-เปิดตอนมา โซมะ,เมงุมิ และเหล่านักเรียนคนอื่นๆที่ผ่านค่ายฝึกนี้มาได้ก็กำลังจะเดินทางกลับ ซึ่งเมงุมิก็เหมือนรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมากซึ่งโซมะเองก็บอกเห็นด้วยเหมือนกัน



-หน้าเปิด

-ที่ฟรอนท์ด้านหน้า บรรดานักเรียนที่เหลือกำลังเตรียมตัวจะเดินทางกลับ ซึ่งโซมะก็เจอเข้ากับโคจิโร่พอดี ซึ่งเมงุมิก็ทักว่า กระเป๋าเดินทางที่โคจิโร่ถืออยู่หรือว่าเขาจะเดินทางกลับไปที่ฝรั่งเศส ซึ่งโคจิโร่ก็ตอบว่าใช่ เขาไม่ปล่อยให้ร้านของเขาต้องปิดไปตลอดกาลหรอก อีกอย่าง เขากำหนดเป้าหมายใหม่ได้แล้วด้วย



-เขาจะทำให้ร้านอาหารของเขาในปารีสมีชื่อเสียงและได้รับสามดาว*ให้ได้ ซึ่งเมงุมิก็ทึ่ง เพราะยังไม่มีคนญี่ปุ่นในฝรั่งเศสคนไหนเคยได้มาก่อนเลย ว่าแล้วโซมะกับเมงุมิก็หันไปคุยกัน ซึ่งโคจิโร่ก็มองทั้งคู่อยู่สักพักก่อนจะเอ่ยทักออกไป แต่ไม่ทันไรก็โดนฮินาโกะเบรกเอาไว้ก่อน แล้วบอกว่าพวกเธอไม่ยอมให้โคจิโร่ล่วงหน้าพวกเธอไปหรอก ซึ่งโคจิโร่ก็บอกปัดไปทันทีว่าเขาไม่เข้าใจที่ฮินาโกะพูด

(สามดาวที่ว่านี้คือ สาวดาวของมิชลินครับ เป็นรางวัลที่บริษัทยางมิชลินจะมอบให้กับร้านอาหารตามเมืองใหญ่ๆที่ ครบถ้วนทั้งคุณภาพและการบริการ และเป็นการการันตีว่าเป็นร้านอาหารชั้นเลิศ สำหรับคนทำอาหารแล้วการที่ร้านตัวเองได้รับดาวจากมิชลินเนี่ย ถือเป็นที่สุดอย่างหนึ่งของวงการทำอาหารเลยก็ว่าได้)

-ว่าแล้วบรรดาศิษย์เก่าก็เริ่มไปทาบทามโซมะกับเมงุมิทันที โดยฟุยุมินั้นชวนโซมะว่าเขาสนใจทำอาหารอิตาเลี่ยนรึเปล่า ส่วนเมงุมิโดนฮินาโกะโดนาโต้กับฮิโตชิรุม(จีบ)ชวนไปอยู่ที่ร้านของตัวเองหลังจากเรียนจบ ในระหว่างที่เมงมุิกำลังงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น โดจิม่ากับฮิโรมิผู้ช่วยก็เข้ามาพอดีพร้อมกับอธิบายว่า พวกเขายอมรับในฝีมือของพวกเธอน่ะสิ ซึ่งฮิโรมิก็พูดเสริมออกไปว่า เชฟส่วนใหญ่ที่มาค่ายฝึกฝนก็ต้องปิดร้านอาหารของตัวเองหรือไม่ก็ยกหน้าที่ให้ซูเชฟ*เป็นคนดูแลแทน พวกเขาคงไม่ยอมเสียผลประโยชน์อย่างเดียวหรอก แต่อีกเป้าหมายหนึ่งก็คือมาดูหรือวัดทักษะของศิษย์รุ่นน้อง เพื่อจะเจอคนที่ถูกใจเข้ามาทาบทามเป็นพนักงานในอนาคตยังไงละ

(ซูเชฟ คือรองหัวหน้าพ่อครัวครับ ส่วนหัวข้อที่โคจิโร่กำลังจะพูดหน้าที่แล้ว ผมเดาๆว่าอาจจะช่วนโซมะกับเมงุมิ ถ้าเรียนจบแล้วให้มาทำงานด้วย)

-ว่าแล้วเขายังพูดต่ออีกว่า ที่ให้มีการทดสอบแบบเป็นร้านและให้นักเรียนเป็นเหมือนลูกจ้างก็เพื่อการนี้ และการที่ให้หมุนเวียนเปลี่ยนร้านกันไปก็เพราะสาเหตุนี้ด้วย การได้ทำงานในครัวหลายๆแบบและมีหัวหน้าที่แตกต่างกันจะทำให้คนครัวคนนั้นมีทักษะและประสบการณ์ที่มากขึ้น และนี้ก็ยังเป็นการหาลูกมือที่"ถูกใจ"ของเหล่าศิษย์เก่าอีกด้วย เพราะต่อให้เป็นร้านดังที่จ้างเชฟเก่งๆได้มากมายแต่จะหาคนที่เข้าใจและทำงานร่วมกันได้บางทีก็ค่อนข้างลำบาก ค่ายฝึกแห่งนี้เองก็เสนอผลประโยชน์ในจุดนี้ให้กับเหล่าศิษย์เก่าที่มาเข้าร่วมยังไงละ ซึ่งเมงุมิได้ยินแบบนี้ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกทันที(เพราะเธอไม่คิดว่าเชฟระดับแนวหน้าอย่างพวกศิษย์เก่าจะสนใจเธอ) ฮิโรมิยังชวนโซมะอีกด้วยว่า เขาแสดงฝีมือให้ทุกคนได้ประจักษ์แล้ว ถ้าอยากมาทำงานที่โทสึกิรีสอร์ทละก็ ที่นี้ยินดีต้อนรับเสมอ แต่โซมะก็ได้ปฏิเสธไปก่อนจะบอกว่า เขามีร้านยูกิฮิระอยู่แล้ว

-ซึ่งโซมะก็พูดต่อว่า เป็นร้านที่บริหารโดยเขากับพ่อแค่สองคน ถึงตอนนี้พ่อจะไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ก็เถอะ แต่เขาก็ตั้งใจจะเก่งขึ้นและดูแลร้านยูกิฮิระให้ได้ ว่าแล้วเขาก็ขอตัวไป ส่วนทางด้านศิษย์เก่า ฮินาโกะถามโคจิโร่ว่าตั้งใจจะเล็งสามดาวยังงั้นเหรอ ซึ่งเขาก็ตอบกลับไปว่าได้ยินด้วยเหรอ ซึ่งฮินาโกะเองก็เสนอตัวว่าจะให้ไปช่วยเอาไหม? โคจิโร่เลยตอกมุขกลับมาทันทีถ้าจ้างไปเป็นคนใช้ละก็จะลองคิดดู แน่นอนว่าก็โดนฮินาโกะงอนกลับมา



-ด้านโดจิม่าเองพอหันไปเห็นท่าถือกระเป๋าของโซมะก็ชวนทำให้นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา ซึ่งฮิโรมิก็ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่มีอะไร พอโซมะไปถึงรถและแยกกับเมงุมิแล้ว เขาก็พบว่า...

-เขาลืมผ้าขนหนูที่ตากไว้ในห้องซะสนิทเลย ว่าแล้วโซมะก็เลยวิ่งกลับไปเอา อีกด้านหนึ่งเอง เอรินะก็ลืมของบางอย่างเช่นกัน แล้วบอกเลขาของเธอว่า เธอจะกลับไปเอาของก่อน แล้วเธอจะกลับโรงเรียนด้วยรถคันอื่น ด้านโซมะพอกลับไปเอาของเสร็จแล้วจะกลับมาขึ้นรถ ก็พบว่าตัวเองขึ้นรถผิด มีแต่คนแก่กับตาลุงอยู่กันเต็มรถเลย*

(รถทัวร์ญี่ปุ่่นส่วนใหญ่มีแต่ลายเรียบๆ ไม่ได้มีลายประหลาดๆแบบรถของคนไทย ยิ่งเป็นกรุ๊ปเดียวกันยิ่งลายเหมือนกันเป๊ะ ทำให้มีการขึ้นผิดคันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง)

-ไปถึงก็มีคนทักโซมะว่าเป็นเจ้าหนูที่ทำซูเฟ่ออมเล็ตนี้เอง เมื่อหันไปดูโซมะก็จำได้ว่า เป็นลุงที่เป็นสปอนเซอร์ไข่ไก่ของโทสึกิรีสอร์ท ว่าแล้วโซมะก็ขอโทษที่ตัวเองทำออมเล็ตพลาดทำให้ไข่ไก่เสียหาย (หมายถึงที่พลาดก่อนจะผลิกสถานการณ์) ซึ่งลุงไข่ไก่ก็ไม่ถือโทษโกรธพร้อมกับบอกว่า ถ้ามีร้านของตัวเองเมื่อไรให้ติดต่อมานะ เขาจะให้เป็นลูกค้าของไข่ไก่เขาเลย

-ก่อนที่จะโดนคนแก่ชวนคุยไปมากกว่านี้โซมะเลยขอตัวออกมา ก่อนที่จะพบว่ารถบัสทุกคันมุ่งหน้ากลับไปเรียบร้อยแล้ว ค่ายฝึกจบลงแต่เขาโดนทิ้งเอาไว้ที่นี้ซะงั้น

-ว่าแล้วโซมะก็หันไปเจอกับเอรินะพอดี ทำให้เอรินะตกใจว่าทำไมโซมะถึงมาอยู่ที่นี้ได้ ในตอนนั้นก็มีพนักงานของโรงแรมมาตามเอรินะบอกว่ารถพร้อมแล้ว แต่เรามีรถหนึ่งคันที่พาไปส่งได้ ว่าแล้วก็ถามเอรินะว่าเขาเป็นนักเรียนอีกคนที่ขึ้นรถไม่ทันเหมือนกันใช่ไหม?



-ลงท้ายแล้วโซมะกับเอรินะก็ต้องมานั่งรถกลับด้วยกัน ก่อนที่โซมะจะเอ่ยปากถามว่า เอรินะจะกินเซมเบ้ไหม? ซึ่งเธอก็ตอบปัดไปทันที ก่อนเขาจะเริ่มแหย่ว่า เอรินะเคยบอกว่าจะรอดูวันที่เขาต้องออกจากโทสึกิสินะ แต่เขายังรอดมาได้ถึงตอนนี้มีอะไรจะพูดอีกไหมละ? ซึ่งขนาดเอรินะไม่ได้หันไปมองยังรู้สึกเลยว่าหมอนี้(โซมะ)กำลังทำท่าเหมือนชนะอยู่แหง่มๆ

-ว่าแล้วเอรินะก็เลยบ่นออกไปนิดว่า ถ้าโซมะยังทำตัวแบบนี้อยู่ละก็ ไม่มีทางที่เขาจะผ่าน"การคัดเลือก"ไปได้อย่างแน่นอน ซึ่งโซมะก็ถามเลยว่ามันคืออะไร ก่อนที่เอรินะจะอธิบายให้ฟังว่า "การคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วง"ของโทสึกิ มันคืออีเวนท์ที่เด็กนักเรียนปีหนึ่งจะได้โชว์ฝีมือทำอาหารให้กับคนภายนอกได้เห็น โดยทางโรงเรียนจะคัดเลือกคนที่มีความสามารถไปทำอาหารต่อหน้านักวิจารณ์และผู้รอบรู้เรื่องอาหาร รวมถึงบรรดานายทุนต่างๆอีกด้วย อีกอย่างการคัดเลือกได้เริ่มไปบ้างแล้ว คณะกรรมการที่มาในวันที่สามยังไงละ ซึ่งโซมะก็นึกถึงคนใส่สูทที่มากันในวันนั้น

-เอรินะได้เสริมไปอีกว่า จริงๆแล้วค่ายฝึกไม่ใช่ที่สำหรับคัดนักเรียนที่ไม่ได้เรื่องออกไปอย่างเดียว แต่ยังเป็นที่เฟ้นหาคนที่น่าจะมีแววและส่งเสริมอีกด้วย ได้ยินแบบนี้โซมะก็บอกว่า งานเทศกาลงั้นเหรอ น่าสนุกดีเหมือนกัน อีกอย่างถ้าเขาได้รับเลือกจะทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นด้วยสินะ ทำให้เอรินะต้องตอบแบบซึนๆว่าคนอย่างนายไม่มีทางได้รับการคัดเลือกอยู่แล้ว แถมเธอยังบ่นต่อว่า ไอ้ที่โซมะพูดว่าได้รับประสบการณ์ความล้มเหลวนั้นมันอะไรกัน คนครัวที่ดีต้องห้ามล้มเหลวสิ อาหารต้องสมบูรณ์แบบแล้วก็เพอร์เฟ็คเสมอเมื่อยกไปให้คนทาน ใช่แล้วเหมือนกับ...

-"เหมือนกับอาหารของเขาคนนั้น" แต่ประโยคนี้โซมะไม่ได้ยินก่อนจะถามเอรินะว่า พูดอะไรต่อรึเปล่า แต่เธอก็บอกปัดไปว่าไม่มีอะไร ก่อนที่โซมะจะถามต่อว่า ทำไมเอรินะถึงได้มาสายละ ลืมอะไรไว้งั้นเหรอ? แต่ก็ดันโดนบอกปัดไปอีกว่าไม่เกี่ยวกับนายหรอก โดนโต้มาแบบนี้โซมะเลยตัดสินใจงีบสักหน่อยดีกว่า

-ส่วนเอรินะนั้นก็หน้าแดงแล้วนึกถึงเหตุการณ์ตอนไปเอาของที่ลืม...มันคือสมุดเก่าๆเล่มหนึ่งที่...



-ด้านในมีรูปเอรินะตอนเด็กกับผู้ชายที่เราคุ้นหน้ากันเป็นอย่างดี ยูกิฮิระ โจอิจิโร่ หรือพ่อของโซมะนั้นเอง ด้านโดจิม่าก็ไปหารูปเก่าๆมาดูแล้วก็พึมพำว่า โซมะเป็นลูกของนายจริงๆสินะ โจอิจิโร่



-ว่าแล้วก็เผยภาพในอดีตของโดจิม่ากับพ่อของโซมะ โดยมีอักษรเขียนเอาไว้ว่า ที่นั่งอันดับ1 โดจิม่ากิน ที่นั่งอันดับ2 ไซฮะ โจอิจิโร่

จบตอน

---

สำหรับตอนนี้ ก็เป็นตอนสบายๆอีกตอนหนึ่ง แต่ก็เปิดเผยเนื้อหาสำคัญที่ว่าเอรินะปลื้มพ่อโซมะอยู่? และก็การเกริ่นนำถึงการคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วงที่น่าจะเป็นเนื้อหาของภาคต่อไป (ผมเดาๆว่า อาจจะมีการแข่งในโรงเรียนหาตัวแทน และตัวแทนปีหนึ่งก็จับทีมกันไปทำอาหารแข่งหรือโชว์ให้กับคนภายนอก?)

แล้วก็Vomicของโซมะ ตอนแรกมาแล้วนะครับผม

สำหรับฉบับหน้า มีคำโปรยว่าโซมะที่กลับไปถึงหอโพลาห์สตาร์ก็เกิดเหตุการ์ใหม่ขึ้น และฉบับหน้าเตรียมพบกับ ภาพสีชุดว่ายน้ำของบรรดานางเอกในการ์ตูนจัมป์ ที่วาดโดยอาจารย์ซาเอกิ คนวาดครับ!

ป.ล ชื่ออันดับสามกับสี่ในรุ่นพ่อโซมะนี้เห็นไม่ชัด แต่คนที่ได้อันดับสามนี้ ชื่อพอแกะได้อยู่ 薊 (อาซามิ น่าจะน่ะ) เดาๆว่าเป็นผู้หญิง ส่วนเบอร์สี่นี้ผมแกะไม่ออกแฮะ