อายุ 20 ปี เรียนมหาลัยปี3แล้ว แต่เหมือนเด็กแค่3ขวบที่พ่อแม่ต้องคอยห้ามนั่นนี่ตลอด
เวลาจะไปไหนเราบอกตลอด แต่ทุกครั้งพอบอกไปแล้วแม่ชอบทำเสียงแบบไม่ค่อยโอเคที่เราจะไป
ขนาดว่าแค่ไปกินเนื้อย่างกับแฟนที่ร้านเนื้อย่าง เราโทบอกยังน้ำเสียงไม่ค่อยโอเคที่กลับบ้านค่ำ ทั้งที่แค่ 6โมงครึ่ง!!!
ตอนนี้มีงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่จะจบงานเลิกดึก 5ทุ่มกว่าแล้วบ้านเรามันบ้านนอกอยุ่ห่างจากเมืองและสถานที่จัดงานเกือบ 20 โลแน่ะ ... แค่ขอแม่ว่าไปนอนบ้านเพื่อนนะเพราะบ้านเพื่อนห่างจากโรงแรมที่จัดงานไม่ถึงโล แม่ก้ไม่ให้ไปบอกให้นอนบ้านตัวเอง ... เราพยายามพูดดีๆอธิบายเหตุผลว่า งานเลิกค่ำๆเราต้องมารอ "แม่ขับรถมารับ" กว่าจะมารับกว่าจะถึงบ้านอาบน้ำนอน มันก้เหนื่อย...อีกอย่างไม่อยากให้พ่อกะแม่เข้ามาเพราะมันดึกแล้ว...แล้วที่นอนบ้านเพื่อนเราก้อยากไปกับเพื่อนบ้าง...เกิดมาไม่เคยไปกับเพื่อนเลยตั้งแต่เรียนมหาลัยมา เค้าชวนไปผับเราปฎิเสธตลอดด้วยเหตุผลที่ว่าขี้เกียจ...แต่จิงๆแล้วเราก้อยากไปนะแต่รุ้ว่ายังไงก้ไปไม่ได้ เราอึดอัดมากจิงๆ วันนี้ขอแม่ไปค้างบ้านเพื่อนพรุ่งนี้เพราะพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงจบของรุ่นพี่สาขาเรา...แม่ก้ไม่ให้ ห้ามลูกเดียว "เราเข้าใจว่าห่วงแต่อยากให้ห่วงให้ถูกทางไม่ใช่ห้ามทุกอย่าง" เข้ามหาลัยมาเรามีแต่เรียน เราไม่ใช่คนเรียบร้อยแต่เราเรียนค่อนข้างที่จะดีมากๆเลยอ่ะ เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.5ในแต่ละเทอม...เราบอกแม่ว่าแค่ไปนอนบ้านเพื่อน แม่ไม่ให้ไป เราเลยบอกว่าอายุเท่านี้แล้วนะ โตแล้ว แม่ก้ตอบกลับมาว่าอายุเท่านี้แล้วยังไง?...เราก้อึ้งทั้งที่พยายามอธิบาย เราพูดถึงขนาดที่ว่า "อะะไรก้ห้ามไม่ได้ไปไหนเลยอยุ่แต่บ้าน เรียนเยอะจนจะเปนบ้าอยุ่แล้ว" แม่เราก้บอกว่า "ทำไมจะไม่ให้ไปก้ให้ไปตั้งหลายครั้ง" แต่รุ้อะไรมั๊ยคำว่า "ให้ไปตั้งหลายครั้งของแม่เรา"จิงๆแล้วเราไปไหน..."เราไปแค่เดินซื้อของตอนเย็นหลังเลิกเรียน นานๆทีจะไป ซัก5-6โมงเยนเราก้กลับ แล้วก้กินเนื้อย่างกับแฟนนานๆทีเหมือนกัน ต้องรีบไปตั้งแต่ร้านพึ่งเปิดรีบกินรีบกลับกลัวแม่จะว่ากลัวพ่อจะว่า"...นี่แหล่ะคือว่า "แม่ก้ให้เราไปตั้งหลายครั้ง" เราน้อยใจอย่างนึงคือเคยคิดจะถามเรามั๊ย เรียนเยอะๆเหนื่อยมั๊ย พักบ้าง หาเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง..