เราเป็นคนชอบเขียนนะคะ เป็นบล็อกเกอร์ด้วย เราค่อนข้างมั่นใจในเรื่องการสะกดคำของตัวเองอยู่พอสมควร ถึงแม้อาจจะไม่ได้ดีเยี่ยมเท่านักเขียนมืออาชีพที่แทบจะไม่พลาดเลย แต่เอาเป็นว่าเราก็พยายามเช็คให้ทุกคำที่เราสะกดมันออกมาถูกให้มากที่สุดน่ะค่ะ เรื่องการสะกดคำหรือใช้ภาษาวิบัตินับว่าไม่น่าห่วง อิอิ ไม่รู้ยอตัวเองเกินไปรึเปล่า แต่ก็พอจะมีคชมอยู่บ้างค่ะ

แต่ปัญหาจริงๆของเราคือการเว้นวรรคตอนเวลาเขียนอะค่ะ พวกประโยคยาวๆที่เป็นประโยคความซ้อน หรือความรวมและซ้อนอีกชั้นด้วยเนี่ย เรามักจะเขียนเว้นวรรคตอนแปลกๆตลอดเลยค่ะ เท่าที่ลองสังเกตดูจากการอ่าน ก็พบว่าการเว้นวรรคของเรามันสอดคล้องกับการเว้นจังหวะเวลาที่เราอ่านออกเสียงอะค่ะ เหมือนกับว่าเวลาเราพิมพ์เราก็อ่านมันไปในใจด้วย มือมันก็เลยเคาะเว้นวรรคตามเสียงที่ก้องในหัวเลยอะค่ะ อีกสาเหตุนึงคิดว่าน่าจะมาจากการเลียนแบบภาษาอังกฤษค่ะ เพราะเราเองต้องเขียนภาษาอังกฤษเยอะมากวันๆนึงเนี่ย ครึ่งๆกับไทยเลยก็ว่าได้ อันนี้โดยมาจะพบในประโยคความรวมและความซ้อนค่ะ ตรงที่เชื่อมด้วยคำพวกและ/แต่/หรือ/เพราะ/ถ้า/ที่/ซึ่ง เราจะชอบเขียนแยกเว้นออกมาน่ะค่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าจริงๆมันต้องเขียนติดกันเป็นพืดไปเลย หรือว่าจะต้องแยกดี แถมชอบใส่จุลภาคคั่นระหว่างคำด้วยอะค่ะ ติดมาจากภาษาอังกฤษ ไม่แน่ใจว่าจริงๆการเขียนภาษาเราใช้กันหรือเปล่า แต่รู้สึกไปเองว่าคำหลายๆคำ ถ้าไม่ใส่เอาไว้มันจะแยกไม่ถูกว่าอันไหนมากับอันไหน ใส่กั้นไว้จะได้ชัดเจน ไม่สับสนน่ะค่ะ แล้วก็พวกประโยคที่มีส่วนขยายยาวๆ หรือส่วนเกริ่นยาวๆก่อนที่จะเข้าประธานและกริยาหลักของประโยคอะค่ะ เรามักจะไม่แน่ใจว่าการเขียนแบบไทยเขาเว้นกันแบบไหน เลยเว้นตามแบบเวลาเขียนอังกฤษไปค่ะ ขอยกตัวอย่างเป็นย่อหน้าสั้นๆแล้วกันเนอะ จะได้เห็นภาพว่าเป็นยังไง (จริงๆแทบจะไม่ต้องยกกระมัง เพราะแค่อ่านที่พิมพ์นี้ก็น่าจะเห็นแล้ว)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เมื่อเช้านี้เราหิว ก็เลยเดินออกไปที่โลตัสเอ็กซ์เพรสแถวบ้าน ของที่ซื้อมาทั้งหมดได้แก่ นมโชคชัย low fat, กล้วยหอม, ซีเรียลบาร์, ขนมปังโฮลวีทของฟาร์มเฮ้าส์ และโซดาสิงห์ ที่แย่ก็คือลืมเอาถุงผ้าออกไปใช้อีกแล้ว ปกติเราจะชอบใช้ถุงผ้าไปซื้อของตลอด ถ้าซื้อของเล็กน้อยๆใกล้บ้านอะนะ เพราะเราว่ามันสะดวกดี ไม่ต้องมีถุงพลาสติคมาให้รกบ้าน แต่คนอื่นๆที่บ้านกลับไม่ชอบละ เขาบอกว่าถ้าไม่เอาถุงพลาสติคพวกนั้นมาแล้วจะเอาถุงอะไรไว้ใส่ขยะ บ้านเราชอบใช้ถุงก๊อบแก๊บกรุถังขยะเล็กๆไง ส่วนพวกถังใหญ่ๆใช้ถุงดำเอา เราลองคิดตามก็เหมือนมันจะจริงมั้ง แต่ก็ไม่รู้ดิ พวกถุงพลาสติคที่เคยได้ๆมาก่อนหน้านั้นหลายปี มันก็เยอะจนใช้ไม่หมดแล้วปะ

ตรงนี้คือที่จะอธิบายให้เห็นภาพความไม่แน่ใจของเรานะคะ ประโยคแรกมาก็เอาเลย ตรงเราหิวกับก็เลยเนี่ย เราไม่แน่ใจว่าปกติเขาเขียนติดกันมั้ยน่ะค่ะ แต่ประโยคอะไรที่เป็นทำนองนี้เราเว้นหมด หรืออีกจุดนึงก็ตรงที่ยกตัวอย่างรายการของที่เราซื้อน่ะค่ะ ระหว่างที่บอกรายการแต่ละอย่างจะต้องใช้จุลภาคคั่นไว้มั้ย และระหว่างรายการรองสุดท้ายและสุดท้าย จะยังต้องเว้นวรรคอีกมั้ยหลังจากเชื่อมด้วยคำว่าและไปแล้วเนี่ยค่ะ ยังมีจุดอื่นๆที่เชื่อมด้วย ถ้า เพราะ แต่ อะไรแบบนี้อีกค่ะ อ่านไปเรื่อยๆก็จะเห็น เยอะจนขี้เกียจพิมพ์อธิบายแล้ว ฮ่าๆ

เนี่ยอะค่ะ ตามที่เขียนเป็นตัวอย่างเลยนี่แหละ เราอ่านเองแล้วรู้สึกว่ามันมีหลายจุดที่คนอื่นๆเขาไม่ได้เว้นกันแบบนี้เวลาเขียนนะ บางทีพยายามคิดว่าเราคงรู้สึกไปเอง แต่ก็ไม่น่าใช่ อยากจะเลิกเขียนแบบนี้ เพราะประโยคบางทีมันออกมาดูไม่สวยเท่าไหร่ กลัวว่าคนอ่านเขาอ่านไปแล้วจะสะดุดน่ะค่ะ แบบเอ๊ะ อินี่จะเว้นตรงนี้ทำไม วรรคไม่สวย ย่อหน้าไม่สวย แถมเหมือนเบรคกึกๆอีก (รึเปล่า) ไม่อยากให้คนที่อ่านคิดแบบนั้นน่ะค่ะ พอจะมีทางแก้ไขหรือฝึกฝนอะไรได้มั้ยคะ หรือมีพวกหนังสือหรือคู่มืออะไรที่สอนเกี่ยวกับการเว้นวรรคตอนและเครื่องหมายวรรคตอนในภาษาไทยบ้าง จะได้หามาศึกษาค่ะ