เมื่อตอนเราอายุ 13 แม่เราไปเก็บหมาวัดตัวนึงมาให้เราเลี้ยง สาเหตุเพราะข้างบ้านเราเลี้ยงหมาฝรั่ง แล้วเราก็ชอบไปเกาะรั้วยืนเล่นกับหมาเค้า
"ไอ้ดำ" หมาวัดธรรมดา แม่บอกว่าไปซื้อกับข้าวที่ตลาดซึ่งอยู่ติดกับวัด แล้วมันมาเดินตาม ถามหาว่าหมาใครก็ไม่พบเจ้าของ เลยอุ้มใส่รถมา

ที่บ้านเรามีสมาชิก 3 คน คือ แม่ เรา และน้าเล็ก น้าเล็กเป็นคนไม่ชอบสัตว์เลี้ยงทุกชนิด ไม่รู้เพราะอะไร รวมทั้งไอ้ดำ น้าแกก็ไม่ชอบ แกจะคอยตีคอยเตะ มีอยู่ครั้งนึงแกนั่งถางหญ้าที่สนาม เจ้าดำก็เดินกระดิกหางเข้าไปหา ตามประสาหมาทั่วไป ยังไม่ทันถึงตัวแก น้าเล็กใช้สันมีดฟาดลงมาที่กลางหัวไอ้ดำ อย่างจัง เราเห็นพอดี จึงมีปากเสียงกัน รุนแรง คือ บ้านที่อยู่เป็นของแม่เรา น้าเป็นคนอาศัย ไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้ และมันบาป

อยู่กันมาได้หลายปี ที่บ้านเกิดน้ำท่วม พื้นที่สนามไปจนถึงใต้ถุนน้ำท่วมหมด ไอ้ดำเลยได้ขึ้นมาอยู่บนบ้าน หน้าบ้านมีนอกชาน ก็ยกให้มันไป
น้ำท่วมอยู่หลายเดือน จนแห้งไป จากการที่ไอ้ดำได้ขึ้นมาอยู่บนบ้าน มันก็เลยชิน ก็จะชอบวิ่งขึ้นมาอยู่เป็นประจำ ซึ่งถ้าแม่เราอยู่หรือเราอยู่ ก็ไม่มีใครว่าอะไรมันหรอก แต่น้าเราพอเห้นมันนอนอยู่บนบ้าน ก็จะไล่มันลง มันก็ยอมเดินลงดีๆนะ เพราะความกลัว แต่พอกำลังจะก้าวพ้นประตูกั้น น้าเล็กก็จะปิดประตูกระแทกใส่ก้นมัน ถ้าเราเห็นพอดี ก็จะเกิดการทะเลาะกันโวยวาย ลั่นบ้าน คิดดูละกันว่าลับหลังมันจะโดนกระทำ ขนาดไหน แกทำทารุณกับหมา เพราะแกเกลียดเรา เกลียดแม่เรา เลยไปลงกับหมา

จนมาครั้งสุดท้ายที่โดน ร่างกายมันคงทนไม่ไหวแล้ว เรากลับจากโรงเรียนมาเห็น ไอ้ดำ นอนหมอบอยู่หน้าประตูใหญ่ กลางแดดจ้า มันขยับขาหลังไม่ได้เลย มันเจ็บมากจนใครเข้าไปจับมันก็จะกัด แม้กระทั่งเรา เราได้แต่รีบเอาร่มใหญ่มากางให้มัน รอแม่กลับบ้าน จะได้ช่วยกันพามันขึ้นรถไปหาหมอ สมัยนั้นมือถืออะไรก็ไม่มี ก็ต้องรออย่างเดียว เราไม่รู้จะทำไง

แต่มันคงทนความเจ็บปวดไม่ไหว จากไปเมื่อเย็นวันนั้นเลย

ตั้งแต่วันนั้น เรากับน้าก็ไม่พูดกัน ต่างคนต่างอยู่ เดินสวนกันไปมาในบ้าน แม่เราก็เหมือนจะนิ่งๆกับน้าไป จนน้าเล็กย้ายไปอยู่กับญาติอีกคนที่ กทม.

ผ่านไปหลายปี น้าเล็กขอกลับมาอยู่บ้านเรา ตอนนี้แม่เราเสียแล้ว ก็มีเราอยู่คนเดียว ก็ไม่ได้หวงห้ามอะไร ไหนๆก็ญาติกัน อยู่มาได้สักพัก ค่ำวันนึง เราเดินไปเข้าห้องน้ำ ผ่านห้องโถงกลางบ้าน เห็นน้าเล็กลงไปนอนแล้วคลาน เราตกใจก็ถามว่าเป็นอะไร แกบอกว่าไม่รู้ อยู่ๆก็เจ็บตรงก้นกบมาก ลุกยืนแล้วก็ล้มลงมาเลย แกพยายามจะคลานไปห้องน้ำ เราก็รีบพาแกไปโรงพยาบาล หมอเอ็กซเรย์ดูแล้วพบว่า กระดูกก้นกบมีรอยแตก เหมือนโดนกระแทกหรือล้มแรงๆ ซึ่งน้าเล็กก็ยืนยันว่าไม่เคยล้มกระแทกอะไรจริงๆ (แกจะโกหกหมอทำไม) ก็จะลุกไปเข้าห้องน้ำ อยู่ๆก็เจ็บมากแล้วล้มลงไป จนเรามาเห็น อาการมันเหมือนกับไอ้ดำ ตอนที่มันกำลังจะตายเลย

มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกดีเหมือนกัน สำหรับเรา เราเชื่อว่าเวรกรรมมีจริง ใครทำอะไรกับใครไว้ สักวันมันจะย้อนกลับมาหาเรา โดยที่เราไม่มีวันรู้เลยว่าจะมาเมื่อไหร่

ปัจจุบันน้าเล็กแกก็พยายามอยากขอกลับมาอยู่บ้านเรานะ แต่อยู่ไม่ได้จริงๆ เพราะเรามีหมาบางแก้ว ดุมาก เมื่อก่อนก็อยู่ด้วยกันกับน้าเล็กได้ แต่ไม่รู้แกไปทำอะไรมัน อยู่ๆตื่นมาแกออกไปตลาด พอจะกลับเข้าบ้าน มันไปรวมกันอยู่หน้าประตู แยกเขี้ยว ยิงฟัน ไม่ยอมให้แกเข้าบ้านซะอย่างนั้น เป็นเรื่องที่แปลกและตลกดี.

เรื่องหมาบางแก้วกับน้าเล็กนี่เล่ายาว เดี๋ยวมันจะยาวเกินไป เป็นคู่กัดคู่ฟัดที่เหมาะสมกันมาก ไว้เดี๋ยวค่อยเขียนทีหลัง

สุดท้าย อยากจะบอกว่า ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เราไม่เคยลืม ไอ้ดำเลย ไม่รู้ทำไม อาจเพราะมันเหมือนเป็นตัวแทนความรักของแม่ ที่แสดงออกว่าเข้าใจเรา เรื่องเล็กๆน้อยๆ แม่ไม่พูดแต่แม่เห็น (แม่เราเป็นคนไม่ค่อยแสดงออก เลยเป็นอะไรที่พิเศษมาก กับสิ่งที่ทำ) ป่านนี้ไอ้ดำ มันคงไปสู่สุขติ ไปแล้ว ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากน้ำมือคนอีก