเต๋าเล็กๆ โป๊ะลงไปบางๆบนอาหารเม็ด เอาเข้าเวฟ 1 นาที พอหมูสุกๆแดงๆและอาหารเม็ดก็ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
แอบเหลือบไปมองสองหมา ต่างชูคอตาแป๋ว เลียลิ้นแผล่บ กระดกหางเคาะพื้นเบาๆด้วยจังหวะสโลว์หางแต่ก็พร้อมกัน
แล้วเมื่อนายหยิบจานอาหารออกจากเตา เดินไปที่มุมรับประทานอาหาร(สองหมา) สองพี่น้องก็กระโดดไปรอก่อนนายก้าวหนึ่งยังจุดที่หมายโดยไม่ต้องส่งเสียงเรียกหา นั่งมองนายตักแบ่งอาหารจากจานประกอบอาหาร ลงในชามของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน นายก็ไม่ลืม โรยขนมโปรดที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆสองสามชิ้น โปะหน้าอาหารในชามแทนผักชี เหมือนทุกครั้ง
ขนาดหิวแสนหิว แต่สองหมาก็ยังคงนั่งมองจานอาหารสลับกับเงยขึ้นมองหน้าเจ้านาย แต่ไม่มีตัวไหนเดินเข้ามากิน รอจนนายก้าวห่างออกมาสามสี่ก้าว แล้วหันไปมอง จากนั้นผายมือไปข้างหน้า ไปทางอาหารในจาน แล้วเชื้อเชิญ
" กินสิ.."
เท่านั้นแหล่ะ พี่รันก็พุ่งเข้าหาชามอาหารของตนเองทันที แล้วก็กินช้าๆอย่างละเมียดละไมอย่างมีมารยาท ตามฉบับของคุณชายไฮโซ ส่วนคุณน้องนั่งมองคุณพี่กิน บางทีก็ยื่นคอเข้าไปจะกินในชามของตน แล้วก็ถอยออกห่างอีกคืบ
หลายครั้งที่นายอดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมนาร์เนียไม่ยอมกิน สำหรับพี่รันนั้น พอเข้าใจแล้วว่า พี่รันจะรอคำสั่งจากนายก่อนให้กินได้ พี่รันถึงเข้าไปกิน แต่สำหรับน้อง ก็นายอนุญาตให้กินได้แล้ว ทำไมยังไม่กินอีก
แล้วต่อมานายจึงค่อยเข้าใจ.. ที่แท้น้องจะรอให้พี่กินไปได้สักพักหนึ่งก่อน จึงค่อยเข้าไปกิน บางครั้งจะนั่งรอให้พี่กินเสร็จ ถึงเข้ามากินอาหารของตนเอง อาจบางทีมันคงเป็นกฏของฝูง ที่จะกินกันตามลำดับชั้นฐานะ ในห้องนี้ นาร์เนียเป็นน้องเล็กสุด ดังนั้นจึงต้องรอให้พี่กินก่อน
แต่อย่างไรก็ตาม ต่อให้นาร์เนียจะต่อให้พี่รันกินไปก่อนครึ่งชาม แต่พอลงมือกิน นาร์เนียก็กินอาหารในชามของตัวเองหมดก่อนทุกที จากนั้นก็จะไปนั่งรอจานพี่รันต่อ
พี่รันเขาจะกินช้า เหมือนกินละเมียด บางครั้งมีพักเบรคเดินออกมาฉี่ที่ pad นิดหนึ่ง แล้วกลับมากินต่อ เป็นอย่างนี้จนนายรู้คิวแล้ว แล้วพี่รันก็มักจะไม่ค่อยกินอาหารในชามจนหมดหรอก อาจจะนานๆทีที่หิวจัด หรือเจออาหารโปรด ที่จะกินจนเลียจานด้วย แต่ส่วนใหญ่ก็จะเหลืออาหารเม็ดไว้ในจานอย่างน้อยสักสองสามเม็ด เป็นทานให้กับน้องที่นั่งรอ ขอของเหลือจากพี่ แม้จะแค่เม็ดสองเม้ดก็ยังดี
เคยมีที่นายนึกว่าน้องกินไม่อิ่ม จึงทำเพิ่มให้ แต่ก็หาเป็นเช่นนั้นไม่ ไม่ใช่ว่าน้องไม่อิ่ม แต่มันเหมือนเป็นกฏบางอย่างของฝูง ที่น้องต้องเข้าไปรับของกินจากในจานของพี่เท่านั้นเอง
อยู่กับหมา ก็ได้เรียนรู้อะไรจากหมาเหมือนกัน กฏของฝูง มันเป็นอะไรที่น่าสนใจ และเป็นอะไรที่น่ารักจริงๆ....
