เพราะปัญหาที่เคลียกันไม่ได้ทำให้น้ำตาลกลับไปนอนที่บ้านโดยไม่บอกแบงค์ทำให้เขาเดินวนไปเวียนมาอยู่ในห้องเพราะเป็นห่วงน้ำตาล
“ไปไหนของเธอ........น้ำตาลเธออยู่ที่ไหน”
แบงค์ตะโกนเสียงลั่นเวลาที่ผ่านไปทีละนาทีๆกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า
“ติ๊ดๆๆๆ”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้แบงค์รีบกดรับโทรศัพท์ด้วยความร้อนใจ
“เธออยู่ที่ไหนน้ำตาลไปไหนทำไมไม่บอก รู้บ้างหรือปล่าวว่าเราเป็นห่วงอยากให้เราเป็นบ้าใช่ไหมถึงทำแบบนี้”
“เราอยู่ที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วง”
น้ำตาลพูดสั้นๆก่อนจะกดวางสายและปิดเครื่องหนีแบงค์ทันที
“โธ่เว้ย......”
แบงค์ตะโกนเสียงลั่นเกวี้ยงแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะแตกกระจาย
“คนสวยใจดำ”
แบงค์กล่าวเสียงเรียบอย่างคุมสติตัวเองอยู่ได้บ้าง ก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์คันโปรดไปที่สนามแข่งรถที่อยู่ไม่ไกลคอนโดมากนัก
“เอากุญแจรถมาให้กูดิ”
แบงค์พูดกับ “ต่อ”เพื่อนสนิทของเขาที่เป็นลูกชายเจ้าของสนามแข่งแห่งนี้
“ทะเลาะกับหญิงมาอะดิ ใจเย็นๆก่อนถ้าไม่อยากเป็นผีเฝ้าสนาม”
“กูบอกให้เอากุญแจมาไง”
“ลงสนามทั้งที่ไม่มีอุปกรณ์เซฟไม่ได้นะแบงค์”
ต่อเตือนขณะยื่นลูกกุญแจให้แบงค์
“กูจะขับ”
แบงค์พูดหน้าตาเฉยก่อนจะยกเหล้าในมือต่อกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดและเดินตรงไปที่รถแข่งขันหรูที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม เพื่อเตรียมตัวสตาร์ท
“กูจะไปด้วย”
ต่อขึ้นมานั่งข้างๆแบงค์เพราะความเป็นห่วงแต่ก็ต้องลงมาจากรถเพราะลูกถีบของแบงค์ก่อนที่เขาจะออกรถไปด้วยความเร็วสูงสุด
“มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
ต่อมองดูเพื่อนรักที่ขับรถผาดโผนอยู่ในสนามอย่างใจหายใจคว่ำ จากหนึ่งรอบกลายเป็นสองจากสองกลายเป็นสามสี่ห้าอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดขับทำให้ต่อต้องโทรหาน้ำตาลและเธอก็มาที่สนามทันทีที่ทราบเรื่องจากต่อ
“เธออยากตายหรือไงหยุดเดี๋ยวนี้นะ........คนบ้านี่”
น้ำตาลตะโกนเสียงลั่นหยดน้ำตาไหลรินเพราะความเป็นห่วงเมื่อเห็นลีลาการขับรถของแบงค์ และทันทีที่เห็นน้ำตาลรถที่กำลังแล่นอย่างรวดเร็วในสนามก็ถูกเบรคขึ้นทันทีตรงหน้าน้ำตาลในระยะห่างเพียงแค่สองก้าว
“เธอเป็นบ้าหรือไงหรือว่าอยากตาย นี่เธอเกลียดฉันแล้วใช่ไหมถึงทำร้ายหัวใจฉันแบบนี้ถ้าหากเธอเป็นอะไรไปฉันจะให้อภัยตัวเองได้ยังไงกัน”
น้ำตาลเดินตรงไปหน้ารถพูดใส่แบงค์ด้วยความเป็นห่วงที่เปลี่ยนเป็นโมโห
“ทีหลังเธอก็อย่าหันหลังให้เราซิอย่าพูดว่าจะเลิกกับเราอีก”
