ตอนที่  37  จอมสังหารปะทะจอมสังหาร

          ปรีชานั้น เป็นคนเช็คข่าวด้วยตนเอง ว่าสิทธิชัยจะไปที่ไหน  ไม่นานก็ทราบ จากสายรายงาน จาก
กลุ่มคนเล่นวิทยุสมัครเล่น  ปรีชาอุ่นใจขึ้นมาบ้าง เพราะรู้ว่า สิทธิชัย ไปกับจางหลี่  ที่โรงแรมแมนดาริน
ปรีชารีบให้ ลูกน้อง ขับรถพาไปส่งที่นั่นโดยด่วน  รวมทั้ง ใช้วิทยุสื่อสาร ระดมพลไปที่นั่น อีกหลายคน
โดยบอกให้คนเหล่านั้น เตรียมอาวุธไปด้วย หลังจากนั้น ปรีชาตรวจเช็คปืนประจำตัว พร้อมเครื่องบรรจุ
กระสุน....มีดสั้นแบบพกถึงสี่เล่ม  มีสปาต้าแบบยาว มีลูกน้องที่ติดตามอีก ๗ คน ล้วนเป็นนักสู้มีฝีมือ
ที่ยากจะหาคนต่อสู้ได้  ปรีชาหันหน้ามา ที่เหล่าลูกน้องทั้งเจ็ด โดยปกติ ใบหน้าของปรีชาจะยิ้มแย้ม
ตลอดเวลา  แต่เวลานี้แตกต่างกัน  ปรีชาใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาฉายแววอำมหิต  เขาพูดสั้น ๆ เพียง

"ไปกันเถอะ!!!!....เราต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ...ห้ามล้มเหลว...เด็ดขาด..."
ทั้งหมดก็ออกไปพร้อมกัน ด้วยอาวุธครบมือ.....

สิทธิชัยนั้น กำลังจะเดินออกจากห้องทำงาน เพื่อไป โรงแรมแมนดาริน  ระหว่าง ที่เขาเก็บเอกสาร
จางหลี่ที่จะไปด้วยกัน ได้กล่าวเตือนสิทธิชัย ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ผมว่าการที่....หัวหน้าจะไปที่นั่นตามลำพัง มันดูเป็นการเสี่ยงเกินไป....ถึงแม้จะมีข่าวว่า ไอ้จอมมันตาย
ไปแล้ว...แต่เราจะแน่ใจได้อย่างไร...ว่ายังมีคนที่คิดร้ายกับหัวหน้า...จะไม่เล่นตลบหลัง..."
สิทธิชัยยิ้ม ก่อนตบบ่าจางหลี่ แล้วเอ่ยออกมา

"ฉันถึงให้แกไปด้วยไง...แล้วอีกอย่างที่แกต้องรู้ไว้....ไอ้จอม...มันยังไม่ตาย...มันต้องอยู่ในมุมมืด เพื่อรอ
โอกาส...ที่จะจัดการ...กับฉันแน่..ๆ.."
จางหลี่คิ้วขมวด ก่อนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

"หัวหน้า....ก็มันตายไปแล้วไม่ใช่หรือ...ศพมัน ก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาลตำรวจ หรือไม่ก็เผาไปแล้ว....
แล้วมันจะยังไม่ตายได้ไงครับ..."
สิทธิชัย เดินไปที่โต๊ะหยิบ หนังสือพิมพ์มาให้ วางต่อหน้า แล้วชี้ให้จางหลี่ดู

"หัวหน้า....ก็รู้ว่าผมอ่านภาษาไทยไม่ได้...แล้วให้ผมดูอะไรครับ..."
จางหลี่ก้มดู ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะเป็นรูปรถ..ถูกยิงจนพรุนทั้งคัน  แล้วมีศพสามศพ  นอนเรียงกัน
สิทธิชัยเอ่ยออกมา ให้จางหลี่ทราบ

"คนที่ตายทั้งสามนั้นคือ  นายกล้า  กับลูก เมีย ถูกยิงถล่มจนตายทั้งหมด...เรื่องนี้ ผ่านมาเมื่อประมาณ
สัก สามอาทิตย์ก่อน...ตอนแรกฉันก็คิดว่า อาจจะเป็นการแก้แค้น จากดราก้อนกรุ๊ป...แต่มาคิดๆดู...
มันไม่น่าใช่การลงมือของ ดราก้อนกรุ๊ป....แต่เป็นกลุ่มอื่น...ที่ต้องการปิดปาก เรื่องที่นายกล้ารู้เห็น..."
จางหลี่คิดตาม แล้วดูรูปในข่าวประกอบ ก่อนออกความเห็นบ้าง