เอามาเล่าเว่อร์ๆขำๆ ใครมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเจ้าตัวดีที่บ้าน ก็เอามาเล่าสู่กันฟังกันมั่งนะคะ ^___^
.
เล่าสู่กันฟังเรื่องลูกๆ
ปกติเด็กๆที่ห้อง จะนั่งรอไม่ค่อยกล้าปลุก ปล่อยให้นายนอนตามใจปรารถนา แต่วันนี้ไม่รู้พิเศษอะไร ต่างพร้อมใจกัน กระโดดขึ้นมานั่งข้างๆหมอนหน้าสลอน แล้วคุณพี่ชายก็กระโดดขึ้นบนหน้าอก เลียๆคางเลียคอ จะเอาหมอนมาบังก็ยังยื่นหน้ามาซอกซอนหา (ส่วนนังน้อง นั่งหน้าแป้นแล้นหางตก มองพี่ชายแบบกล้าๆกลัวๆ อย่างเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆ) สุดท้ายคุณเธอทั้งสองปลุกจนนายต้องลุกขึ้น ลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาจนได้
เสร็จจากภารกิจในห้องน้ำ กลับมาที่โต๊ะข้างเตียง หยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา " อ่าว..บ่ายโมงกว่าแล้วเหรอ..นอนยาวเลยเรา 555 "
เสร็จจากกิจปลุกเจ้านาย สองเด็ก (แก่หนึ่งเยาว์หนึ่ง) ก็หายหัวหายหาง หันไปชะเง้อมองหา เห็นคุณเธอไปนอนเรียงเคียงข้างหมอบรอในห้องครัวหน้าตู้เย็นอย่างเรียบร้อยและพร้อมเพรียง
ดังนั้นเจ้านายจึงต้องรีบหยิบหมูออกมาละลายน้ำแข็ง แล้วตักอาหารเม็ด 3 ทัพพีเล็กใส่จาน จากนั้นเอาหมูที่หั่นเป็นลูกเต๋าเล็กๆ โป๊ะลงไปบางๆบนอาหารเม็ด เอาเข้าเวฟ 1 นาที พอหมูสุกๆแดงๆและอาหารเม็ดก็ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
แอบเหลือบไปมองสองหมา ต่างชูคอตาแป๋ว เลียลิ้นแผล่บ กระดกหางเคาะพื้นเบาๆด้วยจังหวะสโลว์หางแต่ก็พร้อมกัน
แล้วเมื่อนายหยิบจานอาหารออกจากเตา เดินไปที่มุมรับประทานอาหาร(สองหมา) สองพี่น้องก็กระโดดไปรอก่อนนายก้าวหนึ่งยังจุดที่หมายโดยไม่ต้องส่งเสียงเรียกหา นั่งมองนายตักแบ่งอาหารจากจานประกอบอาหาร ลงในชามของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน นายก็ไม่ลืม โรยขนมโปรดที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆสองสามชิ้น โปะหน้าอาหารในชามแทนผักชี เหมือนทุกครั้ง
ขนาดหิวแสนหิว แต่สองหมาก็ยังคงนั่งมองจานอาหารสลับกับเงยขึ้นมองหน้าเจ้านาย แต่ไม่มีตัวไหนเดินเข้ามากิน รอจนนายก้าวห่างออกมาสามสี่ก้าว แล้วหันไปมอง จากนั้นผายมือไปข้างหน้า ไปทางอาหารในจาน แล้วเชื้อเชิญ
" กินสิ.."
