ผมได้มาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลจุฬาเนื่องจากมีอาการผิดปกติของการหายใจคือนอนกรนนั้นเองแต่มันเป็นกรนแบบหยุดหายใจซึ่งจะเป็นอันตรายมากๆครับ...ผมหาดูข้อมูลต่างๆแล้วทำให้ผมมั่นใจว่าจะมาทำการรักษาตัวที่โรงบาลจุฬานี้แหละ ผมต้องมาadminวันที่3กคและผ่าวันที่4กค เอาล่ะมาถึงวันที่ต้องผ่าตัด...ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนแค่ผ่าจมูกคดแต่มันไมาใช่ครับ ผมต้องถูกตัดต่อมทอนซิลกับSoft palateด้วย..ตอนนั้นเริ่มเสียวล่ะเพราะเมื่อคืนดันไปดู youtube เรื่องผ่าตัดต่อมทอนซิล...น่ากลัวมาก แต่เอาว่ะไอ้เราลูกผู้ชาย เจ็บเป็นเจ็บ  ลืมบอกไปครับว่าเราต้องมานอนก่อนทำการผ่าตัดหนึ่งคืน ช่วงนั้นเองก็จะมีพวกน้องๆพยาบาลฝึกหัดเข้ามากันเป็นกลุ่มมาสอบถามอาการของเราไปด้วย น้องๆพยาบาลดูจริงจัง,เรียบร้อย,สุภาพและน่ารักมากๆเลยครับ คนที่ดูแลผมจะเป็นน้องหน้าตาน่ารักหมวยๆชื่อปัญฉัตรเหรออะไรสักอย่างอยู่ปี4แล้ว พูดคุยดีมากๆเลยแม่ว่าจะถูกพยาบาลพี่เลี้ยงดุเอาบ่อยๆ   มันรู้สึกดีมากเลยน่ะครับทำให้คนไข้มีกำลังใจ(ผมมีกำลังใจดีมากก็เพราะน้องคนนี้นี้แหละ) มันรู้สึกได้เลยว่าเธอเอาใจใส่คนไข้มากๆ ที่นี้เขาจะทำงานเป็นทีมครับ มาวัดความดัน วัดไข้ให้เราจนไม่ได้นอนกันทีเดียว...น่ารักมากๆ...มาถึงวันผ่าตัด พยาบาลมาปลุกให้ตื่นตั้งแต่ตี5 อาบน้ำเตรียมตัวผ่าตัด ผมได้ผ่าตัดเกือบๆเที่ยวมั้ง น้องพยาบาลคนเก่าก็ค่อยเข้ามาสอบถามว่าหายเครียดรึยัง...ผมก็แกล้งบอกว่ายังครับโน้นนี้(จริงๆแล้วอยากคุยกับเธอมากกว่า) และก็จะมีการตรวจวัดความดันอีกรอบแต่ตอนนั้นความดันผมกลายเป็น 146 ได้ไงก็ไม่รู้...หลังจากนั้นก็มีเตียงเข็นมารอรับผมถึงหน้าห้อง  น้องคนนี้ก็รีบมาบอกพยาบาลรุ่นพี่ว่าผม(คนไข้)มีอาการความดันสูง...wow รู้สึกดีจังเลยแฮะมีคนเป็นห่วงด้วย(ก็ผมมันคนโสดนี้ครับ..ป่วยเลยครับคราวนี้) พยาบาลรุ่นพี่ก็ถามเธอจริงอ่ะ มั่วป่ะ? ก็เลยวัดความดันผมใหม่คราวนี้ดัน 130 ปกติเฉยเลย เธอเลยโดนดุไปอีกรอบ(สงสารเธอจัง) Okay, ทุกอย่างเรียบร้อยดีผมโดนเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด โดนหยอดยาชาในจมูกก่อนแต่มันชาไปถึงลิ้นเลยครับ ผมตอนนั้นนึกถึงเจ้ากรรมนายเวรเลยน่ะ ขออโหสิกรรมเลยอย่าให้ได้เจ็บเลย อย่ามาเอากรูคืนตอนนี้เลยน่ะ หลังจากนั้นก็มีวิสัญญีแพทย์มาชานคุยและจะทำให้เราสลบแต่ของผมสลบยากครับได้ยินคำสุดท้ายว่า เอาถึง 200 แล้วน่ะเนี้ยยังไม่สลบเลย สิ้นคำนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้แล้ว...เหมือนว่าผมได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆนี้แหละครับและผมลืมตามาด้วยแสงที่สว่างมาก ในใจนึกว่าเกิดอะไรขึ้นว่ะนี้ยังว่างยากรูไม่เสร็จอีกรึว่ะ ที่ไหนได้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยมีอะไรครอบปากอยู่ก็ไม่รู้ตอนนั้นผมพยายามจะเอามันออกก็มีทีมแพทย์มาห้ามเอาไว้ก่อน...ตอนนั้นหายใจโล่งมากแต่แน่นที่บริเวณปากสักพักผมก็ถูกเข็นกลับมาไว้ที่ห้องมีอาการมึนจากยาสลบนิดหน่อยแต่ไม่ค่อยเจ็บแผล ที่หนักๆก็คือต้องกินอาหารที่เป็นน้ำเท่านั้นและมันจะสำลักออกมาทางจมูกครับ...น้องพยาบาลคนนั้นก็มาถามไถ่ตลอดเลยว่าเจ็บแผลไหม,เครียดไหม ผมก็แกล้งบอกแหละครับว่าเจ็บมากเพื่ออยากให้เธอมาดูผมบ่อยๆ..อิอิ หมอก็ให้ผมนอนต่อ1คืนครับและก็วนมาตรวจเรื่อยๆครับ ประทับใจมากๆกับการบริการของโรงพาบาลรัฐ จริงๆแล้วหมอบอกให้ผมกลับได้เลยแต่ผมก็แกล้งบอกว่าเจ็บแผลโน้นนี้ไปทั่ว (ก็ใจมันยังอยากป่วยอยู่นี้น่า ยังอยากเจอเธออีก) แต่ก็มีอาการเจ็บแผลบ้างแหละครับเจ็บเพดานอ่อนนี้เจ็บเลยแหละหมอเจ้าของไข้ก็มาสอบถามเช่นเดียวกันครับว่าเป็นไง ผมก็ตามเคยเจ็บมากๆครับ(จริงๆอยากอยู่ต่อเพราะเพื่อเจอเธออีก) วันต่อมาวันเสาว์แล้วเธอไม่มาแฮะ ลืมคิดไปเลยว่าน่าจะหยุดเสาว์,อาทิตย์ คราวนี้ไม่ต้องบอกหรอกครับ ผมกลับบ้านเองเลย...ใจยังอยากเจอเธออีกจัง
สรุปที่ผ่ามาผมไม่ค่อยเจ็บหรอกครับแค่ลำบากตอนทานอาหารอ่อนแค่นั้นเอง ผมโชคดีที่ได้รับการบริการที่ดีของโรงพยาบาลจุฬาและจากน้องพยาบาลที่น่ารักทำให้ผมไม่เครียดและมีกำลังใจ...สุดท้ายจากเหตุการณ์นี้มันทำให้ผมหลงรักพยาบาลไปซะแล้วล่ะครับ