ตอนนี้ จขกท กำลังพักจากการทำงานกลุ่มค่ะ เหนื่อยใจกับเพื่อนมาก อยากหาที่ระบาย งานกลุ่มหรืองานเดี๋ยวแทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย
สองอย่างนี้เหนื่อยกายเท่ากัน แต่เหนื่อยใจมากกว่าอีก อย่างอาจารย์ให้หัวข้องานกลุ่มมา บอกให้จับกลุ่มกันเอง คือกลุ่มในห้องมันจะตายตัวอยู่แล้ว กลุ่มใครกลุ่มมัน ไม่มีใครยอมเปลี่ยน อาจารย์ให้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดอะไรกันก็ช่าง ไม่มีใครสน ก้มหน้าก้มตากดแต่ไอโฟน ไอแพด
ทั้งเฟสทั้งไลน์ คืออยากถามว่าจะคุยอะไรกันนักหนา คุยกันทั้งวัน เราก็เล่นนะไม่ใช่ไม่เล่น แต่คือเราไม่ได้เล่นในเวลาทำงานแบบนี้
พอช่วงใกล้จะส่งงานจะเริ่มส่งไลน์ ทักแชทในเฟสมาหาแล้วว่างานกลุ่มทำอะไร เราก็โอเค รับหน้าที่เป็นคนแบ่งงาน
ส่งให้เรียบร้อยทางเมล ทางเฟส ไม่ว่าจะส่งล่วงหน้ากี่ปีกี่ชาติ ทุกคนก็จะมาทำเอาสี่ทุ่มห้าทุ่มก่อนกำหนดส่งนี่ล่ะ บางครั้งงานไม่ผ่าน
ก็ต้องเอากลับมาแก้ ก็ไปคุยกับอาจารย์ด้วยกัน สงสัยอะไรไม่กล้าถาม สุดท้ายก่อนแก้งานก็มาถามเราอีกว่าต้องแก้อะไรบ้าง
บางคนถึงขนาดมาถามเลยว่าตัวเองทำหัวข้ออะไร เราก็อดทน ตอบทุกอย่างเท่าที่ทำได้ งานที่ทำส่งมาก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้เลย
คืออาจารย์ให้เน้นหาข้อมูลมาวิเคราะห์กันเองในกลุ่ม แต่ต่างคนต่างก๊อปมาส่งเรา เปิดแต่ละไฟล์นี่จะบ้าตาย บางคนขนาดตัวอักษร
สีตัวอักษร หนา บาง อะไรจากเว็บที่ก๊อปมานี่ยังไม่เปลี่ยนให้เลย คือก๊อปวางอย่างเดียว เราพยายามนั่งแก้ที่ละนิดๆ
แต่ไม่รู้จะแก้อะไรเพราะมันเป็นงานก๊อป สุดท้ายเราก็ทำใหม่หมด
เราเลยหาวิธีใหม่ งั้นนัดกันมาทำงานละกัน นั่งทำด้วยกันที่ห้องคอม เว็บแรกที่เปิดกันเลยคือ facebook
งานถ้าแบ่งกันแล้วนิดเดียว แต่มันนานเป็นสามสี่ชั่วโมงเพราะมัวแต่เล่นเฟสบุ๊คกันนี่แหละ ทั้งแชท ทั้งดูคลิป ดูรูปกันหัวเราะคิกคัก
เราก็พยายามเก็บอารมณ์ให้มากที่สุด เรียกทุกคนบอกให้รีบทำงานจะได้รีบกลับบ้านกัน พอทำงานก็ใช่ว่าจะทำได้ และไม่พยายามขวนขวายด้วย
google ไปก็เปิดสี่ห้าเว็บแรกเท่านั้นแหละ ถ้าไม่มีข้อมูลที่ต้องการก็ไม่ทำต่อแล้ว บอกหาไม่เจอ โยนมาให้เราอีก เราไม่รับ เราบอกทำเอง
เราก็มีงานของเราอยู่ คุณเธอก็บอกงั้นช่วยหน่อย ถามเราทุกอย่าง สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรกับเราทำเอง
วิชาล่าสุดนี่อาจารย์จับกลุ่มให้ เราก็ดีใจจะได้มีเพื่อนช่วยทำงานสักที เลยตกลงกันว่าจะสร้างกลุ่มใน FB แล้วคุยกันในนั้น หลังจากสร้างกลุ่มเสร็จก็เราก็ถามว่าจะเอาหัวข้ออะไร ทั้งกลุ่มมีห้าคน มันขึ้นว่าอ่านไปแล้วสามคน แต่ไม่มีใครตอบ เราเลยพิมพ์ทิ้งไว้ว่าใครคิดออกแชร์มาเลยนะ สักพักมีเพื่อนคนต่างชาติมาคุยกัน เราก็คุยกันสองคนเรื่องงาน มันขึ้นว่าทุกคนอ่านข้อความหมดแล้ว เรากับเพื่อนต่างชาติพยายามถามว่ามีอะไรก็แชร์มาเลยนะ ช่วยกันๆๆๆ ทุกคนอ่านแต่ไม่มีใครตอบอะไรเลย เราอารมณ์เสียมากกกกกกกกกก นั่งเป็นใบ้กันอยู่ได้ ทำอย่างงี้ออกจากแชทไปเหอะ
เราว่าเพื่อนก็คงจะไม่น้อยไปกว่าเราแต่ต่างคนต่างเก็บอาการไว้ จนสุดท้ายเพื่อนคนต่างชาติเค้าทนไม่ไหวทำงานมาเองทั้งหมดแล้วส่งลงกลุ่มแชทเลย ถือว่าเป็นวิธีการประชดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายไอ้คนพวกนี้ก็ได้คะแนนอยู่ดี
แล้วมุก laptopดับ เครื่องปริ้นเสีย นี่เลิกให้เถอะ มันจะมามีปัญหาช่วงใกล้ส่งงานตลอด จะบ้าตาย เลยบอกให้ไปนั่งร้านเน็ต
จองไว้สักสิบเครื่อง ดูซิว่าจะทำงานได้มั้ย สุดท้ายก็หายหัวไปเลย เจอกันตอนเช้าบอกนี่เพิ่งส่งซ่อม บ้าจริง อารมณ์เสียมาก บลาๆ
คือขี้เกียจฟังคนแถ เลยได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ ไว้งานหน้าค่อยช่วยกันทำ (โลกสวยมาก 55)
เราเคยเมลไปคุยกับอาจารย์ อาจารย์บอกมันไม่ใช่ปัญหาของผม พวกคุณโตแล้วควรจะรู้วิธีจัดการเอง
จะให้เราจัดการยังไง คือเค้าแทบไม่ช่วยทำอะไรเลย ถ้าช่วยมาก็ทำส่งๆแบบนี้อย่าทำดีกว่า พูดไปจนปากฉีกถึงหูแล้วก็ไม่สำนึก
คือทำแบบแค่ให้รู้ว่าช่วยทำแล้ว จะด่าจะอะไรก็ทำมาหมดแล้ว เพราะเค้าถือว่ายังมีเราที่ทำ เกาะเรานี่คงจะสบายมากสินะ
คุยกับแม่แม่ก็พยายามปลอบใจ หลังๆเราไม่คุยกับแม่เรื่องนี้แล้ว เพราะแม่เราก็เครียดมากเหมือนกัน พอคุยกับเพื่อนสนิท เค้าก็นิสัยคล้ายๆเรา
เพื่อนสนิทเราอีกสองคนก็ทำงานกลุ่มคนเดียวเหมือนกัน เพื่อนบอกได้คำเดียวว่าทำใจเถอะ
เราไม่ได้เป็นเด็กเรียนเรียบร้อยแว่นจ๋าอะไรเลย วันไหนการบ้านไม่มี รุ่งเช้ามีเรียนบ่ายเราก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อน ไปผับไปเที่ยวกลางคืน
แต่ตอนบ่ายเราลากตัวเองมาเรียนได้ แต่เพื่อนที่ไปด้วยกันจะแบบ...ปวดท้อง ปวดหัว เจ็บคอ ฯลฯ อีกนัยนึงคือไม่สามารถลากตัวเอง
ออกมาจากเตียงได้นั่นแหละ มีงานมีการบ้านอะไรเราก็พยายามทำ ทำไม่ได้เราก็ไปหาเพื่อนที่เก่งๆ หรือหาอาจารย์ เราพยายามเอาตัวรอด
เพื่อนเคยพูดตอนเมาๆว่าเราอ่ะเก่ง ทั้งเที่ยวทั้งเรียน อยู่กับเราแล้วสบาย คะแนนก็ดีขึ้นเยอะ ????? ชัดเลยว่าเกาะเราเอาคะแนน
เราเลยไม่เข้าใจ หรือว่าเราเป็นส่วนน้อยในสังคมที่เป็นแบบนี้ ตอนนี้เราพยายามทำตามที่เพื่อนสนิทเราบอก
คือให้เรา"ทำใจ" อีกตั้งสองปีกว่าเราจะเรียนจบ หวังว่าเราจะยังทนไหว
เรากลับไปอ่านมาเราว่ามันยาวมาก แล้วนึกถึงเพื่อนเราทันที "ยาวแบบนี้ไม่อ่านหรอก ขี้เกียจ สรุปให้ฟังหน่อย" เฮ้อออ.......
