ปัญหามีทุกยุคทุกสมัย เรื่องของโรงสีรับซื้อข้าวถูกแต่ไปขายแพง เหมือนพ่อค้าคนกลาง และแปลกใจมาก ชาวนาทำเท่าไหร่ก็มาเสียเงินให้กับการสีข้าว ค่ายา ค่าปุ๋ย ซึ่งอาจจะแลกด้วยข้าวเปลือก หรือเงินส่วนต่างในการขายข้าว ประเทศไทยมีโรงกลั่นน้ำมัน ที่เอาวัตถุดิบจากต่างประเทศมากลั่น เป็นน้ำมันสำเร็จรูป โดย ปตท รัฐถือหุ้นใหญ่ มีการกำหนดเพดานของราคาน้ำมันได้ แต่ทำไม สินค้าที่ส่งออกหลักของไทย เช่น ข้าว ไม่มีโรงสีที่รัฐบาลควบคุมได้ มีมาตรฐานในการรับสีข้าว ออกมาเป็นเกรดต่างๆ มันยุ่งมาก หรือว่ามันขัดผลประโยชน์ของนายทุน หัวคะแนนหรืออย่างไร
จริงๆแล้วสินค้านี้ รัฐน่าจะดูแลตั้งแต่ออกมาจากมือเกษตรกร มาจำนำตรงปลายน้ำ มันยากมากที่จะควบคุม เพราะเกษตรกรส่วนใหญ่ก็ต้องแบ่งให้นายทุนอยู่ดี ถึงมาขึ้นทะเบียนก็เถอะ ถ้ามีรัฐบาลไหนคิดทำผมเชียร์เต็มที่ แต่อย่าให้เป็นแบบสัมปทานละ ขอให้รัฐดูแลและให้ชุมชนมีส่วนร่วม มีการแถลงงบด้วย ทำแล้วโรงสีรัฐบาลต้องอยู่ได้ด้วยนะ ไม่ใช่ทำแล้วเจ้ง เอาผู้บริหารมืออาชีพไปบริหารด้วย เงินกองทุน 1 ตำบล 1 ผลิตภัณฑ์ ลองให้มาทำโรงสี ตำบลละที่ก่อน เลือกสีข้าวให้กับประชาชนที่เป็นรายย่อยก่อน แล้วค่อยๆ ขยายกันไป ให้เกษตรตำบลมาดูแลด้วย ทั้งต้นน้ำปลายน้ำ ดีกว่าเอาเงินไปแจกในโครงการรับจำนำ เงินมันได้ถึงแต่ใช้ไม่นานหรอก ถ้ายังดำเนินการรูปแบบเดิมๆ เิงินมันจะเสียเปล่าให้นายทุนโรงสี ที่นับวันก็ขยายกิจการกันไป ซื้อที่นาประชาชนมาปล่อยเช่าต่อ ใครไม่ขายให้เขาให้ไม่ส่งโรงสีก็ไม่ให้เช่า พวกนี้เป็นกลไกที่เอาเปรียบมาช้านาน หวังเล็กๆ ว่าจะมีโครงการนี้ที่ต่อกรกับพวกนายทุน ถึงจะเป็นหัวคะแนนของพรรค แต่ทำให้ประชาชนเดือดร้อนก็ไม่ควรเอาไว้