ไม่เคยเลย วันนึงเราตื่นเช้าไปเรียน เลิกปุ๊บก้กลับบ้าน อาจมีแวะเดินเซนทรัลนิดหน่อยซัก 4โมงเยนก้กลับ...เราคิดถึงเรื่องพวกนี้ทีไรอยากร้องไห้ แม่เราแท้ๆ เรารุ้ว่าห่วง แต่การที่ทำแบบนี้มันเหมือนปิดกั้นเรามาก เราไม่เคยรุ้เลยว่าโลกข้างนอกเค้าไปถึงไหนแล้ว จังหวัดที่เราอยุ่มันมีตรอก ซอก ซอยอะไรบ้าง วันๆไปแค่มหาลัย แล้วก้กลับบ้าน...รุ้สึกอึดอัดมากค่ะ ถ้าแม่เข้าใจเราบ้าง เราคงไม่มานั่งคิดอยุ่แบบนี้ เราทุกข์ใจมากที่เค้าไม่เคยไว้ใจเรา ทั้งที่เราเปนลูกเค้า...เราเชื่อเค้า เราก้แทบไม่ออกไปไหน เพื่อนชวนเราไม่เคยไปเลย จนทกวันนี้เพื่อนไม่ชวนแล้วค่ะ เหมือนชีวิตเรามีแต่บ้าน และเพื่อนแท้ของเราคือคอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เน็ต...ที่เราต้องเล่นมันทุกวันเพราะเราเหงาอยากออกไปดูโลกภายนอกบ้าง อยากเที่ยวบ้าง เรารู้ขอบเขตว่าควรวางตัวยังไง รุ้ว่าอะไรดีชั่ว...เราหมดปัญญาที่จะอธิบายแล้วค่ะ จนบางครั้งเราก้อดคิดไม่ได้ว่า...เราเกิดมาเพื่ออะไร เราเปนตัวปัญหารึป่าวที่ทำให้เค้าไม่เคยไว้ใจ...เราเลวขนาดนั้นเลยรึไง...จนบางครั้งก้อยากหายไปจากบ้านหลังนี้ ไปอยุ่คนเดียว ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำและคิดว่ามันดี ไม่ทำร้ายใครไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...เราทุกข์ใจเราอึดอัดจนหลายๆครั้งเราต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว เพราะคนที่เปนแม่คนแท้ๆเค้าห่วงลูกได้แต่ควรมีขอบเขตไม่ใช่อะไรก้ห้ามทุกอย่าง เหมือนกับชีวิตนี้เราเกิดมาเพื่อทำตามคำสั่ง...เรารุ้สึกไม่เคยทันโลกเลยค่ะ KFC PIZZA HOTPOT ฯลฯ ของพวกนี้เราพึ่งมาเคยกินตอนอายุ20ปี...เหตุผลน่ะหรอ เพราะแม่ไม่ให้เราไปไหนเลย แม่คิดว่าอยุ่บ้านดีที่สุด แต่เราเหมือนคนเก็บกด แม่ชอบหาว่าเราเก็บกด ชอบว่าเราว่าทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหา...แล้วแม่เคยย้อนถามตัวเองมั๊ยว่าใครที่เลี้ยงเรามาให้เรารุ้สึกแบบนี้...ถ้าขอพรได้1ข้อ เราจะไม่ขอให้เราเก่งหรือมีชีวติที่ดีสุขสบาย "แต่เราอยากจะขอให้แม่ให้อิสระในการตัดสินใจกับเราบ้าง ให้โอกาสเราได้คิดเองบ้าง ถ้าจะห่วงก้ห่วงได้แต่ไม่ใช่ทั้งห่วงทั้งห้าม ...เราอยากให้แม่เข้าใจความต้องการของวัยอย่างเราค่ะ เราอยากมีสังคม มีเพื่อนที่ไม่ใช่แค่หน้าจอคอมกับอินเตอร์เน็ต..." เราทุกข์ใจมากจิงๆ อยากให้แม่เปิดใจรับฟังเข้าใจแต่ให้อิสระกับเราบ้าง นี่คือความฝันที่เราอยากให้เปนจิง ฝันมานาน..แค่อยากให้แม่เข้าใจลูกคนนี้..