“เหตุผลแค่นี้นะเหรอที่มันทำให้เธอเอาชีวิตมาล้อเล่นแบบนี้”
“มันไม่ใช่เหตุผลแค่นี้สำหรับเรา เธอรู้ไหมว่าเพราะเรากำลังจะคลั่งเราถึงต้องมาขับรถอยู่ที่นี่เราไม่เคยเป็นแบบนี้เราถึงไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง”
เพราะคำพูดและท่าทีสับสนของแบงค์ทำให้น้ำตาลโกรธเขาไม่ลงจริงๆ
“นายไม่ต้องทำอะไรหรอกแค่สัญญาว่าจะรักฉันคนเดียวตลอดไปก็พอ”
น้ำตาลพูดยิ้มหวานให้แบงค์ทำให้เขาดีใจจนน้ำตาคลอ
“กลับห้องเรากันเถอะเราง่วงนอนแล้ว”
เพราะคำพูดของน้ำตาลทำให้แบงค์รีบออกมาจากรถและขับมอเตอร์ไซค์ให้น้ำตาลซ้อนกลับไปที่ห้องอย่างกลัวเธอจะเปลี่ยนใจ
“ทิ้งรถกูเลยนะไอ้เสือ”
ต่อต่อว่าเพื่อนรักแต่เขาก็ยิ้มออกเมื่อเห็นแบงค์สงบอารมณ์ที่เตลิดไปไกลได้
                      ในโรงอาหารขณะที่นักศึกษากำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั้นทุกคนก็ต้องชะงักหยุดฟังเสียงเท่ห์ๆของแบงค์ขวัญใจสาวๆเกือบทั้งมหาวิทยาลัยที่ส่งเสียงอ้อนมาตามเสียงตามสายของมหาวิทยาลัย
“ในวันนี้ผมมีบางอย่างจะบอกกับสาวๆทุกคนที่ผมเคยคบด้วยและยังไม่ได้บอกเลิก ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ผมและขอโทษที่ไม่ได้บอกเลิกพวกคุณด้วยตัวเอง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมขอจบความสัมพันทุกอย่างที่เคยมีกับพวกคุณไว้แค่นี้ เพราะว่าผมมีคนที่รักมากอยู่แล้วในใจผมรักเธอและไม่ต้องการให้เธอเดือดร้อนจากการคุกคามของพวกคุณ ขอร้องนะครับอย่าไปยุ่งกับน้ำตาลอีกถ้าไม่อย่างนั้นผมจะไม่เป็นแม้กระทั่งเพื่อนกับพวกคุณ ลาก่อนครับทุกคน”
สิ้นเสียงของแบงค์สาวๆกว่าหกคนที่นั่งอยู่ในโรงอาหารก็ร้องโฮออกมาเสียงลั่นบางคนถึงกับเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นเลย
“ผู้หญิงมากรักอย่างเธอเหมาะสมแล้วหล่ะกับผู้ชายหลายใจอย่างพี่แบงค์......บ้าที่สุด”
สาวสวยคนหนึ่งลุกขึ้นชี้หน้าน้ำตาลและต่อว่าแบงค์ทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้
“ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณต้องเสียใจแต่พวกคุณก็ควรจะตั้งสติให้ได้และยอมรับการตัดสินใจของแบงค์ด้วย”
น้ำตาลพูดจะเดินออกจากโรงอาหารแต่ก็ถูกกักตัวไว้อีก
“ถ้าหากเป็นเธอเธอจะยอมได้ยังงั้นเหรอ เธอจะยอมปล่อยเขาไปทั้งๆที่เธอให้เขาไปทุกอย่างก็เพราะเหตุผลเดียวคืออยากจะรั้งเขาเอาไว้”
“ฉันจะไม่รั้งเขาไว้อย่างแน่นอนถ้าเขาไม่ได้รักฉันแล้ว”
น้ำตาลตอบด้วยความมั่นใจ
“ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้งมันเป็นยังไง เพราะว่าเธอไม่เคยโดนแบบพวกเรา”
“เธอมันก็ดีแต่ทิ้งขว้างผู้ชายเห็นพวกเขาเป็นของเล่นเพราะเธอถือว่าตัวเองสวยและรวย”