อยากระบาย...เพื่อนไม่ช่วยทำงานกลุ่มเลย
สองอย่างนี้เหนื่อยกายเท่ากัน แต่เหนื่อยใจมากกว่าอีก อย่างอาจารย์ให้หัวข้องานกลุ่มมา บอกให้จับกลุ่มกันเอง คือกลุ่มในห้องมันจะตายตัวอยู่แล้ว กลุ่มใครกลุ่มมัน ไม่มีใครยอมเปลี่ยน อาจารย์ให้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดอะไรกันก็ช่าง ไม่มีใครสน ก้มหน้าก้มตากดแต่ไอโฟน ไอแพด
ทั้งเฟสทั้งไลน์ คืออยากถามว่าจะคุยอะไรกันนักหนา คุยกันทั้งวัน เราก็เล่นนะไม่ใช่ไม่เล่น แต่คือเราไม่ได้เล่นในเวลาทำงานแบบนี้
พอช่วงใกล้จะส่งงานจะเริ่มส่งไลน์ ทักแชทในเฟสมาหาแล้วว่างานกลุ่มทำอะไร เราก็โอเค รับหน้าที่เป็นคนแบ่งงาน
ส่งให้เรียบร้อยทางเมล ทางเฟส ไม่ว่าจะส่งล่วงหน้ากี่ปีกี่ชาติ ทุกคนก็จะมาทำเอาสี่ทุ่มห้าทุ่มก่อนกำหนดส่งนี่ล่ะ บางครั้งงานไม่ผ่าน
ก็ต้องเอากลับมาแก้ ก็ไปคุยกับอาจารย์ด้วยกัน สงสัยอะไรไม่กล้าถาม สุดท้ายก่อนแก้งานก็มาถามเราอีกว่าต้องแก้อะไรบ้าง
บางคนถึงขนาดมาถามเลยว่าตัวเองทำหัวข้ออะไร เราก็อดทน ตอบทุกอย่างเท่าที่ทำได้ งานที่ทำส่งมาก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้เลย
คืออาจารย์ให้เน้นหาข้อมูลมาวิเคราะห์กันเองในกลุ่ม แต่ต่างคนต่างก๊อปมาส่งเรา เปิดแต่ละไฟล์นี่จะบ้าตาย บางคนขนาดตัวอักษร
สีตัวอักษร หนา บาง อะไรจากเว็บที่ก๊อปมานี่ยังไม่เปลี่ยนให้เลย คือก๊อปวางอย่างเดียว เราพยายามนั่งแก้ที่ละนิดๆ
แต่ไม่รู้จะแก้อะไรเพราะมันเป็นงานก๊อป สุดท้ายเราก็ทำใหม่หมด
เราเลยหาวิธีใหม่ งั้นนัดกันมาทำงานละกัน นั่งทำด้วยกันที่ห้องคอม เว็บแรกที่เปิดกันเลยคือ facebook
งานถ้าแบ่งกันแล้วนิดเดียว แต่มันนานเป็นสามสี่ชั่วโมงเพราะมัวแต่เล่นเฟสบุ๊คกันนี่แหละ ทั้งแชท ทั้งดูคลิป ดูรูปกันหัวเราะคิกคัก
เราก็พยายามเก็บอารมณ์ให้มากที่สุด เรียกทุกคนบอกให้รีบทำงานจะได้รีบกลับบ้านกัน พอทำงานก็ใช่ว่าจะทำได้ และไม่พยายามขวนขวายด้วย
google ไปก็เปิดสี่ห้าเว็บแรกเท่านั้นแหละ ถ้าไม่มีข้อมูลที่ต้องการก็ไม่ทำต่อแล้ว บอกหาไม่เจอ โยนมาให้เราอีก เราไม่รับ เราบอกทำเอง
เราก็มีงานของเราอยู่ คุณเธอก็บอกงั้นช่วยหน่อย ถามเราทุกอย่าง สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรกับเราทำเอง
วิชาล่าสุดนี่อาจารย์จับกลุ่มให้ เราก็ดีใจจะได้มีเพื่อนช่วยทำงานสักที เลยตกลงกันว่าจะสร้างกลุ่มใน FB แล้วคุยกันในนั้น หลังจากสร้างกลุ่มเสร็จก็เราก็ถามว่าจะเอาหัวข้ออะไร ทั้งกลุ่มมีห้าคน มันขึ้นว่าอ่านไปแล้วสามคน แต่ไม่มีใครตอบ เราเลยพิมพ์ทิ้งไว้ว่าใครคิดออกแชร์มาเลยนะ สักพักมีเพื่อนคนต่างชาติมาคุยกัน เราก็คุยกันสองคนเรื่องงาน มันขึ้นว่าทุกคนอ่านข้อความหมดแล้ว เรากับเพื่อนต่างชาติพยายามถามว่ามีอะไรก็แชร์มาเลยนะ ช่วยกันๆๆๆ ทุกคนอ่านแต่ไม่มีใครตอบอะไรเลย เราอารมณ์เสียมากกกกกกกกกก นั่งเป็นใบ้กันอยู่ได้ ทำอย่างงี้ออกจากแชทไปเหอะ