เราต้องทำยังไงให้แม่เข้าใจวัยอย่างเรา เราอึดอัดรู้ว่าแม่ห่วงแต่เราไม่เคยไปไหนกับเพื่อนเลยค่ะ
เวลาจะไปไหนเราบอกตลอด แต่ทุกครั้งพอบอกไปแล้วแม่ชอบทำเสียงแบบไม่ค่อยโอเคที่เราจะไป
ขนาดว่าแค่ไปกินเนื้อย่างกับแฟนที่ร้านเนื้อย่าง เราโทบอกยังน้ำเสียงไม่ค่อยโอเคที่กลับบ้านค่ำ ทั้งที่แค่ 6โมงครึ่ง!!!
ตอนนี้มีงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่จะจบงานเลิกดึก 5ทุ่มกว่าแล้วบ้านเรามันบ้านนอกอยุ่ห่างจากเมืองและสถานที่จัดงานเกือบ 20 โลแน่ะ ... แค่ขอแม่ว่าไปนอนบ้านเพื่อนนะเพราะบ้านเพื่อนห่างจากโรงแรมที่จัดงานไม่ถึงโล แม่ก้ไม่ให้ไปบอกให้นอนบ้านตัวเอง ... เราพยายามพูดดีๆอธิบายเหตุผลว่า งานเลิกค่ำๆเราต้องมารอ "แม่ขับรถมารับ" กว่าจะมารับกว่าจะถึงบ้านอาบน้ำนอน มันก้เหนื่อย...อีกอย่างไม่อยากให้พ่อกะแม่เข้ามาเพราะมันดึกแล้ว...แล้วที่นอนบ้านเพื่อนเราก้อยากไปกับเพื่อนบ้าง...เกิดมาไม่เคยไปกับเพื่อนเลยตั้งแต่เรียนมหาลัยมา เค้าชวนไปผับเราปฎิเสธตลอดด้วยเหตุผลที่ว่าขี้เกียจ...แต่จิงๆแล้วเราก้อยากไปนะแต่รุ้ว่ายังไงก้ไปไม่ได้ เราอึดอัดมากจิงๆ วันนี้ขอแม่ไปค้างบ้านเพื่อนพรุ่งนี้เพราะพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงจบของรุ่นพี่สาขาเรา...แม่ก้ไม่ให้ ห้ามลูกเดียว "เราเข้าใจว่าห่วงแต่อยากให้ห่วงให้ถูกทางไม่ใช่ห้ามทุกอย่าง" เข้ามหาลัยมาเรามีแต่เรียน เราไม่ใช่คนเรียบร้อยแต่เราเรียนค่อนข้างที่จะดีมากๆเลยอ่ะ เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.5ในแต่ละเทอม...เราบอกแม่ว่าแค่ไปนอนบ้านเพื่อน แม่ไม่ให้ไป เราเลยบอกว่าอายุเท่านี้แล้วนะ โตแล้ว แม่ก้ตอบกลับมาว่าอายุเท่านี้แล้วยังไง?...เราก้อึ้งทั้งที่พยายามอธิบาย เราพูดถึงขนาดที่ว่า "อะะไรก้ห้ามไม่ได้ไปไหนเลยอยุ่แต่บ้าน เรียนเยอะจนจะเปนบ้าอยุ่แล้ว" แม่เราก้บอกว่า "ทำไมจะไม่ให้ไปก้ให้ไปตั้งหลายครั้ง" แต่รุ้อะไรมั๊ยคำว่า "ให้ไปตั้งหลายครั้งของแม่เรา"จิงๆแล้วเราไปไหน..."เราไปแค่เดินซื้อของตอนเย็นหลังเลิกเรียน นานๆทีจะไป ซัก5-6โมงเยนเราก้กลับ แล้วก้กินเนื้อย่างกับแฟนนานๆทีเหมือนกัน ต้องรีบไปตั้งแต่ร้านพึ่งเปิดรีบกินรีบกลับกลัวแม่จะว่ากลัวพ่อจะว่า"...นี่แหล่ะคือว่า "แม่ก้ให้เราไปตั้งหลายครั้ง" เราน้อยใจอย่างนึงคือเคยคิดจะถามเรามั๊ย เรียนเยอะๆเหนื่อยมั๊ย พักบ้าง หาเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง..