คนจ้วงคิดว่าตัวเองมีชนชาติเดียวกับไทลื้อสิบสองปันนา แต่คนจีนส่วนใจมักจะกดชาวจ้วงแล้วบอกคนอื่นว่าชาวจ้วงนั้นกลายเป็นคนฮั่นไปแล้ว  หรือภาษาจีนเรียกว่า ฮั่นฮว่า 漢化 แปลว่ากลายเป็นฮั่น
แต่ชาวจ้วงส่วนใหญ่ที่ใช้อินเตอร์เนทมักจะบอกว่าตัวนั้นเป็นพี่น้อง หรือ ภาษาจ้วงเรียกว่า เป๋หนง กับคนสายไท มีบางคนดูหนังไทยแล้วบอกว่าฟังออก 60 เปอร์เซนเลยก็มี เช่นประโยคหนึ่งในหนัง
ไทยที่บอกว่า "เฮ้ย แม่เมิงมีชู้" คนจ้วงฟังออกทันทีว่าแปลว่าอะไร  

ใครพออ่านจีนออกลองหากระทู้เถียงกันของคนจีนฮั่นกับคนจ้วงดูที่เวบไป่ตู้ได้ โดยใช้คีย์เวิร์ด 　壯族和傣族 (เผ่าจ้วงกับเผ่าไท) คนจีนมาอ่านมักไม่พอใจ ที่จ้วงพยายามจะมาสนิทกับทางไทย และสายไท เพราะจ้วงถือเป็นชนกลุ่มน้อยกลุ่มใหญ่รองจากฮั่น มีจะราว 17-20 ล้านเลยทีเดียว ถ้าจ้วงตีตัวออกห่างจีนก็รู้สึกหวั่นๆ

คนจ้วงเป็นเครือร้อยเผ่า ไป่เยว (ป๊ากหยวิด) ที่กระจัดกระจายกันไป

คนจ้วงพยายามจะเขียนภาษาจ้วงด้วยอักษรจีน (มีที่คิดเองเรียกว่าสือดิบด้วย)  

หากเราใช้คำในภาษาไทยเขียนเป็นประโยคยาวๆ จะมีคำที่คล้ายตีนแทรกอยู่โดยไม่รู้ตัว


ลองเอาคำไทย เทียบกับคำกวางตุ้งนะครับ แล้วคำจ้วงมักจะอยู่ระหว่างไทยกับคำกวางตุ้ง
ซึ่งคำไทยเหล่านี้เป็นคำที่หลายคนคิดว่าเป็นคำไทยแท้ แต่ว่าหากมองดีดีก็จะมีส่วนคล้ายภาษาถิ่นของจีนทางใต้แบบไม่น่าเชื่อ
ซึ่งเป็นคนละกรณีกับ ภาษาแต้จิ๋วที่มาจากคนจีนอพยพในรุ่นหลัง
เช่นพวก ถ้วย โพย เทียบ(เชิญ) เซ๊ง เก็ง ไล้ ขื่อ ปุ้งกี๋ หมี่ เจ้าสัว อันนี้ไม่ใช้


ฉันคิดว่า ฉันตัวใหญ่ แต่เขาตัวบ่อใหญ่ เขาอยู่ที่ห้วย
朕คิด話 朕體大 但話佢體無大

จั่มหวาจั่มไถต่าย ต่านหวาเขยไถ่โหมวต่าย
朕 จีนกลาง - เจิ้น กวางตุ้ง จั่ม ไทยออกเสียงว่า"ฉัน"
話 จีนกลาง ฮว่า กวางตุ้ง หวา หรือ หว่า แปลว่า พูด หรือ กล่าว ตรงกับภาษาไทย "ว่า" พูดว่า กล่าวกว่า บอกว่า
體 จีนกลางถี่หรือที กวางตุ้ง ไถ (ฮกเกี้ยน "เท่") แปลว่า ร่างกาย ตรงกับภาษาไทยว่า "ตัว"
佢 คำนี้เป็นคำกวางตุ้ง ออกเสียงว่า เขอย (ห่อปาก) แปลว่า "เขา" ในภาษาไทย
無 จีนกลาง อู๋ กวางตุ้งออกเสียงว่า โหม่ว ฮกเกี้ย เบ่อ หรือ บ่อ แปลว่า "ไม่" หรือ ไม่มีในภาษาไทย หรือ คำว่า "บ่" ในภาษาแถวอีสาน-เหนือ
大จีนกลาง ต้า กวางตุ้ง ต่าย ฮกเกี้ยน-แต้จิ๋ว ตั่ว ตรงกับภาษาไทยว่า "โต"   ตัวโต ถอดเป็นอักษรจีนว่า 「體大」

