คือว่า ตอนนี้เรียนอยู่ปี1 ค่ะ ก็เพิ่งปิดเทอมนี่แหละ ท้าวความก่อนนะคะ..
คือ1เทอมที่ผ่านมา พูดได้เลยว่า นรกสุดๆ เราเข้าไปเรียนแล้วมีปัญหากับเพื่อนค่ะ มันก็ไม่ใช่ทุกคนในภาค
แต่มันก็ส่วนใหญ่ จนมันทำให้เราอารมแบบไม่มีจุดยืนเลยค่ะ เรื่องคือ เราได้ไปอยู่กลุ่มเพื่อนกลุ่มแรงๆกลุ่มนึง ตอนแรกก้ดีๆ มาวันนึงเค้าไม่พูดด้วย ตื้อถามจนได้คำตอบว่า เค้ารำคาญที่เราจริงจัง เราก็งงๆ แต่ก็ขอโทษไป แต่ในตอนนั้นก็ตัดสินใจว่า เราออกมาดีกว่า อยู่แล้วเค้าไม่สบายใจ ก่อนที่ยังไม่รุ้เหตุผล เพื่อนในกลุ่มปฏิบัติกับเราแย่มาก เราก้เลยไปปรึกษากับเพื่อนภาคอื่นว่า ทำไมเค้าทำแบบนี้? แล้วเราทำไงดี? กลายเป็นว่า เพื่อน1ในคนที่เราปรึกษาด้วย เอาไปพูดซะเสียหาย เรากลับมาได้ยินอีกที แย่มากอ่ะ เพี้ยนไปหมดเลย โดนหักหลังเต็มๆ เราแก้ข่าวได้แค่ไม่กี่คน เพราะว่าพอกลายเป็นแก้มากๆเข้าก็เหมือนแก้ัตัว เราเลยอยู่เฉยๆ ก็กลายเป็นว่าไม่แก้ข่าว ยอมรับความจริงสินะ เราเฟลมากค่ะ คือก็รู้ว่าตัวเองก็มีข้อเสียนะ ถ้าคนจะไม่ชอบบ้างก็ไม่แปลก แต่ไม่เคยมีความตั้งใจจะทำร้ายอะไรใครเลย หลายครั้ง ความหวังดีเรา ถูกเค้าเหยียบงั้นแหละ บางคนก็ไม่ได้เกลียดเราจริง แต่ทำตามเพื่อน บางคนต่อหน้ายิ้มกว้างพูดดี เราก็เชื่อใจเขา ปรากดพอลับหลังเผาเราสนุกปากเลย จนวันนึงโดนรุม ทุกคนล้อมด่าเละเลย เราได้แต่ขอโทษ แก้ข่าวบ้าง แล้วก็ยิ้มสู้ ทุกคนบอกโอเค เคลียร์ แต่หลังจากนั้นก็ยังเหมือนเดิม เราเฟลมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า จนหวาดระแวง แต่ยังดีที่รู้ตัว 555 เราพยายามมากที่จะยิ้มสู้และลุกขึ้นอีก อะไรที่เค้าบอกว่าแย่ ก็แก้ไขตัวเองซะ แต่ก็เหมือนไม่มีอะไรดีขึ้น จนเราคิดที่จะซิ่ว เพราะมันเกินที่เราจะรับไหวแล้วจริงๆ มันมีปัญหาเวลาทำงาน เพราะส่วนใหญ่เป็นงานกลุ่ม เราก็จะไม่มีคนทำด้วย เวลาออกไปสอบ คนอื่นก็มองอย่างดูถูกเหยียดหยาม เราไม่อยากกลับมานั่งร้องไห้ทุกวันเพราะคนเหล่านี้ แต่ก็ยังผ่านแต่ละวันไปได้ เพราะคิดว่าเพื่อนดีๆก็ยังมี ถึงจะน้อยมาก
