"ในประเทศเกาหลี สื่อเขาสร้างหนัง
ที่พระเอกเป็นผู้ชายอบอุ่น โรแมนซ์
เพราะสังคมเขาผู้ชายที่แต่งงานแล้วถือว่า
มีสิทธิ์เด็ดขาดในตัวภรรยาและบ้านเมืองเขา
มีข่าวตบตีภรรยาในครอบครัวสูงมาก
ถ้าติดตามเขาจึงใช้กลยุทธ์ของ modeling process
สร้างค่านิยมใหม่ในสังคมให้ผู้ชายเป็นคนโรแมนติคมากขึ้น
นี่คือการสร้างหนังเพื่อปรับพฤติกรรม

แม้กระทั่งในญี่ปุ่น เขาก็สร้างการ์ตูนผู้พิทักษ์ต่างๆ
อุลตร้าแมน ฯลฯ เพื่อให้เด็กซึมซับความยุติธรรม
การต่อสู้กับความชั่วหรือในประเทศจีน
ก็จะมีหนังในทำนองนี้เช่นกัน ...

ย้อนกลับมามองประเทศไทยสิ
ทำไมละครไทยถึงมีแต่เรื่องเดิมๆ เป็นอยู่อย่างนี้มา 50 กว่าปี
พออาจารย์ไปถามผู้จัด ก็ได้รับคำตอบว่า
'เราสร้างละครเหล่านี้เพื่อสะท้อนสังคม'
เราจะไป"สะท้อนสังคม"เพื่ออะไร

เพราะเราสะท้อนมา กว่า 50 ปีแล้ว
และเนื้อเรื่องมันก็วนเวียนอยู่แค่แย่งตบตีกันแค่นั้น
ทำไมเราไม่สร้างละคร "เพื่อนำสังคม"
เพื่อจูงใจให้เกิดพฤติกรรมดีๆ ล่ะ
มัวแต่ไปสร้างเพื่อสะท้อนสังคม
มันก็ไม่เห็นเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรในสังคมเลยสักนิด
ในทางจิตวิทยาแล้วสื่อมีบทบาทสำคัญมากๆ
ในกระบวนการเรียนรู้ผ่านตัวแบบ ..."
จากคำบรรยายของอาจารย์ภาคจิตวิทยา

ขอบคุณที่มา
ค่ายจับจิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ไปเจอมาจากเพจ "คำสารภาพของคนเขียนโฆษณา" อ่านแล้วน่าคิดนะค่ะ
(อ่านแล้ว มีภาพละครสุภาพบุรุษลูกผู้ชายแว้บมาในหัวเลย)