บันทึกผ่านสายฝน เพลงรัก และสนามหญ้า


บางหน การได้ฟังเพลงสักเพลง มันอาจฉุดเราดำดิ่งไป ถึงความทรงจำดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับเรา

และเราเคยเป็นเจ้าของความทรงจำเหล่านั้น ร่วมกับใครสักคน

เคยมีคนซึ่งเป็นเจ้าของความทรงจำเหล่านั้น ร่วมกับผม ถามว่าผมจำยังจำเรื่องราวเก่าๆ เหล่านั้นได้หรือเปล่า

ผมได้แต่ยิ้มๆ เจ้าของคำถาม อาจตีความว่า จำไม่ได้ หรือ จำได้

แต่ไม่สลักสำคัญอะไรก็ได้ เธอก็เลยไม่เซ้าซี้ แต่ผมต่างหากที่มีคำตอบเต็มหัวไปหมด

จำได้แม้แต่สิ่งเล็กน้อยๆ คำว่าไม่เคยลืมอาจจะดูน้อยเกินไป ด้วยซ้ำ


ทุกๆ ฤดู ของความรัก มีความหมายเสมอๆ ผมเคยบอกตัวเองว่าเป็นคนไม่โรแมนติก

แต่พอมองย้อนกลับไป ผมคิดว่าสิ่งเหล่านั้นมันเกิดไปโดยไม่รู้ตัว

ผมเคยวิ่งตากฝนกับคนรัก เคยนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำริมตลิ่ง เคยโดดข้ามคลื่นที่ชายหาดแบบระบำลาวกระทบไม้

หัวเราะลั่นไม่อายผู้คน

และเขียนรูปหัวใจบนผืนทรายกว้างๆ  เหมือนๆในมิวสิกวีดีโอ

เพลงรัก ที่มีซีนเหล่านี้ปรากฏขึ้นให้เห็น พวกเขาเรียกมันว่า โรแมนติก

ผมเรียกมันว่าความงาม เป็นศิลปของชีวิตที่มีคุณค่าอยู่ในหัวใจเสมอมา


ทุกวันนี้ โลกเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนแข่งขันกันมาตั้งแต่เล็ก ชีวิตเหมือนถูกตั้งคำสั่งเหมือนหุ่นยนต์

ส่วนแรงจูงใจ ในมิติของอารมณ์ความรู้สึก ก็ต้องถูกกระตุ้นและสอนโดยโค้ชเฉพาะทาง

เหมือนทุกอย่างเป็นศาสตร์ที่จะต้องเรียนรู้เข้าใจเพื่อไปสู่อะไรสักอย่างที่ ดีกว่า มั่งคั่งกว่า

เป็นที่ยอมรับมากกว่า บางหนผมนึกขัน



ในสวนสาธารณะที่ร่มรื่น เราอาจเห็น ชายหญิงสูงอายุ นั่งมองผู้คน นั่งมองสระน้ำ อยู่ด้วยกันเงียบๆบนพื้นหญ้าสีเขียวสด

หลังจากเดินแกว่งแขนออกกำลังด้วยกันมาพักหนึ่ง

ผมเคยหยุดมองความงดงามนี้ พลันเพลงรักที่คุ้นหู กลับดังขึ้นมาในโสตประสาทเบาๆ

ผมมองไม่เห็นทรัพย์สินเงินทองมากมาย เกียรติยศศักดิศรี ชื่อเสียงอะไร อยู่ตรงนั้น

เห็นแต่ ความสุข ความรัก อยู่เต็มอิ่ม



ฝนเริ่มลงเม็ด ทั้งคู่พากันลุกขึ้นเดินจูงมือ กางร่มคันใหญ่ไปด้วยกัน

เหมือนฝนจะเริ่มบรรเลงเพลงกล่อมหัวใจที่โหยหาอะไรสักอย่างให้แช่มชื่น

ความอิจฉาระคนความสุข ..เบิกบานอยู่ในหัวใจผม