SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #1  http://ppantip.com/topic/30720874
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #2  http://ppantip.com/topic/30730969
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #3  http://ppantip.com/topic/30748380
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #4  http://ppantip.com/topic/30751723
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #5  http://ppantip.com/topic/30756008
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #6  http://ppantip.com/topic/30760057
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #7  http://ppantip.com/topic/30767886
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #8  http://ppantip.com/topic/30775030

SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #9

(ความเดิม)

           ธันวา ออกมาดูงานข้างนอก ระหว่างที่กลับเขาเห็นวิว ข้างทาง จึงจอดรถ เพื่อเดินเล่นแถวนั้น
"ไง ตอนนี้ว่างมากสินะ" เสียงหนึ่งเอ่ยถามเขา ในขณะที่เขายืนดูวิว ธันวา จำเสียงนี้ได้ แต่ต้องการหันมาดูเพื่อความแน่ใจ
"ปังงงงง" มีนาทำเสียง พร้อมกับใช้มือยิงไปที่ท้องของเขา ธันวา ดีใจเหลือเกินกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า
"ยอมตาย" ธันวาพูดเหมือนทุกครั้ง
"อย่างนี้คุณก็ฆ่าฉันไม่ได้แล้วสิ"
"มีเรื่องอะไรบ้างที่คุณไม่รู้" ธันวาตอบ เพราะรู้ว่ามีนารู้เรื่องที่เขาถูกยกเลิกคำสั่ง
"ไม่รู้สิ บางทีฉันอาจไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ได้" มีนาบอกก่อนที่จะยืนดูวิวที่สวยอยู่ข้างหน้า
"ยังไงคุณก็ต้องระวังตัว"
"ฉันอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว คุณก็จับฉันเลยสิ"
ธันวามองหน้ามีนา ก่อนจะถอดสายบอกตำแหน่งออก
"นอกเวลางานแล้วหนะสิ"
"SPY1 ไม่มีเวลาเลิกงาน ถ้าหัวหน้ารู้คุณโดนสอบสวนแน่"
"คุณตามผมมาหรือไง หรือ สายบูรพาย้ายมาอยู่แถวนี้" ธันวาถาม มีนายิ้มก่อนตอบ
"ไหนว่าเลิกงานแล้ว"
"คุณมาที่นี่ทำไม" คราวนี้ ธันวาถามจริงจัง
"มีคนสร้างรหัสเรียกแทนกัน แล้วคนคนนั้นเรียกฉันว่า นก เห็นที่นี่มี นก เยอะดี ฉันก็เลยมา" มีนาตอบเฉไฉไปเรื่อย
"คุณโกหก คุณจงใจตามผมมา คุณมีเรื่องอะไร" ธันวาเริ่มอยากรู้
มีนาอยากเตือนเรื่อง กลุ่ม 12 เดือน อาจโดนลอบทำร้าย เธอมองหน้า ธันวา อย่างลังเลใจ เธอถอนหายใจก่อนตอบ
"ฉันมาที่นี่ในฐานะผู้หญิงธรรมดาหนึ่ง อย่าพูดหรืออย่าถามอะไรเลยจะได้มั้ย"
ธันวามองหน้าเธอ เพื่อค้นหาคำตอบ ก่อนที่จะมองไปรอบๆ
"ฉันมาคนเดียว" มีนาบอกเพราะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
"อยู่เงียบๆสักห้านาทีนะ ธันวา" มีนาบอกด้วยสายตาที่อ้อนวอน
         สำหรับ ธันวา แล้ว ถ้าตัดเหตุผล และ หน้าที่ออกไป เขารู้สึกดีใจ ที่ มีนา เรียกเขาว่า ธันวา อีกครั้ง
ทั้งคู่ยืนดูวิวข้างหน้าโดยที่ไม่ได้หันมาพูดอะไรกันเลย จนในที่สุดธันวายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
"ห้านาทีแล้ว" ธันวาบอก มีนามองหน้าเขาเหมือนอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
"ไปด้วยกันมั้ย ไปในที่ ที่หน้าที่ตามเราไปไม่ถึง ที่ที่มีแค่เราและหัวใจ"

           มีนา มองหน้า ธันวา อย่างลังเลใจ ตั้งแต่เธอได้เป็น SPY1 เธอไม่เคยคิดถึงตัวเองเลยสักครั้ง วันนี้คงไม่ผิดอะไรใช่มั้ย?
ถ้าเธอ "เลือก" ที่จะทำตาม "ความรู้สึก" ของเธอเองบ้าง