เท่านั้นแหล่ะ พี่รันก็พุ่งเข้าหาชามอาหารของตนเองทันที แล้วก็กินช้าๆอย่างละเมียดละไมอย่างมีมารยาท ตามฉบับของคุณชายไฮโซ ส่วนคุณน้องนั่งมองคุณพี่กิน บางทีก็ยื่นคอเข้าไปจะกินในชามของตน แล้วก็ถอยออกห่างอีกคืบ
หลายครั้งที่นายอดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมนาร์เนียไม่ยอมกิน สำหรับพี่รันนั้น พอเข้าใจแล้วว่า พี่รันจะรอคำสั่งจากนายก่อนให้กินได้ พี่รันถึงเข้าไปกิน แต่สำหรับน้อง ก็นายอนุญาตให้กินได้แล้ว ทำไมยังไม่กินอีก
แล้วต่อมานายจึงค่อยเข้าใจ.. ที่แท้น้องจะรอให้พี่กินไปได้สักพักหนึ่งก่อน จึงค่อยเข้าไปกิน บางครั้งจะนั่งรอให้พี่กินเสร็จ ถึงเข้ามากินอาหารของตนเอง อาจบางทีมันคงเป็นกฏของฝูง ที่จะกินกันตามลำดับชั้นฐานะ ในห้องนี้ นาร์เนียเป็นน้องเล็กสุด ดังนั้นจึงต้องรอให้พี่กินก่อน
แต่อย่างไรก็ตาม ต่อให้นาร์เนียจะต่อให้พี่รันกินไปก่อนครึ่งชาม แต่พอลงมือกิน นาร์เนียก็กินอาหารในชามของตัวเองหมดก่อนทุกที จากนั้นก็จะไปนั่งรอจานพี่รันต่อ
พี่รันเขาจะกินช้า เหมือนกินละเมียด บางครั้งมีพักเบรคเดินออกมาฉี่ที่ pad นิดหนึ่ง แล้วกลับมากินต่อ เป็นอย่างนี้จนนายรู้คิวแล้ว แล้วพี่รันก็มักจะไม่ค่อยกินอาหารในชามจนหมดหรอก อาจจะนานๆทีที่หิวจัด หรือเจออาหารโปรด ที่จะกินจนเลียจานด้วย แต่ส่วนใหญ่ก็จะเหลืออาหารเม็ดไว้ในจานอย่างน้อยสักสองสามเม็ด เป็นทานให้กับน้องที่นั่งรอ ขอของเหลือจากพี่ แม้จะแค่เม็ดสองเม้ดก็ยังดี
เคยมีที่นายนึกว่าน้องกินไม่อิ่ม จึงทำเพิ่มให้ แต่ก็หาเป็นเช่นนั้นไม่ ไม่ใช่ว่าน้องไม่อิ่ม แต่มันเหมือนเป็นกฏบางอย่างของฝูง ที่น้องต้องเข้าไปรับของกินจากในจานของพี่เท่านั้นเอง
อยู่กับหมา ก็ได้เรียนรู้อะไรจากหมาเหมือนกัน กฏของฝูง มันเป็นอะไรที่น่าสนใจ และเป็นอะไรที่น่ารักจริงๆ....
เอามาเล่าเว่อร์ๆขำๆ ใครมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเจ้าตัวดีที่บ้าน ก็เอามาเล่าสู่กันฟังกันมั่งนะคะ ^___^
.