ซึ่งนั่นก็เป็นเช่นเดียวกับที่เธอยังคงความไม่ค่อยมีเพื่อนที่โรงเรียนไว้อย่างเหนียวแน่น หนำซ้ำจากที่แค่ไม่ค่อยมีใครพูดคุยด้วย ไม่ค่อยมีใครสนใจ ภาวะขาดแคลนเพื่อนของเธอก็ถีบตัวขึ้นมาอีกขั้นจนเริ่มโดนบางคนในสาขาตามรังควานแบบจองล้างจองผลาญด้วยอีกต่างหาก

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเป็นเธอ เป็นเด็กหญิงที่จิตใจดี

และนั่นก็ทำให้สถานการณ์พาลหนักข้อจากแค่คราบน้ำตา พัฒนาเป็นซากความเสียหายจากสิ่งของ สมุดโดนขโมยบ้าง หนังสือโดนฉีกบ้าง กระเป๋าโดนกรีดบ้าง สารพัดที่ปัญญาเด็กมหา'ลัยจะรังสรรค์มาแกล้งเพื่อนผู้ซึ่งไม่เคยคิดจะเอาความ

แต่ไม่ว่าจะโดนอะไรมาเธอก็ยังมีรอยยิ้มใสๆ ในตลอดเวลาที่เราเจอกัน เธอยังคง 'ช่างเค้าเถอะ ไม่เป็นไรหรอก' ได้อยู่เสมอๆ

ไม่รู้ว่าฉันอุปาทานไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มหลังเลิกเรียนของเธอยามที่เราได้เจอกันนั้น มันเปี่ยมสุขพอๆ กับจับกังเลิกงาน และก็แปลกจากที่ฉันได้เห็นสภาพเธอหลังโดนคนรังแกมาอย่างซ้ำซากจนชินตา จู่ๆ วันหนึ่งฉันก็รู้สึกอยากปกป้องเธอคนนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป

แต่นั่นมันไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา นอกจากยิ่งเพิ่มความกระวนกระวายร้อนใจให้กับฉันไปกันใหญ่

"ทำไมถึงยอมให้มันทำแบบนี้"

"ทำไมถึงไม่ตอบโต้ไปบ้าง"

"ทำไมไม่ฟ้องครูล่ะ"

ทำไม...ทำไม...ทำไม...

ฉันทำได้แค่นั้น เพราะสุดท้ายสิ่งที่เธอตอบกลับมากับท่าทางร้อนรนกระวนกระวายของฉันคือรอยยิ้ม...และ 'ช่างเค้าเถอะ ไม่เป็นไรหรอก'

เธอเย็นเป็นน้ำแข็ง...แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ

สุดท้ายก็เหลือแค่ความหวังเดียวที่ฉันวางแผนไว้คือ ให้ผ่านนรกขุมนี้ไปเสียก่อนแล้วฉันกับเธอจะทำงานที่เดียวกัน หนีจากคนพวกนั้นไปไกลๆ และฉันคงจะได้ดูแลเธออย่างที่หวังเสียที

สำหรับฉันมันเป็นทั้งหน้าที่และความผูกพัน