ห้ามบอกว่าเคยมองเห็นม้า
禁報話過望現馬
กั่ม โปว หวา กว๊อ หม่อง หยิ่น หมา
ห้าม บอก ว่า เคย เห็น ม้า
禁 ภาษาจีนกลางออกเสียงว่า จิ้น กวางตุ้งออกเสียงว่า ก่าม ตรงกับภาษาไทยว่า "ห้าม"
報 ภาษาจีนกลางออกเสียงว่า ป้าว กวางตุ้งออกเสียงว่า โปว ตรงกับเสียงไทยว่า "บอก"
話 ดูข้างบน
過 จีนกลางออกเสียงว่า กว้อ กวางตุ้งออกเสียงว่า กว๊อ แปลว่า "เคย" ในภาษาไทย หรือแปลว่า ข้าม,ผ่าน หรือคล้ายกับคำว่า "กาย" ในภาษาเหนือ-อีสาน เตียวกายไป / ย่างกายไป (เดินผ่านไป)
望 จีนกลางออกเสียงว่า วั่ง กวางตุ้งออกเสียงว่า หม่อง ตรงกับคำไทยว่า "มอง"
現 จีนกลางออกเสียงว่า เซี่ยน กวางตุ้งออกเสียงว่า หยิ่น ตรงกับไทยว่า "เห็น" มองเห็น ปราฏเห็น แสดงออกมา
馬 จีนกลางเสียงว่า หม่า กวางตุ้งออกเสียงว่า หมา ตรงกับไทยว่า ม้า

มองเห็นเขาอยู่ที่ห่างๆ
望現佢於地遠遠
หม่องหยิ่นเขอยจวีเต่ยหยวิน หยวิน
望現佢 ดูข้างบน

於 หยีว์ กวางตุ้งออกว่า จวี คำไทย "อยู่"

遠 หย่วน กวางตุ้ง "หยวิ่น" ฮกเกี้ยน หึง คำไทย "ห่าง" ไกล (ไทยใหญ่ "หย่าน"    )


กูมองม้ากูมองทุ่ง
我望馬望田
หงอหม่องหมาหม่องถี่น
我 หว่อ กวางตุ้ง หงอ แต้จิ๋ว อั้ว ฮกเกี้ยนบางถิ่น กั๊วะ ตรงกับคำไทยว่า "กู GU "
田 เถียน กวางตุ้ง ถี่น แต้จิ๋ว ชั๊ง ตรงกับไทยว่า "ทุ่ง"

กูอยากเห็นเมิงกับเขา
我欲現儂及佢
หงอเหยิกหยื่นหนงกับเขอย

欲 ยี่ว์ กวางตุ้ง เหยอก ภาไทย "อยาก"
儂 หนง กวางตุ้ง หนง (เซี่ยงไฮั หนง) คล้ายไทยคำว่า "มึ J"
及จี๋ กวางตุ้ง กับ คำไทย "กับ"  กับเขา กับเธอ ไปกับเขา และ
เคยรวบรวมคำเอาไว้ ไม่รู้ลิสต์หายไปไหม ส่วนตัวเชื่อว่าที่คำตระกูลไทยคล้ายคำจีนอย่างนี้
ไม่ใช่เพราะความบังเอิญแน่นอน และคำเหล่านี้กลายเป็นคำไทยแท้ในสายตาคนทั่วไป
โดยทั้งนี้ทั้งนั้นผมไม่ขอฟันธงว่าใครรับมาจากใคร แต่มันมีการแชร์เกินขึ้น
คำของภาษาจ้วงนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย มันเป็นภาษาที่อยู่ตรงกลางระกว่างตระกูลไทยและจีน
ตอนใต้ สามารถถอดเสียงถอดคำได้เยอะมาก

เพราะฉะนั้นผมคิดว่า ในแง่ของเกาหลี ญี่ปุ่น เวียดนาม อาจจะรับคำจากจีนเป็นศัพท์ ทางการศึกษามาก

ส่วนภาษาไทยนั้น ถ้าคนตระกูลไทเคยเป็นส่วนหนึ่งในจีนแต่ก่อนเราก็รับคำมา แต่ต่างจากที่ ประเทศด้านบนรับ
จนวันหนึ่งเรามีคนกลุ่มหนึ่งย้ายมาทางใต้แถวนี้ รับคำขอม เขมร มอญ และ บาลี สันสกฤษ (ลักษณะเดียวกับที่เกาลีญี่ปุ่นเวียดนามรับ)
เราเลยมีคำอื่นปะปนจนไม่รู้รากคำบางคำ