สำหรับผมอายุเลข 3 ต้นๆ จะว่ามีลูกเร็วก็ไม่ใช่นะครับ ด้วยความจำเป็นในอาชีพตั้งแต่เรียนจบต้องทำงานอยู่ในกทม.กับแฟน ไม่สะดวกในการนำลูกมาเลี้ยงที่คอนโด(เช่า) ส่วนลูกอยู่กับแม่ยายที่ โคราช ตั้งแต่คลอดจนตอนนี้ 2 ขวบกว่าแล้ว  ปกติผมกับแฟนจะไปหาลูกประมาณเดือนละครั้งคืออาศัยช่วงเสาร์อาทิตย์นี่แหละครับ  ต้องบอกว่าช่วงระยะเวลาที่ได้นอนอยู่กับลูก1คืนมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆของเรา 3 คน    พอสายวัยอาทิตย์ที่ไรต้องรอให้ลูกหลับก่อนค่อยย่องๆออกมาขึ้นรถบัส ผมไม่มีรถส่วนตัวครับ ใจจริงผ่อนไหวอยู่แต่ไม่ชอบขับรถ อีกทั้งที่ บ. มีรถรับส่งทั้งผมและแฟน ตอนนี้ลูกเราเริ่มรู้เรื่องแล้วเริ่มรู้แกว วันอาทิตย์จะไม่ยอมนอน กลัวพ่อกับแม่หนี  บางวันเขาอยู่กับ ตากะยาย เขามักพูดลอยๆตามประสาเด็กว่า
" ป้อกะแม่ อยูบนรถบัส" พูดซ้ำๆ แบบนี้   ยิ่งเขาโตขึ้น เราก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีไปด้วย  อาจจะจุดนี้ด้วยล่ะมั๊ง ที่ผมมักจะชดเชยด้วยการซื้อของเล่น ของดีๆให้ลูกจนเต็มบ้านแม่ยาย จนคนแถวนั้นต้องถามว่าผมทำงานอะไร (จริงๆก็ไม่ได้ทำงานที่ดีเงินเยอะอะไรมากมาย)

   ผมไม่สงสัยเลยว่า ทำไมครอบครัวส่วนใหญ่เท่าที่ผมพบเจอมา ถึงได้รักลูกคนแรกมากกว่าลูกคนถัดไปนิดนึง  อาจเป็นเพราะ ด้วนเวลาของครอบครัวที่กำลังตั้งไข่ และความลำบากที่เจอมาพร้อมกัน บางคนยังไม่รวย บางคนเริ่มมีลูกไม่ได้อยู่กับลูก บางคนจำใจต้องทำเงิน พอเวลาผ่านไป ครอบครับเริ่มเข้าที่เข้าทาง มีกำลังทรัพย์เพียงพอต่อการใช้จ่าย ส่วนใหญ่ลูกคนที่2 ก็ตามมา ทุกวันนี้ได้แต่ทำงานเก็บเงินให้ได้มากที่สุด เห็นเพื่อนเขามีรถ มีของใช้ต่างๆ ผมเฉยๆครับเพราะผมมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้นมาก
    พ่อแม่ท่านใดเป็นแบบผมไหมครับ