เราอดทนอยู่แบบทรมานจนจบเทอม1มาได้ และตั้งใจว่าเทอม2จะไม่ลงเรียนแล้ว ว่าจะลาออกเลย เพื่อนที่สนิทกันทั้งหลาย[อยู่ภาคอื่น]ก็เข้าใจ และอวยพรให้เราโชคดี เราก็กะว่าจะใช้เวลาที่มีอยู่อีกหลายเดือนเตรียมสอบให้ดี แล้วก็จะไปทำงานด้วย แต่ปัญหาตามมาอีกสดๆร้อนๆว่า แม่เราต้องการให้เราลงเรียนเทอม2 ให้เราเรียนไป อ่านไป แล้วก็สอบไป เพราะถ้าเกิดเราวืดตอนสอบใหม่ขึ้นมา อย่างน้อยก็ยังมีที่เรียนเดิม ราเข้าใจความคิดแม่นะ แต่ใจเราตอนนี้มันไม่อยู่ที่นี่แล้ว เราไม่อยากกลับไปในวงจรนั้นอีก จริงๆถ้าแค่ไปเรียน แล้วกลับกฌโอเคหรอก แต่นี่ต้องทำงานกลุ่มไง แล้วก็ต้องอยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น มันส่งผลหลายอย่างนะ จิตใจ การเรียน สุขภาพ แม่ก็เอาแต่ว่าเรา ในช่วงที่เราพาตัวเองกลับมาปกติได้ แม่ก็จะต้องทำอะไรให้เรากลับไปเฟลอีก เรารุ้ว่าเค้าไม่เชื่อใจเรา เราไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย แม่บอกงี้ เค้าเลยอยากให้เราทำตามที่เค้าบอก เราไม่อยากทำ เค้าก็บอกว่าเราไม่เชื่อฟังเค้า หลายครั้งมันอยากจะพูดอะไรบ้างนะ แต่ปากมันหนัก พูดอะไรก็ทะเลาะกันทุกที ปกติเราเลยได้แต่นั่งเงียบๆ ปล่อยมันไป แต่คราวนี้ดูเหมือนจะปล่อยไม่ได้ละ มันอนาคตเรา เราอยากเลือก อยากรับผลของมันเอง แต่ก้รู้ว่าเค้าคือคนที่แบ็คอัพเราไง จนเคยคิดว่า จะเก็บของแล้วออกจากบ้าน แต่ก้ไม่ได้ทำน่ะนะ จะฆ่าตัวตาย รุ้ว่าบาปก็เลยไม่ทำ ไ้ด้แต่นั่งจมอยู่แบบนี้แหละ เพื่อนที่เคยคุยอะไรด้วยได้เพราะตกที่นั่งเดียวกัน ตอนนี้มันรอดแล้ว มันก็ไม่เห็นหัวเราอีกเลย
เรารู้ว่าอดีตที่ผ่านมามันแก้ไขอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำปัจจุบันให้ดี ดังนั้นตอนนี้เราอยู่ตรงทางเลือกว่าจะเลือกไม่ลงเรียนต่อ เพราะไม่อยากกลับไปเจอสิ่งที่ทรมานเราทุกวัน แต่แม่ก็จะโกรธมาก อาจไล่ออกจากบ้าน กับ เลือกลงเรียนต่อ แม่พอใจ แต่ก็ต้องฝืนใจตัวเองทุกวันให้ก้าวเท้าออกไปที่นั้น แล้วก็ต้องอ่านหนังสือไปด้วย สอบอีก ซึ่งไม่รู้สุดท้ายมันจะเป็นยังไง เพราะเราไม่ได้ทุ่มให้อะไรจริงๆจังๆสักอัน...