"ดูจากสภาพรถแล้ว ถูกยิงจนพรุนขนาดนี้....ไม่น่าจะยิงด้วยปืนกระบอกเดียวนะครับหัวหน้า  ปืนที่ใช้ยิง
ก็ต้องมีประมาณ ๕ กระบอกเป็นอย่างน้อย...แต่ไอ้จอมถ้าจะฆ่าใคร มันมักทำคนเดียว...นี่ก็แสดงว่า...
ไม่ใช่ฝีมือของมัน..."
สิทธิชัยคิ้วขมวด ก่อนตอบให้จางหลี่ทราบ

"ก็นี่แหละ!!!...ที่น่ากลัว เพราะถ้ามันไม่ใช่ดราก้อนกรุ๊ป...ซึ่งไม่ใช่แน่ๆ...คนที่ส่งมาฆ่า นายกล้ากับลูกเมีย
มันต้องเป็นคนที่มีอิทธิพล...พอสมควร....แล้วที่มันต้องฆ่าลูกเมียของนายกล้าไปด้วยนั้น ก็แสดงว่า
มันต้องการปิดปากทั้งหมดไม่ให้มีความเชื่อมโยงไปถึงมัน...เป็นไปได้ว่า มันอาจไปหานายกล้าแล้วขอ
ให้นายกล้าช่วยติดต่อนายจอมให้....เมื่อติดต่อได้....มันก็จัดการฆ่าตัดตอนทั้งหมดไม่ให้เหลือ...."
สิทธิชัย จ้องดวงตาของจางหลี่ ก่อนจะเอ่ยต่อ

"แล้วตอนนี้...กลุ่มที่มีอิทธิพลขึ้นมา...อย่างน่ากลัว...ก็คือกลุ่มพยัคฆ์เหิร...ที่ค่อยๆ เติบโตอย่างช้าๆ...
จากเมื่อก่อน มันจะมีอิทธิพล ที่ภาคเหนือ เมื่อประมาณ ปีที่แล้ว...ได้ยินว่ามันมีแบ๊คที่ใหญ่พอสมควร
แต่หลังจาก ที่ภาคีบาดเจ็บ กลุ่มพยัคฆ์เหิร ก็เติบโต แบบก้าวกระโดด จนเกือบเท่า กลุ่มของ...จิ้งจอก
ขาว...ของคุณน้า...."
จางหลี่ทราบทันที ว่าสิทธิชัยหมายถึงใคร จางหลี่เอ่ยออกมา

"เป็นนายเอก....ใช่ไหมครับหัวหน้า...ที่เป็นคนดำเนินแผนการทั้งหมด...แล้วดึงไอ้จอมมาเป็นพวก...
นายเอกคนนี้...มันร้ายกาจซับซ้อนขนาดนั้น...เลยหรือครับ...."

"ฉันพูดได้เต็มปาก...มัน...ไอ้เอกคนนี้...เป็นคนร้ายกาจ...อย่างที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน...มันมีส่วนที่
เหมือนนายภาคี...คือคิดวิเคราะห์เหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี...สามารถพลิกสถานะการณ์ได้...ฝีมือสูง
เจ้าเล่ห์....แต่ที่เหนือกว่านายภาคีก็คือ...ความอำมหิต...มันสามารถฆ่าใครก็ได้...ถ้าขวางทางของมัน
ถ้าฉันคิดไม่ผิด...ถ้าฉันไปโรงแรมแมนดาริน...ฉันก็น่าจะเจอกับ...ไอ้จอม..."
จางหลี่ จึงพูดสวนทันที

"หัวหน้า...ทราบดีแล้ว...ยังจะไปหามันอีกหรือครับ...ถ้าไอ้จอมยังไม่ตายจริงๆ...งั้นข่าวที่ว่า มันมี
เวทย์มนต์ ยิงแทงไม่เข้า ล่องหนหายตัวได้...ไม่เท่ากับว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริงนะสิ!!!..."
สิทธิชัย ยิ้มมุมปาก กล่าวออกมา

"มันก็น่าจะจริงบ้างข่าวลือบ้าง  แต่ที่แน่ๆ...มันหนังเหนียวจริงๆ...ตอนที่ฉันยิงโดนมันที่หน้าอก กระสุนปืน
จุดสามแปด ยิงมันไม่เข้า แต่ตอนที่ยิงถูกมัน ฉันสังเกตว่า มันมีรอยสักสีแดง   ขึ้นทั่วตัว...นั่นอาจเป็น
ความลับของมัน  ที่ทำให้มัน...ยิงไม่เข้า...แกรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง..."
จางหลี่พยายามคิดตาม แต่ก็คิดไม่ออกว่าที่สิทธิชัยบอก หมายถึงอะไร จางหลี่ส่ายหน้าช้าๆ  สิทธิชัย
ขยับเข้าใกล้ เอ่ยเน้นคำออกมา

"ถ้ามันหนังเหนียวเพราะรอยสัก...จุดอ่อนของมัน ก็คือ อวัยวะ ที่มันสักลงไปไม่ได้...มันเป็นจุดอ่อนที่ฉัน
จะทะลวงมันเข้าไป...เพื่อแก้แค้นแทน สารวัตรธงชัย และอีกหลายชีวิตที่ตายด้วยมือของมัน...แล้วฉัน
ต้องการลดความอหังการ์ของนายเอก...ให้มันรู้ว่า...มันมิได้เป็นคนเดียวที่มีอำนาจ ยังมีอีกหลายคน ที่มี
อำนาจเหนือมัน...แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น...."