           มีนา ตาม ธันวา ไปยังที่แห่งหนึ่ง เป็นบ้านพักชายทะเล
"อย่าบอกนะว่าที่นี่ บ้านของคุณ" มีนาถาม เมื่อมาถึง
"อืม เพิ่งซื้อไว้ คิดไว้ว่า ถ้ามีครอบครัวคงพามาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่" ธันวาบอก ก่อนจะแอบดูว่า เธอจะมีท่าทีอย่างไรเมื่อได้ยิน
"หรอ" มีนา ตอบห้วนๆ สั้นๆ  ธันวา อดที่จะน้อยใจไม่ได้และแอบผิดหวัง ที่เธอไม่แสดงอาการอะไร ให้เขาได้รับรู้บ้างเลย
มีนา เดินเล่นรอบๆ บ้าน ธันวาได้แต่มองภาพนั้นอย่าง "อุ่นใจ" การที่ได้เห็นเธออยู่ในสายตาของเขา นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ
"อย่าไปไกลกว่านี้ ผมกลัวจะปกป้องคุณไว้ไม่ได้" ธันวาได้แต่คิดอย่างนี้ในใจอยู่เสมอ

"จะค่ำแล้วคุณไม่กลับหน่วยเหรอ" มีนาถาม
"ผมบอก สิงหา ไว้แล้ว มีงานด่วนอาจจะกลับดึก"
"กลับดึก ถ้าอย่างนั้น คุณก็ต้องอยู่คนเดียวนะ เพราะว่าฉันจะกลับแล้ว" มีนาบอก ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อที่จะโทรหาลูกน้อง
           ธันวา รีบ คว้าโทรศัพท์ของ มีนา มาถือไว้ มีนา พยายามที่จะแย่งโทรศัพท์คืน ธันวาได้เปรียบที่ตัวสูงกว่า
เขาชูโทรศัพท์ไว้จนสุดแขน มีนาใช้มือคว้าอย่างเต็มที่ ธันวาอาศัยจังหวะนี้ลดมือลงแล้วกอดเอวเธอเอาไว้อย่างพอดีกับอ้อมแขนของเขา
"__________________"
ทั้งคู่มองตากัน เหมือนกับว่าช่วงเวลานี้เป็นสิ่งที่ทั้งคู่ต่างโหยหาและต้องการระหว่างกันมาโดยตลอด มีนาหลุดออกมาจากภวังค์ก่อน
เธอพยายามดิ้นให้หลุด แต่ธันวาไม่ยอมปล่อย เขากระชับวงแขนเพือให้ยิ่งแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ถ้าจะล็อคคุณไว้ คงมีทางนี้แค่ทางเดียว" ธันวาแกล้ง
อีกฝ่ายได้อายหน้าแดง อย่างไม่เข้าใจในตัวเองว่าความเข้มแข็งที่เคยมีนั้นหายไปไหน
"แข่งกันมั้ย?" ธันวาถามด้วยใบหน้าที่เจ้าเลห์
มีนา ทำหน้างง ก่อนจะถามกลับอย่างสงสัย
"แข่งอะไร"
"หลังจากนี้ ระหว่างผมกับคุณ ใครจะ หัวใจเต้นแรงกว่ากัน" ธันวา บอกอย่างอายๆ ตัวเองอยู่เหมือนกัน
มีนาได้แต่ยิ้มเขิน พยายามหลบสายตาให้ได้มากที่สุด แต่อีกฝ่ายก็หันหน้าตามมาทุกครั้ง
"คุณจะเอาอะไรมาวัด หรือจะใช้อะไร เพื่อมาตัดสินกันหละ"
ธันวายิ้ม เมื่อได้ยินอีกฝ่่ายถามอย่างนั้น
"นี่คุณไม่รู้หรือแกล้งที่จะไม่รู้" ธันวาพูดแหย่ มีนาแทบจะละลายไปกับสายตาที่แสนเจ้าเลห์ของเขา
           มีนา เห็นว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ เธอคงเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาแน่ จึงพยายามปั้นหน้าให้ดูจริงจังขึ้นมา
"คุณอยากตายใช่มั้ย ธันวา"
ธันวามอง ก่อนจะขยับหน้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอ ด้วยประโยคเหมือนเดิมเช่นทุกครั้ง
"ยอมตาย ว่าแต่ คุณจะฆ่าผมอย่างไรดีนะ จะหอมให้ตาย หรือจะจูบผมให้ตายดีหละ" ธันวายังแหย่ไม่เลิก
