เราอายุ17ค่ะ เรามีน้องสาว1คน และเป็นคนที่พ่อแม่รักมาก จนเรารู้สึกว่ารักมากกว่าเรา น้องเก่งทุกอย่างแต่คนละขั้วกับเรา จนทำให้เรารู้สึกว่าการมีอยู่ของเรามันไม่ควร บางครั้งแม่บ่นว่าทำไมฉันถึงมีลูกแบบนี้ มันเหมือนตอกย้ำความรู้ของเรา น้องเราสนิทกับคนในครอบครัวมากค่ะ ต่างจากเราที่ชอบทำตัวอยู่คนเดียว รวมถึงเพื่อนที่ห้องเรียน เราไม่มีใครที่สนิทเป็นพิเศษด้วยซ้ำต้องเร่หาเพื่อนเอาเวลาทำงานกลุ่ม ถูกใช้บ้างในวิชาที่ถนัดแต่เราก็ต้องยอม ชีวิตเราเหมือนมันอยู่ในจุดที่ต่ำสุด เคยปรึษาเพื่อนบางคนเขาก็บอกแค่ สู้ๆนะ แค่นั้นแล้วออกจากชีวิตเราไปเลย ทุกวันนี้เหมือนอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว ผิดแต่ละครั้งเราก็เอาแต่โทษตัวเอง เราถึงขั้นกรีดข้อมือตัวเอง อยากรู้ว่าถ้าคนรอบข้างเห็นเราเจ็บเขาจะรู้สึกไง ผิดคาดตรงที่คุณพ่อกับคุณแม่เห็นก็ไม่ได้ถามอะไร เราขอแม่ไปหาหมอแม่ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วจะไปหาทำไม มีครั้งนึงที่เคยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วเราตะคอกใส่แม่ว่า แม่ไม่เคยเข้าใจ แม่บอกเราแค่อย่าร้องไห้ ไม่อายคนข้างบ้านเลยหรอ มันทำให้เราไม่กล้าบอกทุกอย่างกับแม่หรือกับใคร เราเหมือนสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาใหม่ โลกที่มันมืดไปหมด เราควรจะทำไงดีคะ เราอยากให้มีคนที่เข้าใจเราบ้าง หรือให้คุณพ่อคุณแม่เข้าใจความรู้สึกเราสักที