คงไม่มีใครคาดคิด ว่าในหนึ่งปีจะมีมากกว่า 365 วัน เพียงรดาเองก็เช่นกัน ในวันที่เธอต้องการ "สารภาพรัก"
กับคนที่เธอพยายามผลักไส คนที่เห็นและรักเธอเพียงเพราะเธอเป็นเงาของใครอีกคนมาโดยตลอด
"เธอไม่ได้ความจำเสื่อม" "เธอไม่ได้แกล้งที่จะลืมเพื่อให้ชายคนนั้นต้องเจ็บช้ำ"
แต่เธอหาสาเหตุไม่ได้ว่า "เพราะอะไร" ภีร์ชิต นักแสดงที่มีชื่อเสียง ถึงได้รู้สึก "รัก" เธอมากมายขนาดนี้
"เธอจะสวมรอยเป็นใครคนนั้นของเขา... ดีไหม?"
และแล้วในวันที่เธอพร้อมให้ "หัวใจ" มาก่อน "เหตุผล"
กับเป็นวันที่อุบัติเหตุพราก "เธอ" ไปจาก "เขา" ในโลก "ปัจจุบัน" ตลอดกาล
แต่ "โชคชะตา" ไม่ได้ "โหดร้าย"
แค่พา "เธอ" ไปพบว่า "เขารักเธอ" เพราะเหตุใด?
เพียงรดา มี "โอกาสใช้ชีวิตในจุดเดิมอีกครั้ง 2 ปี"
กับ "เขา" ที่มีท่าที ห่างเหิน เย็นชา และ กวนประสาท ไม่มีความรู้สึก "รัก" เธอ แม้แต่น้อย
จาก "เขา" ที่เป็นฝ่ายเฝ้าตามหาเธอ กลับกลายเป็นเธอ "ที่ต้องเฝ้าตามเขา"

เรื่องราวจะลงเอยอย่างไร ?
ภีร์ชิตต้องเจ็บซ้ำสองหรือไม่ ?
เพียงรดาจะกลับมาโลกปัจุบันได้อีกครั้ง หรือ ร่างกายต้องสูญสลาย เพียงเพื่อต้องการปกป้องคนที่เธอรัก?
ลองติดตามดูนะค่ะ ^_^

ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/30471581
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/30475331
ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/30479031
ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/30482894
ตอนที่ 5 http://ppantip.com/topic/30487272
ตอนที่ 6 http://ppantip.com/topic/30492193
ตอนที่ 7 http://ppantip.com/topic/30503825
ตอนที่ 8 http://ppantip.com/topic/30523537
ตอนที่ 9 http://ppantip.com/topic/30526970
ตอนที่ 10 http://ppantip.com/topic/30549316
ตอนที่ 11 http://ppantip.com/topic/30564571
ตอนที่ 12 http://ppantip.com/topic/30584107
ตอนที่ 13 http://ppantip.com/topic/30595624

ตอนที่ 14

          เพียงรดาผละออกจากอ้อมกอดของภีร์ชิต เธอถามเขาด้วยความสงสัยว่าเพราะเหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้ เพียงรดาจับที่คอของเธอ
     "คุณทำแบบนี้ทำไม"
     ภีร์ชิตมองเพียงรดาด้วยสายตาที่ อยากสื่อความหมายถึงความรู้สึกในใจของเขาที่มี
     "สาบานว่าคุณไม่รู้" ภีร์ชิตถามกลับ เพียงรดารู้สึกหน้าชาจึงได้แต่นิ่งไม่กล้าที่จะตอบ
     ภีร์ชิตเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มให้เพียงรดาอย่างอ่อนโยน
     "ไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้ ก็ช่างเถอะ มันคงยังไม่ใช่เวลา จะพูดเรื่องแบบนี้กันตอนที่คุณกำลังอ่อนแออย่างนี้สินะ"
     ภีร์ชิตบอกอย่างเข้าใจ เขาใช้มือแตะที่รอยจูบตรงคอของเพียงรดา

