วันที่ 14 สิงหาคม 2556 น้องสาวเจ็บท้องใกล้คลอดจึงมาโรงพยาบาลนาหว้าเมื่อมาถึง จนท.ทำการตรวจปากมดลูกซึ่งขณะนั้นเปิดเพียง 2 เซ็นติเมตร และมีการตรวจอีกเวลา ประมาณใกล้บ่ายโมงและปากมดลูกเปิด 7 เซ็นติเมตรแล้ว พยาบาลก็ให้น้ำเกลือคนไข้ ซึ่งสักพักปากมดลูกเปิด9เซ็นติเมตร จนท.จึงนำตัวคนไข้เข้าห้องคลอดและขึ้นเตียงเพื่อทำการคลอดโดยไม่มีการทำความสะอาดและโกนขนที่อวัยวะเพศแต่อย่างใด โดยทำการเจาะถุงน้ำคร่ำและบอกให้คนไข้เบ่ง จนต่อมาเวลา 13.32 น. เด็กคลอดน้ำหนักแรกเกิด 3,200กรัม ปกติทุกอย่างไม่มีภาวะเสี่ยง กินนมแม่ปกติ  จนวันที่ 15 สิงหาคม 2556 ช่วงเวลาประมาณ17.00-19.00น. เด็กอุจจาระ 4ครั้ง และเด็กร้องตลอดเวลา แม่เด็กก็ให้กินนมแต่ทุกครั้งที่ให้นมเด็กจะอาเจียนออกมาเป็นเมือกสีขาวใสเหนียวคล้ายเสลด แต่เจ้าหน้าที่แจ้งกับคนไข้ว่าเป็นอาการแหวะนม จึงไม่ติดใจ ตลอดทั้งคืนเด็กจะร้องและนอนไม่หลับ กินนมได้แต่อาเจียนออกมาทุกครั้ง ตลอดทั้งคืนจะมี จนท.มาดู2ครั้ง คือตอนส่งเวรดึก กับจนท.เวรใหม่เข้ามาวัดไข้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอาการผิดปกติของเด็ก จนถึงเวลาประมาณตี4เด็กจึงหยุดร้องแต่ยังมีเสียงครวญครางอยู่ (เหมือนคนปกติที่ปวดท้อง)ซึ่งคนไข้คิดว่าเด็กน่าจะเพลียแล้วหลับไป เวลาประมาณตีห้าเด็กเงียบและนอนนิ่ง ครวญครางเบาลงเรื่อยๆ ปลุกไม่ตื่นไม่ตอบรับเลย เช้าวันที่ 16 สิงหาคม 2556 พยาบาลเดินมาดูบอกให้ปลุกเด็กขึ้นมากินนม แม่เด็กพยายามปลุกแต่เด็กไม่ตื่น นอนนิ่ง ไม่มีอาการตอบรับ จนท.เลยมาช่วยปลุกและช่วยบีบนมใส่ปากเด็ก และตีก้นเด็กเบาๆ เพื่อปลุกเด็ก ตอนนั้นเด็กมีไข้ด้วยนิดหน่อย หลังจากนั้น จนท.มาตรวจ แล้วเจาะเลือดที่เท้าเด็กเพื่อตรวจน้ำตาล ซึ่งตอนเจาะเลือดเด็กก็ไม่มีเสียงร้องเลย แล้วก็แจ้งผลตรวจว่าน้ำตาล 117 แล้วก็ให้เด็กมานอนพักต่อ นอนได้สักพักเด็กหายใจหอบ ติดขัด จนท.เลยมาเอาตัวเด็กไปตรวจอีกห้อง คาดว่าอาการเด็กไม่ค่อยดี เวลาประมาณเที่ยงแม่เด็กเห็น จนท.ไปตามแพทย์มาดู แล้วแพทย์คนที่มาตรวจก็โทรศัพท์ไปปรึกษาแพทย์ที่โรงพยาบาลสกลนครซึ่งโทรในห้องที่แม่เด็กนอนพักฟื้นอยู่ หลังจากนั้นแพทย์มาแจ้งแม่เด็กว่าต้องส่งตัวเด็กไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลสกลนคร แพทย์บอกกับแม่เด็กว่า "หมอคิดว่าเด็กน่าจะติดเชื้อทางกระแสเลือด เลยจะส่งตัวเด็กไปรักษากับแพทย์เด็กโดยตรงที่โรงพยาบาลสกลนคร และบอกแม่เด็กว่าไม่ต้องเป็นห่วงเด็กไม่เป็นอะไรมาก" แล้วเอาเด็กไปใส่เครื่ิองช่วยหายใจในห้องทำคลอด ก่อนจะไปขึ้นรถส่งต่อ จนท.อีกคนวิ่งมาบอกจนท.