ในประเทศเกาหลี สื่อเขาสร้างหนังที่พระเอกเป็นผู้ชายอบอุ่น โรแมนซ์
เพราะสังคมเขาผู้ชายที่แต่งงานแล้วถือว่ามีสิทธิ์เด็ดขาดในตัวภรรยาและบ้านเมืองเขา
มีข่าวตบตีภรรยาในครอบครัวสูงมาก ถ้าติดตาม..
เขาจึงใช้กลยุทธ์ของ modeling process สร้างค่านิยมใหม่ในสังคมให้ผู้ชายเป็นคนโรแมนติคมากขึ้น
นี่คือการสร้างหนังเพื่อปรับพฤติกรรม..

แม้กระทั่งในญี่ปุ่น เขาก็สร้างการ์ตูนผู้พิทักษ์ต่างๆ อุลตร้าแมน ฯลฯ เพื่อให้เด็กซึมซับความยุติธรรม
การต่อสู้กับความชั่วหรือในประเทศจีน ก็จะมีหนังในทำนองนี้เช่นกัน ...

ย้อนกลับมามองประเทศไทย..ทำไมละครไทยถึงมีแต่เรื่องเดิมๆ เป็นอยู่อย่างนี้มา 50 กว่าปี
พออาจารย์ไปถามผู้จัด ก็ได้รับคำตอบว่า 'เราสร้างละครเหล่านี้เพื่อสะท้อนสังคม'
เราจะไป"สะท้อนสังคม"เพื่ออะไร เพราะเราสะท้อนมา กว่า 50 ปีแล้ว
และเนื้อเรื่องมันก็วนเวียนอยู่แค่แย่งตบตีกันแค่นั้น

ทำไมเราไม่สร้างละคร "เพื่อนำสังคม" เพื่อจูงใจให้เกิดพฤติกรรมดีๆ ล่ะ
มัวแต่ไปสร้างเพื่อสะท้อนสังคม มันก็ไม่เห็นเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรในสังคมเลยสักนิด
ในทางจิตวิทยาแล้วสื่อมีบทบาทสำคัญมากๆ ในกระบวนการเรียนรู้ผ่านตัวแบบ ..

จากคำบรรยายของอาจารย์ภาคจิตวิทยา

ขอบคุณที่มา
ค่ายจับจิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์