พิมพ์ซะยืดยาว แต่ก็ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ รบกวนช่วยเสนอความเห็น หรือทางออกที่ดีกว่านี้ให้หนูด้วยค่ะ ช่วยหนูชั่งน้ำหนักทางเลือกให้หน่อย ขอบคุณทุกคนค่ะ ชอบคุณจริงๆ
#ยิ้มสู้ทั้งน้ำตา
ช่วยแนะนำหนูหน่อยค่ะ ปัญหาชีวิต :(
คือ1เทอมที่ผ่านมา พูดได้เลยว่า นรกสุดๆ เราเข้าไปเรียนแล้วมีปัญหากับเพื่อนค่ะ มันก็ไม่ใช่ทุกคนในภาค
แต่มันก็ส่วนใหญ่ จนมันทำให้เราอารมแบบไม่มีจุดยืนเลยค่ะ เรื่องคือ เราได้ไปอยู่กลุ่มเพื่อนกลุ่มแรงๆกลุ่มนึง ตอนแรกก้ดีๆ มาวันนึงเค้าไม่พูดด้วย ตื้อถามจนได้คำตอบว่า เค้ารำคาญที่เราจริงจัง เราก็งงๆ แต่ก็ขอโทษไป แต่ในตอนนั้นก็ตัดสินใจว่า เราออกมาดีกว่า อยู่แล้วเค้าไม่สบายใจ ก่อนที่ยังไม่รุ้เหตุผล เพื่อนในกลุ่มปฏิบัติกับเราแย่มาก เราก้เลยไปปรึกษากับเพื่อนภาคอื่นว่า ทำไมเค้าทำแบบนี้? แล้วเราทำไงดี? กลายเป็นว่า เพื่อน1ในคนที่เราปรึกษาด้วย เอาไปพูดซะเสียหาย เรากลับมาได้ยินอีกที แย่มากอ่ะ เพี้ยนไปหมดเลย โดนหักหลังเต็มๆ เราแก้ข่าวได้แค่ไม่กี่คน เพราะว่าพอกลายเป็นแก้มากๆเข้าก็เหมือนแก้ัตัว เราเลยอยู่เฉยๆ ก็กลายเป็นว่าไม่แก้ข่าว ยอมรับความจริงสินะ เราเฟลมากค่ะ คือก็รู้ว่าตัวเองก็มีข้อเสียนะ ถ้าคนจะไม่ชอบบ้างก็ไม่แปลก แต่ไม่เคยมีความตั้งใจจะทำร้ายอะไรใครเลย หลายครั้ง ความหวังดีเรา ถูกเค้าเหยียบงั้นแหละ บางคนก็ไม่ได้เกลียดเราจริง แต่ทำตามเพื่อน บางคนต่อหน้ายิ้มกว้างพูดดี เราก็เชื่อใจเขา ปรากดพอลับหลังเผาเราสนุกปากเลย จนวันนึงโดนรุม ทุกคนล้อมด่าเละเลย เราได้แต่ขอโทษ แก้ข่าวบ้าง แล้วก็ยิ้มสู้ ทุกคนบอกโอเค เคลียร์ แต่หลังจากนั้นก็ยังเหมือนเดิม เราเฟลมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า จนหวาดระแวง แต่ยังดีที่รู้ตัว 555 เราพยายามมากที่จะยิ้มสู้และลุกขึ้นอีก อะไรที่เค้าบอกว่าแย่ ก็แก้ไขตัวเองซะ แต่ก็เหมือนไม่มีอะไรดีขึ้น จนเราคิดที่จะซิ่ว เพราะมันเกินที่เราจะรับไหวแล้วจริงๆ มันมีปัญหาเวลาทำงาน เพราะส่วนใหญ่เป็นงานกลุ่ม เราก็จะไม่มีคนทำด้วย เวลาออกไปสอบ คนอื่นก็มองอย่างดูถูกเหยียดหยาม เราไม่อยากกลับมานั่งร้องไห้ทุกวันเพราะคนเหล่านี้ แต่ก็ยังผ่านแต่ละวันไปได้ เพราะคิดว่าเพื่อนดีๆก็ยังมี ถึงจะน้อยมาก
