ขออนุญาตพื้นที่ตรงส่วนนี้ในการระบาย เราไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้กระทั่งพ่อแม่หรือเพื่อนสนิทจริงๆ ก็ตาม เพราะว่ามันใกล้ตัวเกินไปแล้ว


ปัจจุบันเราอยู่ม.6 แล้วนะคะ และอยู่กับเพื่อนคนที่เราแอบรัก... บางทีคำว่ารักมันอาจฟังดูเว่อร์เกินไป แต่เราแอบชอบเค้ามาสัก 4 ปีได้แล้ว ครั้งแรกที่ชอบก็ตอนม.1 นี่แหละ เพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่เข้าโรงเรียนมาใหม่ เห็นเค้าแปลกๆ ดีแถมยังชอบอ่านพวกการ์ตูนกับนิยายด้วย เลยเป็นเหมือนคอเดียวกัน แต่ก็ชอบกัดกันอีกต่างหาก กลายเป็นว่าเราเผลอไปชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน


พอม.2 ม.3 เราก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับเค้าแล้วล่ะค่ะ เราจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทตัวเอง เค้าก็อยู่โลกส่วนตัวของเค้าไป ความรู้สึกดีๆ ที่มีแต่แรกก็หดหายเลือนรางไปตามเวลา จนกลายเป็นว่า "เอ่อ นี่เราเคยชอบมันไปได้ไง (วะ).."


จนกระทั่งขึ้นม.4 เราก็มีโอกาสได้อยู่ห้องสองภาษาค่ะ และเค้าก็ได้อยู๋ห้องเดียวกับเราด้วย ทีนี้พวกเพื่อนที่เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้นก็มาจับกลุ่มกันได้เป็น 4 คน มีเรา มีเพื่อนผู้หญิง เพื่อนผู้ชายอีกคน และเค้าคนนั้นค่ะ (ถึงช่วงหลังๆ จะมีเพื่อนใหม่มาอยู่กลุ่มเดียวกันด้วยก็ตามนะ)


เราเป็นคนอ้วนค่ะ น้ำหนักนี่..ขอยอมรับว่าเหมือน 2 - 3 คนมารวมร่วงเดียวกัน ส่วนเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างสูงเก้ๆ กังๆ เวลาคุยแทบจะต้องเงยหน้าทีเดียว และเค้าค่อนข้างนิ่งๆ เฉื่อยชาด้วยค่ะ แต่เวลาด่ากันทีก็เจ็บอ่ะ


เราชอบโดนเพื่อนในห้องจับคู่ล้อว่าเป็นแฟนกันค่ะ ตั้งแต่ม.ต้นยันม.ปลายเลย เพราะว่าเราทั้งคู่อาจจะเป็นลูกครูด้วยกันในส่วนหนึ่ง...มั้ง? แต่หลังๆ มานี่อาจหนักๆ ไปบ้างโดนล้อถึงขั้นเป็นสามีภรรยาเลย เราคิดว่าเค้าคงไม่ชอบ ถึงแม้เราอาจจะแอบรู้สึกดีแค่ไหนก็ตาม


แต่เราชอบเสแสร้งค่ะ เพื่อนล้อยังไง ก็ต้องสวนอยู่แล้ว "แหวะ อย่างมันเนี่ยนะ!? คลื่นไส้" ประมาณนี้อ่า แต่ท่าทีของเค้าก็เป็นแบบนิสัยของเขา คือนิ่งๆ ไม่โต้ตอบอะไร


เรากับเค้าสนิทกันมาก...แบบว่าถึงขั้นจะเล่นหัวกันได้เลย (เรานี่แหละชอบเป็นฝ่ายไปหาเรื่องก่อน) จนเหมือนเค้าจะเห็นเราเป็นเพื่อนผู้ชายไปคนหนึ่งแล้วมั้งอ่ะ เค้าพูดสุภาพกับเพื่อนผู้หญิงทุกคน สรรพนามเป็น "เรา" "เธอ" มีแต่กับเราคนเดียวเท่านั้นแหละที่ใช้ "กู" "เมิง" ไม่ค่อยยุติธรรมอ่ะ