“ใช่......ฉันอยากจะเห็นจริงๆเลยถ้าซักวันหนึ่งถ้าเธอถูกทิ้งขว้างเหมือนขยะเธอจะเป็นยังไง”
สาวๆช่วยกันรุมด่าน้ำตาลด้วยความแค้นเคือง
“ฉันไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองถูกทิ้งขว้างอย่างไร้ค่าอย่างพวกเธอหรอก”
น้ำตาลโพล่งขึ้นเสียงลั่นด้วยความโมโหที่ถูกว่าอยู่ฝ่ายเดียว
“นี่เธอ.............ร้ายกาจที่สุด”
สาวสวยคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสุดทนตรงเข้าหาน้ำตาลหมายจะตบหน้าเธอแต่กลับถูกน้ำตาลตบจนหน้าหัน
“เก่งนักเหรอ.........ยายผู้หญิงใจร้าย”
ว่าแล้วสาวๆก็ตรงเข้ารุมน้ำตาลจนสะบักสะบอม
“หยุดนะพวกเธอที่นี่ไม่ใช่ตลาดสดนะ”
ปูนตะโกนขึ้นเสียงลั่นเมื่อผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
“หยุดนะ”
ปูนตรงเข้าล็อคตัวสาวๆจอมโหดทำให้เธอต้องทุกเล่นงานไปด้วยอีกคน
“อะไรกันน่ะหยุดเดี๋ยวนี้นะ.............บอกให้หยุดไง”
น้ำเสียงดุดันของแบงค์ที่ดังขึ้นทำให้สาวๆหยุดชะงักด้วยความตกใจ
“เป็นไงบ้างน้ำตาล”
แบงค์เข้าไปดูอาการน้ำตาลด้วยความเป็นห่วง
“เราไม่เป็นอะไร........แต่เธอช่วยเคลียร์กับพวกเธอให้จบด้วย มันน่ารำคาญจริงๆที่พวกเธอไม่ยอมรับความจริงซะที”
น้ำตาลพูดตรงๆก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหาร
“พวกคุณไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมใช่ไหมถึงได้ทำอะไรแบบนี้ ผมพูดชัดเจนแล้วว่าผมรักเธอมากแล้วพวกเราคงต้องจบกันตรงนี้ ช่วยเข้าใจอะไรง่ายๆอย่างตอนเราเริ่มคบกันด้วย”
แบงค์พูดเสียงเรียบไม่มีใครกล้าพูดประโยคใดๆมีเพียงหยดน้ำตาและเสียงสะอื้นเท่านั้นที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าพวกเธอกำลังเจ็บปวด
“ลาก่อนครับทุกคน”
แบงค์กล่าวประโยคแผ่วเบาก่อนจะฝากรอยจูบไว้บนแก้มสาวๆเป็นการบอกลา
“แบงค์ไปนะสาวๆ”
แบงค์พูดหมุนตัวออกจากตรงนั้นท่ามกลางเสียงร้องไห้ยังไม่ทันที่เขาจะออกไปพ้นโรงอาหารสายตาก็เหลือบไปเห็นปูนนั่งหมดสภาพอยู่ที่พื้น
“นี่เธอด้วยเหรอ.........ทำแบบนี้ทำไม”
แบงค์กล่าวเสียงเข้มจ้องหน้าปูนด้วยความโมโห
“แทนที่จะเสียเวลากับฉันนายไปดูแฟนนายเหอะ”
ปูนกล่าวอย่างไม่อยากมีเรื่อง
“เรา เลิกกันมานานมากแล้วนะปูนทำไมเธอต้องทำตัวร้ายกาจแบบนี้ด้วย เมื่อไหร่เธอถึงจะยอมรับความจริงซะทีว่าเราไม่เหมาะสมกัน”
เพราะคำพูดของแบงค์ทำให้ปูนจ้องหน้าเขาตาขวางด้วยความโมโห
“ใช่ฉันมันงี่เง่าไม่มีเหตุผลที่ไม่ยอมรับความจริงว่านายแค่หลอกฉันเล่นๆเท่านั้น ที่นายมาตีสนิทผู้หญิงบื้อๆอย่างฉันก็เพราะนายอยากได้เงินพนันสามพันบาทเพื่อแลกกับตัวฉัน............นายคิดถูกแล้วที่ว่าฉันร้ายกาจเพราะว่าฉันเกลียดแฟนนายไงฉันถึงต้องทำร้ายเธอให้หนักอย่างที่นายเห็น”
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“เพราะว่าฉันมันเลวนะซิถึงทำแบบนี้............แต่ฉันขอถามนายสักคำเหอะว่าฉันเคยพูดสักครั้งไหมว่าอยากให้นายกลับมาหาฉัน ฉันเคยขอร้องนายหรือ ปล่าวว่าอย่าทิ้งฉันไปแล้วฉันเคยพูดสักคำไหมว่าฉันอาจจะตายถ้าไม่มีนายอยู่ข้างๆ”
ปูนพูดสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว ความจริงก็คือเธอเคารพการตัดสินใจของแบงค์มาตลอดและไม่เคยข้ามเส้นแบ่งระหว่างเธอและเขาซึ่งคนแบงค์เป็นคนแบ่งมันไว้ตลอดสามปีที่ผ่านมา
                      “เป็นไงบ้างน้ำตาล”   แบงค์เอ่ยถามน้ำตาลทันทีที่มาถึงห้องซึ่งน้ำตาลนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวสวย
“แล้วเธอว่าเราดูเหมือนคนสบายดีไหมล่ะ”
น้ำตาลย้อนถามแบงค์หันใบหน้าที่มีแต่รอยแดงไปหาแบงค์
“ขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อนเพราะเรา”
“ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องห่วง........ขอบคุณนะสำหรับคำพูดดีๆของเธอที่ทำให้เราใจเต้นแรงและก็ขอบคุณความรู้สึกที่ไม่ใช่ของปลอม”
น้ำตาลส่งยิ้มหวานให้แบงค์ด้วยความรู้สึกดีๆที่มีเต็มหัวใจ
“เรารักเธอนะ”
แบงค์กล่าวถ้อยคำหวานก้มลงจูบแก้มน้ำตาลเบาๆ
“เราก็รักเธอ”
“ถ้ารักเราจริงอย่างที่ปากพูดต้องแสดงให้เห็นซิว่ารักไม่ใช่เอาแต่นั่งยิ้มอย่างเดียว”
แบงค์เสนอแนะยื่นแก้มไปให้น้ำตาลหอมบ้าง
“ก็ได้จ๊ะ”
น้ำตาลพูดเสียงหวานยอมหอมแก้มแบงค์ด้วยอาการเขินอาย
“เรามาแสดงความรักต่อกันดีกว่า”
แบงค์ไม่พูดปล่าวจับไหล่น้ำตาลกดลงบนเตียง
“จะทำอะไรน่ะแบงค์ปล่อยนะ.....ปล่อย”
น้ำตาลพูดเสียงตื่นหน้าเริ่มซีดเพราะความกลัว
“ถ้าไม่ฝึกบ่อยๆจะเก่งได้ไงล่ะ.........ขืนตามใจเธอเรื่อยๆเธอก็ไม่ชินสักทีซิ”
แบงค์อธิบายเหตุผลก่อนจะซุกไซร้จมูกคมสันไปตามซอกคอขาวของน้ำตาล
“แบงค์เรายังไม่พร้อม.......หยุดเถอะนะแบงค์”
น้ำตาลร้องเสียงลั่นดิ้นรนจนสุดแรงจนแบงค์ต้องยอมหยุดและรวบเอวบางของเธอไว้แทน
“ฟังเรานะน้ำตาลเรารักเธอแล้วเธอก็รักเราเพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกลัวเราหรอก เพราะเราไม่มีวันทำร้ายเธอเด็ดขาด”
“ขอโทษนะแบงค์...........ขอโทษจริงๆ”
น้ำตาลพูดน้ำตาคลอก่อนจะรีบร้อนลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการหวาดๆ
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
แบงค์บ่นคนเดียวก่อนจะลุกตามน้ำตาลไปที่โซฟา
“ถ้าเธอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกเราก็ได้นะน้ำตาล........เธอจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจอยู่คนเดียวแบบนี้ เราเป็นห่วงเธอมากนะ”
“เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ง่ายเลยที่เราจะพูดถึงโดยเฉพาะกับคนที่เรารัก”
น้ำตาลพูดน้ำเสียงเศร้า
“งั้นเราขอพูดเองแล้วกันนะ........ไม่เป็นไรถ้าเธอยังไม่แน่ใจที่จะพูดบางเรื่องกับเราแต่เราอยากจะบอกเธอว่าไม่ว่ายังไงเธอก็คือผู้หญิงที่เรารักมากที่สุด”
แบงค์พูดกุมมือน้ำตาลไว้มั่น
“ขอโทษนะแบงค์แต่เราไม่อยากจะนึกถึงมันอีก”
“ถ้าเธอลืมมันได้จริงๆเราก็คงดีใจด้วยแต่ดูจากท่าทีของเธอ เธอไม่เคยลืมมันและมันยังคงทำร้ายเธอทุกครั้งที่ฉันเข้าใกล้เธอและดูเหมือนว่ามีไม่กี่เหตุผลหรอกที่ทำให้ผู้หญิงหวาดกลัวเซ็ก”
“เราอยากจะลืมมันอยากจะลืมให้หมดทุกๆอย่างแต่เราทำไม่ได้..........มันน่ากลัวจนเราไม่อาจลืมไม่ได้”
น้ำตาลร้องไห้โฮโอบกอดร่างบึกบึนของแบงค์ไว้ในอ้อมแขน
“บอกเราซิน้ำตาลบอกเราว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเราจะทำให้เธอลืมเอง.........ทุกๆอย่างที่เธอไม่อยากจำเราจะลบมันไปจากใจของเธอเอง”
แบงค์พูดปลอบใจน้ำตาลทั้งที่ตัวเองก็ใจเต้นแรงเมื่อคิดถึงเรื่องที่อาจเกิดขึ้นกับน้ำตาล
“เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้วมันเป็นเหตุผลที่ทำให้เราลุกขึ้นมาปั่นหัวพวกผู้ชายสารเลวที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เราไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้นเหตุการณ์เลวร้ายที่ทำให้เราต้องนอนฝันร้าย”
น้ำตาลพูดหันหน้าหนีแบงค์สายตาหวาดหวั่นเหม่อมองไปนอกหน้าต่างบานสวย
“เพราะความไว้ใจและเพราะเป็นรักครั้งแรกทำให้เราไปห้องมันอย่างไม่นึกเอะใจว่าเรื่องร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้น”
น้ำตาลเล่ามือไม้เริ่มสั่นด้วยคามหวาดกลัว
“มันไม่เปิดโอกาสให้เราได้หนีเมื่อเราปฏิเสธที่จะนอนกับมัน มันใช้กำลังปลุกปล้ำเรา เรากลัวมากดิ้นจนหมดแรงก็ยังไม่พ้นจนในที่สุดไอ้สารเลวนั้นมันก็ใช้กำลังกับเรามันชกท้องเราจนจุกไปหมด”
น้ำตาลร้องไห้โฮลำตัวเริ่มสั่นเทา
“พอแล้วน้ำตาล........พอเถอะ”
แบงค์พูดโอบกอดร่างสั่นเทาของน้ำตาลไว้ด้วยความสงสารจับใจ
“เราแทงมันแบงค์เราแทงมันจนเลือดไหลเต็มหน้ามันไปหมด.........เราไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะทำมันตาบอดเราแค่ป้องกันตัวก่อนจะถูกมันข่มขืนเท่านั้น เราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใครจริงๆนะแบงค์...............เธอเชื่อเรานะเราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใครจริงๆ”
น้ำตาลร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมแขนของแบงค์ที่ตอนนี้ไม่พูดประโยคใดๆนอกจากโอบกอดเธอไว้ให้แน่นที่สุด