ไร้สาระเช่นเดิมมาชวนคุยขำๆ
ดูละครมาสองตอนเดาว่านิสัยคงนิ่งๆครึมๆจีบใครไม่เป็นไรงี้อะไรประมาณนี้แต่คือ...............
“ทำไมทำท่าอย่างนี้เธอเป็นผู้หญิงยุโรปไม่ใช่รึ รักเสรีในปารีส..จะกลัวอะไรกับ” พลางขยับแขนดึงมิเชลล์เข้ามาแน่นยิ่งขึ้น “เรื่องแค่นี้...ผู้หญิงยุโรปน่ะไม่มีใครบริสุทธิ์ แล้ว”
ชารีฟก้มลง ทำท่าจะจูบ มิเชลล์น้ำตาไหลทันที ตัวสะท้าน ทั้งๆหลับตา ชารีฟรู้สึกได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆ ก้มลงดูเชยคาง ตกใจ น้ำตามิเชลล์ไหลเป็นทาง
“ขอโทษทีเถิด ฉันไม่คิดว่า..เอ้อ…” มิเชลล์ลืมตามอง สองคนสบตากัน
“เธอไม่ออกไปเที่ยว ไม่เคยไปค้างกับนักศึกษาหนุ่มๆ จริงๆ หรือ ไม่เคยแม้แต่…” มิเชลล์ส่ายหน้า “ฉันจะโดนไล่ออกจากสำนักชีทันที แล้วฉันจะเรียนไม่จบไม่ได้ปริญญา…เพราะฉะนั้นฉันไม่เคยเที่ยวกับใคร ไม่เคย...กับใคร” “มิเชลล์ งั้นขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะรังแกเธอ”
"ไหวมั้ย" ชารีฟถามอย่างห่วงใย "ถ้าท่าไหวฉันก็ไหวค่ะ" มิเชลเอ่ยตรงๆ
"เบื่อขี้หน้าฉันเต็มทีน่ะซี"ชารีฟกระเซ้า "ฉันควรถามท่านมากกว่า"มิเชลยอกย้อน
"ไม่....ไม่เคยเบื่อ ฉันเหมือนคนที่แต่งงานแล้วไปไหนก็เอาเมียไปด้วย" ชารีฟพูดตามความรู้สึก "เอ๊ะคิดได้ไงคะ" มิเชลโวยวาย
"คิดได้สิ ก็นอนอยู่ด้วยกันทุกคืนเหมือนสามีภรรยาน่ะแหละ ฉันเริ่มชินจนขาดเธอไม่ได้แล้วแล้วเธอล่ะรู้สึกขาดฉันไม่ได้มั้งมั้ย"
(เริ่มลุยเต็มขั้น)
"มิเชลมานั่งนี้สิฉันจะตรวจขาเธอ" มิเชลเดินมานั่งให้ชารีฟตวรจกระดูกข้อเท้าอย่างละเอียด
"ขาเธอสวยเหลือเกินมิเชล" จู่ๆชารีฟก็พูดขึ้นมา "คุณคะ หมอกำลังตวรจโรคนะคะไม่ใช่กรรมการพิจรณาความงาม" มิเชลค้อน
"ก็ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี้" (เริ่มออกอาการเป็นหมอนะเนี้ย)
"ถ้าเราจะตายก็ขอให้ฉันได้สมใจในความรักเถอะมิเชล" ขอกกระจึ๊กกระดึ๋ยกันตรงๆไม่อายเลยจ๋า
จากนั้นชารีฟก็ไม่เก๊กไม่ปกปิดความหื่นของตัวเองอีกต่อไป
"ฮันนีมูนกลางทะเลทรายเอามั้ยดีสิ...มีลูกกลางทะเลทราย" ชารีฟเอ่ยชวน "ท่าน" มิเชลค้อนใส่
"อ้าว.....ฉันทำได้จริงๆนะ ก็เว้น...ซัก3วัน แล้วก็...เป็นลูกชายแน่นอน เพราะพ่อเก็บความรักอัดอยู่ในอกตั้ง3วัน..โหมันนานมากนะเมื่อไรจะครบ3วันเสียทีไม่ไหวแล้ว" ชารีฟเอ่ยเสียงทะเล้น "ท่านพูดจาไม่อายใคร" มิเชลหยิกชารีฟอย่าโมโห
"ไม่ใช่...โอ๊ย...เจ็บ เธออยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันใช่มั้ย หยุด3วันแล้วเราจะมีลูกชายคนแรก และต่อไปซัก2 คน..เป็นผู้หญิง2คน คนสุดท้องอีก1คน สมคำทำนายว่าเธอจะมีลูกกับฉัน6คน"