จางหลี่เองก็ยังไม่สบายใจ เพราะถึงแม้ว่าสิ่งที่สิทธิชัยวิเคราะห์จะถูกต้อง...แต่นายจอมจะยอมเป็นเป้า
ให้สิทธิชัยยิงจุดอ่อนง่ายๆหรือ...เพราะถ้าเทียบประสบการณ์ในการล่าสังหาร สิทธิชัย ไม่มีทางเทียบ
จอมได้เลย....ถึงจางหลี่จะรู้ว่า สิทธิชัยยิงปืนแม่นที่สุด เท่าที่เขาเคยคลุกคลีในวงการนี้มา แต่การที่
ต้องดวลปืนกัน ในสถานะการณ์เป็นตาย แถมจุดตายของจอมยังเป็นจุดเล็กๆ...เพียงสองจุด...เท่านั้น...
......................

          ระหว่างขับรถ โชติแอบลอบมองศิริศร ด้วยสายตาเป็นประกายประหลาด  มันเป็นแววตาของ
สัตว์ร้าย...ที่ได้เจอคู่ของมัน...จอมมิได้เกิดอารมณ์แบบนี้มานาน...เมื่อเกิดขึ้น มันจึงรุนแรงเป็นพิเศษ
ส่วนเอกนั้น มิได้ระวังสายตาของโชติ เพราะเขาก็มัวแต่จับจ้องใบหน้าที่หวานซึ้ง ผมสีแดงเพลิงเปล่ง
ประกาย...ผิวขาวนวล ยามต้องแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็น ทำให้สะท้อนออกมา ริมฝีปากของศิริศรนั้น
อิ่มเอิบ ถึงมิได้ทาลิปติก แต่สีแดงตามธรรมชาติ มันทำให้เอกคิดเตลิด ศิริศรนั้นทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น
แต่เธอก็อึดอัด กับสายตาของทั้งสองที่จับจ้องเธอ แต่ก็มิได้แสดงออกมา  เอกเห็นว่าภายในรถ
เงียบเกินไป เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

"ลูกศรจะฝากอะไรให้ น้องณีหรือ ถ้าสำคัญ พรุ่งนี้เฮียจะส่งไปทางรถขนส่งของเฮียก็ได้  รับรองไม่
เกิน ๓ วัน น้องณีได้รับของแน่..."
ศิริศร เอียงศีรษะมาทางเอก ก่อนจะตอบกลับไป

"เป็นธุรกิจที่จะร่วมกับยัยณี...จะไปขายในมหาวิทยาลัย...นี่ลูกศรเป็นคนคิดเลยนะ....ถ้าเป็นที่นิยมละก็
ลูกศรจะเปิดโรงงานขายเป็นเรื่อง เป็นราว แล้วลูกศร จะให้ยัยณีมาเป็นผู้จัดการ เพื่อดูแลกิจการตัวนี้..."

ใบหน้าของศิริศร บ่งบอกถึงความ ภาคภูมิใจมากๆ...เอกนั้นไม่สงสัยอะไร เพราะศิริศรนั้น ชอบคิดค้น
อะไรใหม่ๆ...เพราะเขาเองก็เคยเป็นหนูทดลองให้ศิริศรมาแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ เอกก็อดหัวเราะออกมา
มิได้  ศิริศรแปลกใจที่เอก เผลอหัวเราะออกมา เธอใช้นิ้วชี้เรียวยาว ชี้ที่ปลายจมูกเอกเอ่ยถามออกมา

"นี่!!!..เฮียเอก หัวเราะเยาะลูกศรหรือ....คิดว่าสิ่งประดิษฐ์ของลูกศรมันจะล้มเหลวหรือ...สารภาพมา..."

"เปล่านะ!!...เฮียแค่คิดถึงตอนที่ลูกศร จับพี่เป็นหนูลองยา ที่เราทำแป้งรองพื้น  จนพี่หน้าขึ้นเห่อ...จน
อาเจ็กเรียกเราไปต่อว่า...แล้วลูกศร ก็มาโกรธเฮีย หาว่าเฮียไปฟ้องอาเจ็ก...จนอาหญิงนรี พาเราไปเที่ยว
ถึงได้หายโกรธ....ลูกศรจำได้ไหม!!!..."
เอกไม่พูดเปล่า ใช้มือของเขา จับมืออันนุ่มนวลอบอุ่นขึ้นมาด้วย เอกกำลังยกมือเธอขึ้นจูบ  โชติจึง
เหยียบเบรคกระทันหันจนมือของทั้งสองหลุดออกจากกัน โชติเอ่ยขอโทษที่เบรครถกระทันหัน