ไม่เคยเลย วันนึงเราตื่นเช้าไปเรียน เลิกปุ๊บก้กลับบ้าน อาจมีแวะเดินเซนทรัลนิดหน่อยซัก 4โมงเยนก้กลับ...เราคิดถึงเรื่องพวกนี้ทีไรอยากร้องไห้ แม่เราแท้ๆ เรารุ้ว่าห่วง แต่การที่ทำแบบนี้มันเหมือนปิดกั้นเรามาก เราไม่เคยรุ้เลยว่าโลกข้างนอกเค้าไปถึงไหนแล้ว จังหวัดที่เราอยุ่มันมีตรอก ซอก ซอยอะไรบ้าง วันๆไปแค่มหาลัย แล้วก้กลับบ้าน...รุ้สึกอึดอัดมากค่ะ ถ้าแม่เข้าใจเราบ้าง เราคงไม่มานั่งคิดอยุ่แบบนี้ เราทุกข์ใจมากที่เค้าไม่เคยไว้ใจเรา ทั้งที่เราเปนลูกเค้า...เราเชื่อเค้า เราก้แทบไม่ออกไปไหน เพื่อนชวนเราไม่เคยไปเลย จนทกวันนี้เพื่อนไม่ชวนแล้วค่ะ เหมือนชีวิตเรามีแต่บ้าน และเพื่อนแท้ของเราคือคอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เน็ต...ที่เราต้องเล่นมันทุกวันเพราะเราเหงาอยากออกไปดูโลกภายนอกบ้าง อยากเที่ยวบ้าง เรารู้ขอบเขตว่าควรวางตัวยังไง รุ้ว่าอะไรดีชั่ว...เราหมดปัญญาที่จะอธิบายแล้วค่ะ จนบางครั้งเราก้อดคิดไม่ได้ว่า...เราเกิดมาเพื่ออะไร เราเปนตัวปัญหารึป่าวที่ทำให้เค้าไม่เคยไว้ใจ...เราเลวขนาดนั้นเลยรึไง...จนบางครั้งก้อยากหายไปจากบ้านหลังนี้ ไปอยุ่คนเดียว ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำและคิดว่ามันดี ไม่ทำร้ายใครไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...เราทุกข์ใจเราอึดอัดจนหลายๆครั้งเราต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว เพราะคนที่เปนแม่คนแท้ๆเค้าห่วงลูกได้แต่ควรมีขอบเขตไม่ใช่อะไรก้ห้ามทุกอย่าง เหมือนกับชีวิตนี้เราเกิดมาเพื่อทำตามคำสั่ง...เรารุ้สึกไม่เคยทันโลกเลยค่ะ KFC PIZZA HOTPOT ฯลฯ ของพวกนี้เราพึ่งมาเคยกินตอนอายุ20ปี...เหตุผลน่ะหรอ เพราะแม่ไม่ให้เราไปไหนเลย แม่คิดว่าอยุ่บ้านดีที่สุด แต่เราเหมือนคนเก็บกด แม่ชอบหาว่าเราเก็บกด ชอบว่าเราว่าทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหา...แล้วแม่เคยย้อนถามตัวเองมั๊ยว่าใครที่เลี้ยงเรามาให้เรารุ้สึกแบบนี้...ถ้าขอพรได้1ข้อ เราจะไม่ขอให้เราเก่งหรือมีชีวติที่ดีสุขสบาย "แต่เราอยากจะขอให้แม่ให้อิสระในการตัดสินใจกับเราบ้าง ให้โอกาสเราได้คิดเองบ้าง ถ้าจะห่วงก้ห่วงได้แต่ไม่ใช่ทั้งห่วงทั้งห้าม ...เราอยากให้แม่เข้าใจความต้องการของวัยอย่างเราค่ะ เราอยากมีสังคม มีเพื่อนที่ไม่ใช่แค่หน้าจอคอมกับอินเตอร์เน็ต..." เราทุกข์ใจมากจิงๆ อยากให้แม่เปิดใจรับฟังเข้าใจแต่ให้อิสระกับเราบ้าง นี่คือความฝันที่เราอยากให้เปนจิง ฝันมานาน..แค่อยากให้แม่เข้าใจลูกคนนี้..