มีนา มองค้อน ธันวาได้แต่มองเธอด้วยความเอ็นดูและด้วยความรักเธอมากมายเหลือเกิน
"คุณจำได้มั้ย ที่ผมเคยบอกคุณว่า อะไรที่มันเคยเป็นของคุณ มันก็คงยังเป็นของคุณ หน้าที่ หัวใจ แลัวก็ตัวของผม"
           มีนา ไม่เคยลืมเลยสักครั้ง เพราะคำพูดประโยคนี้ เป็นสิ่งเดียวที่ "ยึดเหนี่ยว" ให้เธออยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
แต่ทำไมคำพูดของเธอต้องสวนทางกับความรู้สึกของตัวเองเสมอ
"ไม่รู้สิ ฉันคงลืมมันไปแล้ว"
ธันวาทำหน้าอ้อน ผิดหวังและน้อยใจ
"ถ้าอย่างนั้นคุณต้องโดนลงโทษแล้วหละ" ธันวาเริ่มมองอย่างจริงจังขึ้นมาบ้าง
           มีนา ทำหน้าสงสัย แต่ไม่กล้าที่จะถามต่อ ว่าจะ "ลงโทษ" อย่างไร
"ผมจะจูบคุณให้ตายเลยดีมั้ย?" ธันวา แกล้งถาม  มีนามองค้อน ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่กำยำและแข็งแรงของเขา
แต่ยิ่งดิ้น ก็ยิ่ง แน่นขึ้น และ ใกล้ชิดกันมากขึ้น มีนาเลือกจึงที่จะหยุดอยู่นิ่งๆ ดีกว่า
"คุณต้องตั้งสติ อย่าให้อะไร มันเกิดขึ้นเพราะบรรยากาศมันพาไป" มีนาเตือน
ธันวา ยิ้ม ก่อนตอบ
"ผมรักคุณนะ มีนา แล้วถ้าอะไร ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ คงเป็นเพราะความรักและความรู้สึกที่เรามีให้กัน กำลังจะพาเราไป"
ธันวาบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจังมาก
           มีนา ได้แต่ซาบซึ้ง ไปกับทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคำพูด หรือ การกระทำที่เขาทำเพื่อเธอมาโดยตลอด
"คุณเชื่อใจฉันหรือเปล่า ธันวา" มีนาถามเสียงสั่น
"ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ" แววตาของธันวามั่นคงมาก มีนาได้แต่ภาวนา ขอให้เขารู้สึกอย่างนี้กับเธอนานๆ
"ขอบคุณนะ ธันวา" มีนาพูดจากใจ ก่อนจะใช้มือดึงปกเสื้อของเขา เพื่อโน้มคอลงมาจูบที่ริมฝีปาก เบา เบา
"รางวัล" มีนา บอกก่อนจะใช้จังหวะที่อีกฝ่ายกำลังอึ้งในสิ่งที่เธอทำ หลุดออกจากพันธนาการของเขา
           ธันวายิ้มเขิน เขาใช้มือแตะริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะรีบคว้าเธอไว้อีกครั้ง เขาโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง มีนาถึงกับสะดุ้ง
"ขี้โกง อย่างนี้ผมเสียหายนะ"
มีนาหันมามองค้อน ก่อนจะหันหลังอยู่เหมือนเดิมเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเห็นความหวั่นไหวที่อยู่บนใบหน้าของเธอ
"ผมยังไม่ได้ให้รางวัลคุณเลย" ธันวากระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น
"สงสัยจะ ชุดใหญ่" ธันวากระซิบบอกก่อนจะหลุดขำอย่างเขินๆ มีนาเองก็อดขำไม่ได้กับท่าทีของเขาด้วยเช่นเดียวกัน

สายลมเย็น เสียงคลื่น และ ความรู้สึก ของทั้งคู่ กำลังพาพวกเขาไปใน "ที่ ที่หน้าที่ตามไปไม่ถึง ที่ที่มีแค่เราและหัวใจ"

           ธันวา ตื่นขึ้นมากลางดึก เขาใช้มือลูบไปที่ที่นอน ก็ต้องใจหายวูบ เพราะมีแต่เขาที่นอนอยู่บนเตียง
ธันวา มองไปที่ระเบียงเห็น มีนา นั่งอยู่ เขาจึงใจชื้นขึ้น ธันวาหาเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะคว้าเสื้อคลุม เพื่อเดินออกไปคลุมให้มีนา
"หนาวหรือเปล่า" ธันวาถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่คะ" มีนาตอบ ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินไปขอบระเบียง เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า คนถาม
ธันวามองเธอด้วยสายตาที่ทั้งรักและเอ็นดู ก่อนจะเข้าไปกอดเธอไว้จากด้านหลัง เข้ากอดเธอแน่นเท่าที่จะกอดเธอเอาไว้ได้
"แต่ผมหนาว" ธันวายิ้มเจ้าเลห์เพราะต้องการอ้อน  มีนาได้แต่มองค้อน  ธันวารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก จนอยากจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้
เขาหวังเหลือเกินว่าเธอจะคิดและรู้สึกอย่างเดียวกันกับเขา
"ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ ถ้าคุณยังจำได้ ผมเคยบอกคุณไปแล้ว แต่วันนี้ ผมจะย้ำให้คุณฟังอีกครั้งนะ"
"อะไรคะ" มีนา เริ่มสงสัย และตั้งใจฟัง
"สองสิ่งที่ทำให้ผมมีชีวิตต่อไปได้ คือ หน้าที่ แล้วก็ คุณ" ธันวา บอกจากใจอย่างจริงจังและมั่นคง
มีนาได้แต่ยิ้มรับอย่างเข้าใจ เธอรู้มาตั้งนานแล้ว รู้มาตลอด
"แล้วคุณหละ" ธันวาเริ่มอยากรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย
           มีนา ได้แต่มองธันวา ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันจนแทบจะแนบชิด ธันวายังคงมองด้วยสายตาอ้อนวอนด้วยความอยากรู้
มีนายิ้มเขิน ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าทั้งหมด หอมที่แก้มของเขาฟอดใหญ่ แทนคำตอบในใจของเธอ
ธันวา ยิ้มอย่างเปี่ยมสุข มีนาลุกขึ้นไปหยิบโกโก้ร้อนที่เธอชงไว้ มายื่นให้ ธันวา
"เห็นในครัวมีอยู่ เผื่อคุณจะหิว"
"ชื่นใจจัง" ธันวา ยื่นมือไปรับ
"แล้วคุณหละ" ธันวา ถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันดื่มแล้ว" มีนา ยิ้มบอก
ธันวายกแก้วขึ้นมาจิบเล็กน้อย
"ร้อนจัง" เขาอ้อน
"หรอ" มีนายื่นหน้าไปเป่าให้เบาๆ เขาอาศัยจังหวะนี้ หอมแก้มเธอคืนฟอดใหญ่เหมือนกัน
"ผมล้อเล่น" ธันวายิ้มทะเล้น ก่อนจะยกดื่มจนหมดแก้ว มีนาได้แต่ยิ้มให้กับท่าทีที่ "น่ารักมากเหลือเกิน" ของธันวา

           เช้าวันใหม่ ธันวา ตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบๆห้อง แต่ไม่มีแม้ เงา ของคนที่เขารัก เขาเดินตามหามีนาจนรอบบ้าน แต่ก็ไม่เจออะไร
ธันวา เสียใจแต่น้อยใจมากกว่าที่เธอไปไม่ลาเขาสักคำ

           ธันวา กลับมาที่หน่วยบัญชาการ เขาเดินมาที่ห้องควบคุมเหมือนปกติ เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องพบว่า หัวหน้า และ คชา
หัวกลุ่มไอยรา มองเขาอย่างตกใจ แม้แต่ กุมภา และ ตุลา ที่นั่งควบคุมระบบสื่อสารทั้งหมดอยู่ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน
"ทำไม คุณถึง อยู่ที่นี่ SPY1" หัวหน้าถามอย่างแปลกใจ ธันวาเริ่มงง ไม่เข้าใจคำถาม คชา เริ่มมีลางสังหรณ์ว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว
เขารีบสั่งการทันที
"ติดต่อกลุ่ม 12 เดือนได้มั้ย" คชาถาม ฝ่ายควบคุมระบบรีบหาทางติดต่อทุกทาง
"สัญญาณหายไปแล้ว" ตุลาตอบ
"ค้นหาต่อไป" หัวหน้าสั่งเสียงเข้ม
ธันวา เริ่มใจคอไม่ดี
"พอจะมีใคร อธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังได้บ้าง"
หัวหน้าหน่วยมองหน้า คชา คชาเข้าใจดีว่า หัวหน้าต้องการให้เขาเป็นคนอธิบาย
"ตามผมมา SPY1" คชา บอกก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายไปยังห้องประชุมที่อยู่ข้างๆกัน

[/center