สุนทรภู่เคยกล่าวเป็นกลอนไว้ว่า

                                     บัดเดี๋ยวดังหงั่งเหง่งวังเวงแว่ว
                                     สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
                                     เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา
                                     ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต

                                    แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
                                    มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
                                    ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
                                    ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน