เดี๋ยวนี้เค้าตัดสินกันด้วยเพศอย่างเดียวหรอครับ ไม่คิดหาถึงเหตุและผลกันบ้าง
เรื่องนี้เคยเกิดเมื่อ4-5ปีก่อนครับ ตอนนั้นผมโสดและได้ชอบพอกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นสาวออฟฟิศที่อยู่ในตึกเดียวกันแต่คนละบริษัทครับ เธอน่ารักมากไม่แปลกที่มีแต่คนชอบเธอมากมาย แต่เธอก็บอกคำเดียวไม่มีแฟนอยู่คนเดียว
ผมเห็นครั้งแรกก็สะดุดตามากเลยรวบรวมความกล้า ไปขายขนมจีบที่หน้าออฟฟิศเธอทุกวัน เรียกว่าเปิดตัวตรงๆเลยก็ว่าได้ครับ
บางวันไปรอรับพาไปกินข้าวเย็น บางวันก็รับไปกินข้าวกลางวัน จนเกิดความรักขึ้นโดยที่ใครพูดอะไรก็ไม่ฟังครับ เรียกว่าผมเป็นพ่อบุญทุ่มเลยก็ว่าได้ครับ
หลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆสัก1ปีก็เลยตัดสินไปเช่าคอนโดอยู่ด้วยกันครับ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตครับ
ทั้งรักทั้งหลงเลยก็ว่าได้
แต่พออยู่ไปสักพักลายเธอเริ่มออกอ่ะครับ งานบ้านไม่ทำ ถึงขนาดผมต้องมานั่งซักยกทรงกางเกงในให้ กับข้าวก็ไม่มีซื้อใว้ให้เรียกว่ารอผมพาไปกินนอกบ้านอย่างเดียวครับ บางวันผมกลับดึกเพราะแวะไปหาเพื่อนหรือหาแม่บ้าง ก็อาละวาดทุบกำแพงปาข้าวของกระจายเต็มห้อง เอาแต่ใจตัวเองบอกแต่ว่าพี่ไม่สนใจเค้า เฮ้อ บางครั้งเอาเสื้อผ้าในตู้ไปใว้หลังบ้าน เรียกว่าเละเทะไปหมดครับ ผมตกใจมากไม่คิดว่าเจอคนแรงๆแบบนี้ แต่ก็ได้แต่ขอโทษๆๆอย่างเดียวครับ ไม่รู้ทำใง
พออยู่นานเข้าเริ่มมองเห็นอนาคตตัวเอง เจอสวยแต่รูปซะแล้ว บางวันเธอลางานบอกไปธุระ พอผมเลิกงานกลับมาโทรไปก็ไม่รับ สักพัก2ทุ่มเธอกลับมา ผมถามว่าวันนี้ไปไหน เธอเงียบ ผมบอกทำใมไม่บอกหล่ะ เธอบอกแล้วแต่จะคิด ผมอยากจะบ้าตายครับตอนนั้น
คิดอะไรไปต่างๆนาๆกลัวเธอนอกใจครับ
แต่แล้วฟ้าก็ผ่ากลางใจผม ความลับไม่มีในโลกครับ เพื่อนเค้าสงสารผมที่ผมโดนสวมเขา มาบอกผมว่าเค้ามีลูกมีสามีแล้วอยู่ที่บ้านนอก
ส่วนที่ทำงานของเค้าก็แอบไปซ่ำกันกับหนุ่มออฟฟิศที่ทำงาน ก่อนหน้ามาเจอผมไปซ่ำกันบ่อยๆ
ตอนนั่นผมช๊อค ผมผิดหวังเสียใจที่สุดในชีวิตครับในตอนนั้น เลยต้องการความจริงกับเค้า เลยถามเค้าตรงๆว่าทำใมต้องโกหกผม หลอกลวงผมทำใม เค้าบอกว่าเค้ารักผม เค้าไม่กล้าพูดความจริงกับผม ผมก็okใจอ่อนจะลองทำใจดูสักพัก ผมก็เลยไปแอบดูเค้าที่ทำงานมั่ง ตอนกินข้าวกลางวันมั่ง สิ่งที่ผมได้เห็นก็คือภาพที่เค้าหยอกล้อแล้วก็เล่นกันกับไอ้หนุ่มคนนั้นที่แอบซ่ำกันบ่อยๆ ผมจี๊ดในใจมากๆครับ รู้สึกคิดในใจว่าผู้หญิงที่ดีๆในโลกเค้าทำกันแบบนี้หรอ นี่หรอคือผู้หญิงที่ผมจะมีลูกด้วยกันในอนาคต ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย ผมคงรับไม่ไหวแล้ว ผมทำใจไม่ได้กับภาพแบบนี้จริงๆ
ต่อไปนี้ผมคงต้องเลือกคนดีๆเข้ามาในชีวิตผมบ้าง
สุดท้ายผมขอเลิกกับเค้าครับ. เค้าเสียใจ ร้องไห้ และมาหาผมที่ออฟฟิศ แต่ผมเดินหนีครับ สุดท้ายสายตาสังคมคนแถวนั้นประนามผมครับ ว่าไอ้เลว ไอ้ชั่ว ทิ้งผู้หญิง แต่ผมเลือกที่จะเงียบครับ ไม่กล้าบอกความจริงกับใครเค้า กลัวเธอจะเสียหายไปมากกว่านี้ครับ
ทั้งๆที่ผมต่างหากที่เป็นผู้ที่ถูกกระทำ ถูกหลอกลวง สวมเขา ทุกวันนี้ยังโดนตราหน้าเลยครับ เลยไม่เข้าใจ ว่าการที่เค้าจะประนามใครสักคน มองแค่ที่เพศอย่างเดียว มันยุติธรรมมั้ยครับ
ปล. ปัจจุบันผมแต่งงานมีครอบครัวแล้วครับ แฟนผมคนนี้เป็นคนที่งานบ้านดีและเป็นแม่ที่ดีของลูกมากๆๆเลยครับผม
ทำใมผู้ชายที่ทิ้งผู้หญิงต้องกลายเป็นคนเลวในสายตาคนอื่นฝ่ายเดียวด้วยครับ
เรื่องนี้เคยเกิดเมื่อ4-5ปีก่อนครับ ตอนนั้นผมโสดและได้ชอบพอกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นสาวออฟฟิศที่อยู่ในตึกเดียวกันแต่คนละบริษัทครับ เธอน่ารักมากไม่แปลกที่มีแต่คนชอบเธอมากมาย แต่เธอก็บอกคำเดียวไม่มีแฟนอยู่คนเดียว
ผมเห็นครั้งแรกก็สะดุดตามากเลยรวบรวมความกล้า ไปขายขนมจีบที่หน้าออฟฟิศเธอทุกวัน เรียกว่าเปิดตัวตรงๆเลยก็ว่าได้ครับ
บางวันไปรอรับพาไปกินข้าวเย็น บางวันก็รับไปกินข้าวกลางวัน จนเกิดความรักขึ้นโดยที่ใครพูดอะไรก็ไม่ฟังครับ เรียกว่าผมเป็นพ่อบุญทุ่มเลยก็ว่าได้ครับ
หลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆสัก1ปีก็เลยตัดสินไปเช่าคอนโดอยู่ด้วยกันครับ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตครับ
ทั้งรักทั้งหลงเลยก็ว่าได้
