อยู่ในช่วงลำบาก งานไม่ลงตัว ต้องทำงานแต่เช้าเจ็ดโมงไม่ได้ละสายตาจากงาน ไม่มีเวลาคุยเล่น เหมือนคนไร้วิญญาณ เลิกงานห้าโมงก็ยังกลับไม่ได้ งานด่วนไม่เสร็จ หรือกลับก็ต้องเก็บงานมาคิดวนเวียนตลอดเวลา ทำต่อจนดึกดื่นค่ำคืน มันล้า ท้อไปหมด มองคนรอบข้างก็ดูชิวดูมีความสุขดีทำไมเราไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง อยากฟังของคนอื่น ที่หนักที่สุดที่คุณเจอมาเป็นอย่างไร เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้นว่าไม่ได้หนักอยู่คนเดียว อย่างน้อยมีคนหนักกว่าเรา หมดแรงเดินต่อแล้ว อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยนะครับ