เรื่องมีอยู่ว่า  เมื่อสมัยเรียนปวช. ผมได้ไปหลงรักเด็กรุ่นน้องคนนึงเธออายุแค่15 แต่แม่เธอก็บอกว่ารอให้ลูกสาวเรียนจบก่อน เมื่อผมจบปวช.ผมติดทหาร ส่วนเธอไปเรียนต่อที่ตัวจังหวัด ทำให้เราไม่ได้เจอกันอีกเลย3ปีต่อมาผมได้เจอเธออีกครั้ง ในงานบวชผม และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย ผ่านไป3ปีผมทราบข่าวเธอจากลุงผมว่าเธอมีแฟนแล้วลูก1คน ผมแทบช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วมีอยู่วันนึงผมได้เข้าไปในเว็บของโรงเรียนเก่าที่เธอเรียนบังเอิญไปเจอเธอโฟสข้อความไว้ถึงเพื่อนเก่าๆและมีเบอร์โทรไว้ ผมจึงลองโทรไปหา แต่เธอจำผมไม่ได้เพราะว่ามันนานมากที่เราไม่ได้เจอกัน ผมจึงได้บอกเธอว่าผมเป็นคนที่ชอบเธอตั้งเธอแต่เรียนม.ต้น ผมจึงได้ถามเกี่ยวกะแฟนว่าจะเลิกกะแฟนเหรอ(ผมแอบดีใจ)เพราะว่าได้ข่าวว่าแฟนเธอไปมีกิ๊ก เธอก็บอกว่าไช่ กำลังจะหย่า ผมจึงได้แนะนำเธอมาหย่ากะแฟน เมื่อเธอหย่าเสร็จ ผมจึงได้แกล้งแซวไปว่าไม่รอผมเลย รู้ใหมอุตส่าห์ตามหา เธอจึงตอบกลับมาว่า "หนูไม่ไช่พระอิฐพระปูนมีความอยากความต้องการเหมือนคนทั่วไป" ได้ยินแบบนี้ผมอึ้งไปเลย ผมก็ได้แต่คิดในใจว่าคงผิดที่ผมเองที่ปล่อยให้เธอรอนานไม่ได้ตามหาเธออย่างตั้งใจ คุยกันได้พักนึงผมก็เอ่ยปากบอกว่าจะใหแม่ไปขอ  เธอก็บอกว่าได้แต่เธอเรียกค่าดองแพงงงงงง... ซึ่งทางแม่และญาติผมรับไม่ได้ นับจากวันที่ผมรู้จักเธอมาถึงวันที่ผมตามหาเธอเจอจากโลกออนไลน์ ก็12ปี ซึ่งผมไม่เคยลืมเธอเลย  รักแรกคงเหมือนปลูกต้นสัก รากแก้วมันหยั่งลึกลงไป มันยากที่จะลืมคงต้องให้ตายจากกันไป ทุกวันนี้ผมยังเก็บรูปที่ถ่ายคู่กะเธอไว้อยู่ แต่ก็คิดในใจว่าจะเก็บไว้ทำไม......? นี่เป็นรักแรกของผม