แต่พออยู่ไปสักพักลายเธอเริ่มออกอ่ะครับ งานบ้านไม่ทำ ถึงขนาดผมต้องมานั่งซักยกทรงกางเกงในให้ กับข้าวก็ไม่มีซื้อใว้ให้เรียกว่ารอผมพาไปกินนอกบ้านอย่างเดียวครับ บางวันผมกลับดึกเพราะแวะไปหาเพื่อนหรือหาแม่บ้าง ก็อาละวาดทุบกำแพงปาข้าวของกระจายเต็มห้อง เอาแต่ใจตัวเองบอกแต่ว่าพี่ไม่สนใจเค้า เฮ้อ บางครั้งเอาเสื้อผ้าในตู้ไปใว้หลังบ้าน เรียกว่าเละเทะไปหมดครับ ผมตกใจมากไม่คิดว่าเจอคนแรงๆแบบนี้ แต่ก็ได้แต่ขอโทษๆๆอย่างเดียวครับ ไม่รู้ทำใง
พออยู่นานเข้าเริ่มมองเห็นอนาคตตัวเอง เจอสวยแต่รูปซะแล้ว บางวันเธอลางานบอกไปธุระ พอผมเลิกงานกลับมาโทรไปก็ไม่รับ สักพัก2ทุ่มเธอกลับมา ผมถามว่าวันนี้ไปไหน เธอเงียบ ผมบอกทำใมไม่บอกหล่ะ เธอบอกแล้วแต่จะคิด ผมอยากจะบ้าตายครับตอนนั้น
คิดอะไรไปต่างๆนาๆกลัวเธอนอกใจครับ
แต่แล้วฟ้าก็ผ่ากลางใจผม ความลับไม่มีในโลกครับ เพื่อนเค้าสงสารผมที่ผมโดนสวมเขา มาบอกผมว่าเค้ามีลูกมีสามีแล้วอยู่ที่บ้านนอก
ส่วนที่ทำงานของเค้าก็แอบไปซ่ำกันกับหนุ่มออฟฟิศที่ทำงาน ก่อนหน้ามาเจอผมไปซ่ำกันบ่อยๆ
ตอนนั่นผมช๊อค ผมผิดหวังเสียใจที่สุดในชีวิตครับในตอนนั้น เลยต้องการความจริงกับเค้า เลยถามเค้าตรงๆว่าทำใมต้องโกหกผม หลอกลวงผมทำใม เค้าบอกว่าเค้ารักผม เค้าไม่กล้าพูดความจริงกับผม ผมก็okใจอ่อนจะลองทำใจดูสักพัก ผมก็เลยไปแอบดูเค้าที่ทำงานมั่ง ตอนกินข้าวกลางวันมั่ง สิ่งที่ผมได้เห็นก็คือภาพที่เค้าหยอกล้อแล้วก็เล่นกันกับไอ้หนุ่มคนนั้นที่แอบซ่ำกันบ่อยๆ ผมจี๊ดในใจมากๆครับ รู้สึกคิดในใจว่าผู้หญิงที่ดีๆในโลกเค้าทำกันแบบนี้หรอ นี่หรอคือผู้หญิงที่ผมจะมีลูกด้วยกันในอนาคต ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย ผมคงรับไม่ไหวแล้ว ผมทำใจไม่ได้กับภาพแบบนี้จริงๆ
ต่อไปนี้ผมคงต้องเลือกคนดีๆเข้ามาในชีวิตผมบ้าง
สุดท้ายผมขอเลิกกับเค้าครับ. เค้าเสียใจ ร้องไห้ และมาหาผมที่ออฟฟิศ แต่ผมเดินหนีครับ สุดท้ายสายตาสังคมคนแถวนั้นประนามผมครับ ว่าไอ้เลว ไอ้ชั่ว ทิ้งผู้หญิง แต่ผมเลือกที่จะเงียบครับ ไม่กล้าบอกความจริงกับใครเค้า กลัวเธอจะเสียหายไปมากกว่านี้ครับ
ทั้งๆที่ผมต่างหากที่เป็นผู้ที่ถูกกระทำ ถูกหลอกลวง สวมเขา ทุกวันนี้ยังโดนตราหน้าเลยครับ เลยไม่เข้าใจ ว่าการที่เค้าจะประนามใครสักคน มองแค่ที่เพศอย่างเดียว มันยุติธรรมมั้ยครับ
ปล. ปัจจุบันผมแต่งงานมีครอบครัวแล้วครับ แฟนผมคนนี้เป็นคนที่งานบ้านดีและเป็นแม่ที่ดีของลูกมากๆๆเลยครับผม