เราอดทนอยู่แบบทรมานจนจบเทอม1มาได้ และตั้งใจว่าเทอม2จะไม่ลงเรียนแล้ว ว่าจะลาออกเลย เพื่อนที่สนิทกันทั้งหลาย[อยู่ภาคอื่น]ก็เข้าใจ และอวยพรให้เราโชคดี เราก็กะว่าจะใช้เวลาที่มีอยู่อีกหลายเดือนเตรียมสอบให้ดี แล้วก็จะไปทำงานด้วย แต่ปัญหาตามมาอีกสดๆร้อนๆว่า แม่เราต้องการให้เราลงเรียนเทอม2 ให้เราเรียนไป อ่านไป แล้วก็สอบไป เพราะถ้าเกิดเราวืดตอนสอบใหม่ขึ้นมา อย่างน้อยก็ยังมีที่เรียนเดิม ราเข้าใจความคิดแม่นะ แต่ใจเราตอนนี้มันไม่อยู่ที่นี่แล้ว เราไม่อยากกลับไปในวงจรนั้นอีก จริงๆถ้าแค่ไปเรียน แล้วกลับกฌโอเคหรอก แต่นี่ต้องทำงานกลุ่มไง แล้วก็ต้องอยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น มันส่งผลหลายอย่างนะ จิตใจ การเรียน สุขภาพ แม่ก็เอาแต่ว่าเรา ในช่วงที่เราพาตัวเองกลับมาปกติได้ แม่ก็จะต้องทำอะไรให้เรากลับไปเฟลอีก เรารุ้ว่าเค้าไม่เชื่อใจเรา เราไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย แม่บอกงี้ เค้าเลยอยากให้เราทำตามที่เค้าบอก เราไม่อยากทำ เค้าก็บอกว่าเราไม่เชื่อฟังเค้า หลายครั้งมันอยากจะพูดอะไรบ้างนะ แต่ปากมันหนัก พูดอะไรก็ทะเลาะกันทุกที ปกติเราเลยได้แต่นั่งเงียบๆ ปล่อยมันไป แต่คราวนี้ดูเหมือนจะปล่อยไม่ได้ละ มันอนาคตเรา เราอยากเลือก อยากรับผลของมันเอง แต่ก้รู้ว่าเค้าคือคนที่แบ็คอัพเราไง จนเคยคิดว่า จะเก็บของแล้วออกจากบ้าน แต่ก้ไม่ได้ทำน่ะนะ จะฆ่าตัวตาย รุ้ว่าบาปก็เลยไม่ทำ ไ้ด้แต่นั่งจมอยู่แบบนี้แหละ เพื่อนที่เคยคุยอะไรด้วยได้เพราะตกที่นั่งเดียวกัน ตอนนี้มันรอดแล้ว มันก็ไม่เห็นหัวเราอีกเลย
เรารู้ว่าอดีตที่ผ่านมามันแก้ไขอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำปัจจุบันให้ดี ดังนั้นตอนนี้เราอยู่ตรงทางเลือกว่าจะเลือกไม่ลงเรียนต่อ เพราะไม่อยากกลับไปเจอสิ่งที่ทรมานเราทุกวัน แต่แม่ก็จะโกรธมาก อาจไล่ออกจากบ้าน กับ เลือกลงเรียนต่อ แม่พอใจ แต่ก็ต้องฝืนใจตัวเองทุกวันให้ก้าวเท้าออกไปที่นั้น แล้วก็ต้องอ่านหนังสือไปด้วย สอบอีก ซึ่งไม่รู้สุดท้ายมันจะเป็นยังไง เพราะเราไม่ได้ทุ่มให้อะไรจริงๆจังๆสักอัน...
พิมพ์ซะยืดยาว แต่ก็ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ รบกวนช่วยเสนอความเห็น หรือทางออกที่ดีกว่านี้ให้หนูด้วยค่ะ ช่วยหนูชั่งน้ำหนักทางเลือกให้หน่อย ขอบคุณทุกคนค่ะ ชอบคุณจริงๆ