เราว่าเพื่อนก็คงจะไม่น้อยไปกว่าเราแต่ต่างคนต่างเก็บอาการไว้ จนสุดท้ายเพื่อนคนต่างชาติเค้าทนไม่ไหวทำงานมาเองทั้งหมดแล้วส่งลงกลุ่มแชทเลย ถือว่าเป็นวิธีการประชดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายไอ้คนพวกนี้ก็ได้คะแนนอยู่ดี
แล้วมุก laptopดับ เครื่องปริ้นเสีย นี่เลิกให้เถอะ มันจะมามีปัญหาช่วงใกล้ส่งงานตลอด จะบ้าตาย เลยบอกให้ไปนั่งร้านเน็ต
จองไว้สักสิบเครื่อง ดูซิว่าจะทำงานได้มั้ย สุดท้ายก็หายหัวไปเลย เจอกันตอนเช้าบอกนี่เพิ่งส่งซ่อม บ้าจริง อารมณ์เสียมาก บลาๆ
คือขี้เกียจฟังคนแถ เลยได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ ไว้งานหน้าค่อยช่วยกันทำ (โลกสวยมาก 55)
เราเคยเมลไปคุยกับอาจารย์ อาจารย์บอกมันไม่ใช่ปัญหาของผม พวกคุณโตแล้วควรจะรู้วิธีจัดการเอง
จะให้เราจัดการยังไง คือเค้าแทบไม่ช่วยทำอะไรเลย ถ้าช่วยมาก็ทำส่งๆแบบนี้อย่าทำดีกว่า พูดไปจนปากฉีกถึงหูแล้วก็ไม่สำนึก
คือทำแบบแค่ให้รู้ว่าช่วยทำแล้ว จะด่าจะอะไรก็ทำมาหมดแล้ว เพราะเค้าถือว่ายังมีเราที่ทำ เกาะเรานี่คงจะสบายมากสินะ
คุยกับแม่แม่ก็พยายามปลอบใจ หลังๆเราไม่คุยกับแม่เรื่องนี้แล้ว เพราะแม่เราก็เครียดมากเหมือนกัน พอคุยกับเพื่อนสนิท เค้าก็นิสัยคล้ายๆเรา
เพื่อนสนิทเราอีกสองคนก็ทำงานกลุ่มคนเดียวเหมือนกัน เพื่อนบอกได้คำเดียวว่าทำใจเถอะ
เราไม่ได้เป็นเด็กเรียนเรียบร้อยแว่นจ๋าอะไรเลย วันไหนการบ้านไม่มี รุ่งเช้ามีเรียนบ่ายเราก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อน ไปผับไปเที่ยวกลางคืน
แต่ตอนบ่ายเราลากตัวเองมาเรียนได้ แต่เพื่อนที่ไปด้วยกันจะแบบ...ปวดท้อง ปวดหัว เจ็บคอ ฯลฯ อีกนัยนึงคือไม่สามารถลากตัวเอง
ออกมาจากเตียงได้นั่นแหละ มีงานมีการบ้านอะไรเราก็พยายามทำ ทำไม่ได้เราก็ไปหาเพื่อนที่เก่งๆ หรือหาอาจารย์ เราพยายามเอาตัวรอด
เพื่อนเคยพูดตอนเมาๆว่าเราอ่ะเก่ง ทั้งเที่ยวทั้งเรียน อยู่กับเราแล้วสบาย คะแนนก็ดีขึ้นเยอะ ????? ชัดเลยว่าเกาะเราเอาคะแนน
เราเลยไม่เข้าใจ หรือว่าเราเป็นส่วนน้อยในสังคมที่เป็นแบบนี้ ตอนนี้เราพยายามทำตามที่เพื่อนสนิทเราบอก
คือให้เรา"ทำใจ" อีกตั้งสองปีกว่าเราจะเรียนจบ หวังว่าเราจะยังทนไหว
เรากลับไปอ่านมาเราว่ามันยาวมาก แล้วนึกถึงเพื่อนเราทันที "ยาวแบบนี้ไม่อ่านหรอก ขี้เกียจ สรุปให้ฟังหน่อย" เฮ้อออ.......