ที่อยู่ในรถส่งต่อว่า "ให้บอกแพทย์ที่โรงพยาบาลสกลนครว่าเด็กไม่ OK ตอนสิบโมง" ซึ่งแม่เด็กบอกว่าดูจากอาการเด็กแล้วเด็กไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  ออกเดินทางเวลาประมาณบ่ายโมงครึ่งถึงโรงพยาบาลสกลนครเวลาบ่ายสองโมง ส่งเด็กเข้าห้อง NICU เด็ก แล้วแม่กับพ่อเด็กให้นั่งรอหน้าห้อง พอสามสิบนาทีผ่านไปจนท.มาเรียกพ่อกับแม่เด็กเข้าไปห้อง และให้เซ็นต์ยินยอมให้การรักษา แล้วบอกว่าเด็กต้องนอนดูอาการก่อน และรอหมอใหญ่มาตรวจเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ เวลาประมาณหกโมงเย็นเป็นเวลาเยี่ยมแม่เด็กเลยเข้าไปเยี่ยมเด็กหมอเลยบอกว่า "เด็กหัวใจหยุดเต้นไป สามสิบวินาที หมอเลยปั้มกลับคืนมา และบอกต่อว่าหัวใจเด็กเต้นผิดปกติ เป็นเคสที่รุนแรงที่สุดในตึกนี้" พ่อแม่เด็กออกมาด้านนอก สักพักหมอเดินออกมาบอกว่าเด็กอาการหนัก การสันนิฐานของแพทย์มี 2 กรณี คือ อาการแรกติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างรุนแรง อาการที่สองคือโรคหัวใจ แม่เด็กเข้าไปอีกรอบเห็นหมอกำลังถ่ายหน้าจอการแสดงผลการเต็นของหัวใจให้หมอใหญ่ดูผ่านไอแพด หมอใหญ่เลยสั่งให้ฉีดยากระตุ้นหัวใจ ซึ่งก่อนฉีดยาตัวเด็กซีดแล้ว พอฉีดยาตัวเด็กเริ่มมีสีแดงบนใบหน้า เวลาประมาณสี่ทุ่มหมอมาแจ้งว่าให้ญาติปรึกษาว่าจะส่งต่อที่โรงพยาบาลขอนแก่นหรือไม่ แต่โอกาส 50:50 พอญาติปรึกษากันว่าจะส่ง แม่เด็กเดินเข้าไปบอกว่าจะส่งต่อหมอเลยแจ้งว่าตอนนี้เด็กหยุดหายใจ และปั้มกลับมา 8 รอบแล้ว และได้รับการประสานจากโรงพยาบาลขอนแก่นว่าไม่รับ หมอเลยพยายามปั้มต่อพอจะปั้มต่อรอบที่ 10 หมอเลยถามว่าจะให้หมอปั้มต่อหรือไม่หรือจะปล่อยน้องไป ทางญาติๆสงสารเด็กหมอจึงแนะนำว่าจะช่วยปั้มหัวใจให้จนกว่ายากระตุ้นหัวใจหมดฤทธิ์ซึ่งเหลือเวลาอีกประมาณ30นาที หลังจากนั้นเด็กก็เสียชีวิตลงในเวลา 23.38 น. วินาทีนี้แหละหัวใจคนเป็นแม่แทบจะขาดร่วงไปกองตรงหน้าเตียงของลูกน้อย กับประโยคหนึ่ง "คุณแม่ค่ะน้องไม่มีหัวใจแล้วนะค่ะ"
ภาพวันแรกที่น้องคลอดออกมาน้องกินนมแม่เหมือนหิวมากกินใหญ่เลย กินเสร็จก็หลับปุ๋ยเลย น้องตัวโตแข็งแรงมากเลย งอแงนิดหน่อยตามประสาเด็กพอได้กินก็หลับ เป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมากเลย
วันแรกหลังจากที่น้องจากไปแอบได้ยินแม่น้องบ่นว่า "แม่คิดถึงหนูมาก พ่อกับแม่รักหนูนะ" ขณะนั้นมือของแม่หยิบของใช้ลูกน้อยซึ่งเป็นชิ้นเดียวที่มีอยู่มาแนบที่อกด้วย

แม่เฝ้าอุ้มท้องมาเก้าเดือนเพื่อจะรอเจอหน้าลูกน้อยและใช้ชีวิตร่วมกัน แต่แล้วก็มีสิ่งที่จะแยกเค้าทั้งคู่จากกัน

ถ้าคนเรารู้จักเอาใจใส่ในสิ่งที่เราทำอยู่หรือหน้าที่ที่เรารับผิดชอบอยู่อย่างเต็มที่เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดกับแม่ลูกคู่นี้