เวลาเค้ามีปัญหาเรื่องแฟน เค้าก็ปรึกษาเรากับเพื่อนสนิทของเราอีกคน เราก็ต้องเสแสร้งและชี้นำให้เข้าใจหัวอกผู้หญิง ทั้งๆ ที่เราจะต้องฝืนยิ้มแต่ในใจมันเจ็บเหมือนถูกมีดกรีดแทงค่ะ ความจริงเค้าเองก็ไม่ใช่ไม่มีคนแอบชอบนะ มีเพื่อนในกลุ่ม (อีกคนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท) มันแอบชอบเค้าคนนี้เหมือนกัน แต่ทุกคนรู้หมดแม้กระทั่งตัวเค้าเองก็ด้วย แต่ตัวเค้ายังคงวางท่าทีเฉยๆ ค่ะ และนั่นจึงทำให้เราเกรงกลัวขึ้นมาบ้างว่า เค้าจะรู้ว่าเราแอบชอบเค้าหรือเปล่า


เค้าเคยบอกเราว่า "ถ้าผอมเดี๋ยวจะจีบ" เราก็ยังคงกลบเกลื่อนทำเป็นบอกว่า "ถึงฉันจะผอมได้ แต่ใช่ว่าฉันจะเอาแก ฉันก็ต้องมีตัวเลือกของฉันสิ" ราวๆ นี้ค่ะ แล้วเค้าเคยบอกกับแม่เราด้วย (ก็ลูกครูด้วยกันย่อมรู้จักกันเป็นธรรมดา..) ทั้งแม่ทั้งเพื่อนเคยแซวเราอ่ะ "เขินๆๆ ล่ะสิ" เราก็ต้องปิดปากกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้ว (หมดกัน หน้าที่อุตส่าห์ปั้นมาตั้งนาน) แต่ขออย่าให้ใครรู้ก็แล้วกันว่าเราแอบชอบเค้าอยู่


ช่วงนี้เราพยายามลดน้ำหนักอยู่ค่ะ แต่ลดแบบควบคุมอาหาร ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย เพราะเตรียมสอบตรงเข้ามหาลัยค่ะ ปรากฏว่าช่วงเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา ดูเหมือนน้ำหนักจะลดลงไปได้ 10 กก. แต่ตอนนี้ไม่รู้จะเพิ่มขึ้นหรือยังค่ะ ฮ่าๆๆ เพื่อนๆ ก็พยายามเอาใจช่วยอยู่ เพราะพวกเพื่อนๆ ก็ไม่อยากให้เรามีโรคภัยไข้เจ็บค่ะ เราตั้งใจว่าก่อนจะเข้ามหาลัยปีหน้า (ส.ค. 57) เราต้องลดเหลือ 50 ให้ได้ค่ะ เกินครึ่งต่อครึ่งเชียว ยากนะ อ๊ากกก (จริงๆ ลึกๆ ก็หวังจะให้เค้าหันมาชอบเราบ้างแหละ พอลดได้อย่าให้เราเล่นตัวแล้วกันนะ )


แต่ถึงยังไงทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาเรื่อยๆ เราพยายามตัดใจและไม่สนใจ แต่ดูท่าจะยากมาก เค้ากับเรานั่งติดกันเกือบทุกคาบเรียนเลย เดินไปไหนก็เกือบด้วยกันตลอด มีหลายครั้งน้ำตาจะไหล แต่ก็กลั้นแล้วทำเป็นบอกว่าแสบตา (มุขผงเข้าตาเยอะไปแล้ว)


สุดท้ายนี้เราก็นึกอะไรไม่ค่อยออกแล้วล่ะค่ะ พิมพ์ก็นึกจะยิ้มก็ยิ้ม แต่นึกอยากจะร้องก็อยาก แต่ที่เป็นอยู่อย่างนี้ทั้งหวานอมขมทุกข์ทีเดียว อย่างไรก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย