ลูกไม่สบายมาหลายวัน ไม่ค่อยยอมทานข้าว เราก็ทำโน่นทำนี่พยายามให้ลูกทานได้เยอะๆ แต่ก็ไม่ค่อย ชอบไปคายข้าวทิ้ง
เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน วันนี้เราโวยวายใส่ลูกชายวัยสามขวบครึ่ง จับกระชากแขนให้ไปนั่งในห้องรับแขกจนเขาล้มลง
แม่ใจร้ายยังพร่ำบ่นขณะที่ลูกร้องไห้ตาก็มองแม่แบบหวั่นๆ ส่วนลูกพยายามกลับไปนั่งโต๊ะตักข้าวกิน น้ำตาไหลพรากๆ
นังแม่ใจร้ายอารมณ์ยังขึ้น โวยวายขู่ลูก...........สุดท้ายนั่งร้องให้จนลูกมากอดแขนแล้วร้องให้ไปด้วย...............


เราเป็นแม่ใจร้ายใช่มั้ย.....ผิดหวังกะตัวเองที่ทำกับลูกแบบนี้ วันนี้ลูกเข้านอนเองเราบอกว่าห้ามดื้อนะไม่งั้นแม่จะโมโห
เขาบอกว่าไม่ดื้อแล้ว รักม่ามี้นะ ก่อนจะผล่อยหลับไป........ตอนนี้เรามานั่งร้องไห้รู้สึกผิดทุกครั้งที่ดุลูก เราว่าเราต้องไปบำบัดรึเปล่า
ต้องเพิ่มโดสยาซึมเศร้ารึเปล่า รู้สึกแย่มาก จนมาคิดว่าเออ แกนี่เป็นเมียก็ไม่ดี เป็นแม่ก็ไม่สำเร็จ ไม่อยากอยู่แล้ว

ตกใจที่ความคิดอยากตายกลับมาอีกแล้ว...แต่ไม่เอาหรอกนะต้องสู้ๆๆๆ รักลูกมากอยากทำให้ดีที่สุดในการเป็นแม่
เป็นแม่ก็ยากแล้ว เลี้ยงเดี่ยวอีก อยู่ต่างประเทศอีก ไม่มีสมาชิกครอบครัวให้ปรึกษาเลย ....

เราเป็นแบบนี้มาสามครั้งแล้วกับลูก ไม่อยากให้ลูกเป็นโรคประสาทหรือมีปมด้อย ต้นทุนของลูกดีมาก อารมณ์แจ่มใส ฉลาด
แต่แม่คนนี้จะเป็นคนทำลายมันรึเปล่านะ...........มีใครเคยบ้าแบบเราบ้างมั้ย ทำยังไงดี

ปล. วันนี้คิดจะส่งลูกไปอยู่กับพี่สาวพี่เขยที่ไทย เพราะเขารักลูกมากดูแลดีทุกอย่าง แต่ไม่อยากพรากจากกันอีกแล้ว