สรุปคือชารีฟวางแผนจัดหนักได้เป็นขั้นตอนมากเลยอ่ะสงสารมิเชลจะไหวมั้ยนั้น
(Spoil)ความจริงแล้วชารีฟนี้หื่นมากเลยนะเนี้ย
“ทำไมทำท่าอย่างนี้เธอเป็นผู้หญิงยุโรปไม่ใช่รึ รักเสรีในปารีส..จะกลัวอะไรกับ” พลางขยับแขนดึงมิเชลล์เข้ามาแน่นยิ่งขึ้น “เรื่องแค่นี้...ผู้หญิงยุโรปน่ะไม่มีใครบริสุทธิ์ แล้ว”
ชารีฟก้มลง ทำท่าจะจูบ มิเชลล์น้ำตาไหลทันที ตัวสะท้าน ทั้งๆหลับตา ชารีฟรู้สึกได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆ ก้มลงดูเชยคาง ตกใจ น้ำตามิเชลล์ไหลเป็นทาง
“ขอโทษทีเถิด ฉันไม่คิดว่า..เอ้อ…” มิเชลล์ลืมตามอง สองคนสบตากัน
“เธอไม่ออกไปเที่ยว ไม่เคยไปค้างกับนักศึกษาหนุ่มๆ จริงๆ หรือ ไม่เคยแม้แต่…” มิเชลล์ส่ายหน้า “ฉันจะโดนไล่ออกจากสำนักชีทันที แล้วฉันจะเรียนไม่จบไม่ได้ปริญญา…เพราะฉะนั้นฉันไม่เคยเที่ยวกับใคร ไม่เคย...กับใคร” “มิเชลล์ งั้นขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะรังแกเธอ”
"ไหวมั้ย" ชารีฟถามอย่างห่วงใย "ถ้าท่าไหวฉันก็ไหวค่ะ" มิเชลเอ่ยตรงๆ
"เบื่อขี้หน้าฉันเต็มทีน่ะซี"ชารีฟกระเซ้า "ฉันควรถามท่านมากกว่า"มิเชลยอกย้อน
"ไม่....ไม่เคยเบื่อ ฉันเหมือนคนที่แต่งงานแล้วไปไหนก็เอาเมียไปด้วย" ชารีฟพูดตามความรู้สึก "เอ๊ะคิดได้ไงคะ" มิเชลโวยวาย
"คิดได้สิ ก็นอนอยู่ด้วยกันทุกคืนเหมือนสามีภรรยาน่ะแหละ ฉันเริ่มชินจนขาดเธอไม่ได้แล้วแล้วเธอล่ะรู้สึกขาดฉันไม่ได้มั้งมั้ย"
(เริ่มลุยเต็มขั้น)
"มิเชลมานั่งนี้สิฉันจะตรวจขาเธอ" มิเชลเดินมานั่งให้ชารีฟตวรจกระดูกข้อเท้าอย่างละเอียด
"ขาเธอสวยเหลือเกินมิเชล" จู่ๆชารีฟก็พูดขึ้นมา "คุณคะ หมอกำลังตวรจโรคนะคะไม่ใช่กรรมการพิจรณาความงาม" มิเชลค้อน
"ก็ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี้" (เริ่มออกอาการเป็นหมอนะเนี้ย)
"ถ้าเราจะตายก็ขอให้ฉันได้สมใจในความรักเถอะมิเชล" ขอกกระจึ๊กกระดึ๋ยกันตรงๆไม่อายเลยจ๋า
จากนั้นชารีฟก็ไม่เก๊กไม่ปกปิดความหื่นของตัวเองอีกต่อไป
"ฮันนีมูนกลางทะเลทรายเอามั้ยดีสิ...มีลูกกลางทะเลทราย" ชารีฟเอ่ยชวน "ท่าน" มิเชลค้อนใส่
"อ้าว.....ฉันทำได้จริงๆนะ ก็เว้น...ซัก3วัน แล้วก็...เป็นลูกชายแน่นอน เพราะพ่อเก็บความรักอัดอยู่ในอกตั้ง3วัน..โหมันนานมากนะเมื่อไรจะครบ3วันเสียทีไม่ไหวแล้ว" ชารีฟเอ่ยเสียงทะเล้น "ท่านพูดจาไม่อายใคร" มิเชลหยิกชารีฟอย่าโมโห
"ไม่ใช่...โอ๊ย...เจ็บ เธออยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันใช่มั้ย หยุด3วันแล้วเราจะมีลูกชายคนแรก และต่อไปซัก2 คน..เป็นผู้หญิง2คน คนสุดท้องอีก1คน สมคำทำนายว่าเธอจะมีลูกกับฉัน6คน"