"อย่างน้อย ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง รอยที่เกิดตรงนี้ มันแทนที่ด้วยรอยของผม
มันคงจะทำให้คุณรู้สึกเจ็บใจได้น้อยลง เมื่อคุณได้เห็นมัน"

     ภีร์ชิตบอกถึงเจตนาของเขา เพียงรดาหน้าชาตัวชาไปหมด ในยามที่เธอเสียใจมากที่สุด เขากลับเป็นคนฉุดเธออกมาจากความรู้สึกนั้น
     "อยู่ในห้องนี้นะ ถ้าผมไม่เรียก หรือ พี่เอมยังไม่มา อย่าออกจากห้องนี้เด็ดขาด" ภีร์ชิตบอก
     "ทำไมคะ"
     "อย่าถามเลย แค่รู้ไว้ว่านี่คือ คำสั่งก็พอ"
     ภีร์ชิตยิ้มให้เธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เพียงรดารู้สึกว่ามันช่างน่าหวั่นใจเสียเหลือเกิน
          
     ภีร์ชิตออกมาจากห้องเพียงรดา เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูอย่างใช้ความคิด

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้คุณอยู่ข้างๆผม เราต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกันนะ เพียงรดา"

     ภีร์ชิตกดโทรศัพท์โทรไปหาเอกมล เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เขารีบพูดได้โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบ
     "ผมต้องขอโทษนะครับพี่เอม ผมสร้างเรื่องให้พี่อีกแล้ว พี่ช่วยมารับเพียงรดาด้วยนะครับ" ภีร์ชิตพูดจบก็กดวางสายและปิดเครื่องทันที  
     เอกมลหรือชะเอมพยายามติดต่อกลับแต่ติดต่อไม่ได้ยิ่งทำให้เขาร้อนใจเพราะเขารู้จักคนของเขาดี ว่าถ้าเกิดทำอะไรแบบนี้
     แสดงว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไปแล้ว
              การถ่ายแบบเซ็ตสุดท้ายเริ่มขึ้น ภีร์ชิตเก็บความรู้สึกได้อย่างแนบเนียนจนวรภัทรเองยังแปลกใจ
     ภีร์ชิตไม่ต้องการให้เสียงาน เขาจึงเลือกที่จะอดทนอีกสักหน่อย
     "แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้เก่งจังนะ" วรภัทรพูดยั่วขึ้นในจังหวะที่ช่างภาพกำลังเช็คภาพที่ถ่ายแล้วในความพิวเตอร์อยู่
     "ก็แน่อยู่แล้ว นายก็ควรเรียนรู้ไว้ ว่าอะไรที่เรียกว่ามืออาชีพ และอะไรที่เรียกว่า มือสมัครเล่น"
     ภีร์ชิตพูดอย่างเรียบเฉยแต่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกจุกขึ้นมา
     "หรอ ถ้าอย่างนั้นสอนด้วยสิ" วรภัทรพยายามพูดอย่างไม่สนใจ และเขาเดินมาใกล้ๆภีร์ชิตเพื่อกระซิบอะไรบางอย่าง
     "กลิ่นตัวยัยนั่น หอมเป็นบ้าเลยว่ามั้ย" วรภัทรต้องการยั่ว ภีร์ชิตกำหมัดแน่น
     "เอาเลย ต่อยเลยสิ" วรภัทรท้าทาย
     "โอเค ผ่านเก็บของกลับบ้านได้" ช่างภาพบอกกับทีมงานหลังจากที่ตรวจสอบภาพที่ถ่ายเสร็จ วรภัทรหันไปยกมือไหว้ลาทีมงาน
     "วรภัทร"
     ภีร์ชิตเรียก อีกฝ่ายหันมา ภีร์ชิตปล่อยหมัดใส่หน้าวรภัทรเต็มแรงจนตั้งหลักไม่ทันทำให้ล้มคว่ำไป ทีมงานที่เก็บของอยู่ถึงกับหยุดค้าง
     เพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น วรภัทรเลือกที่จะไม่สู้ภีร์ชิต ภีร์ชิตยังคงตามไปต่อยซ้ำ วรภัทรปล่อยตัวเองนอนเลือดกลับปากอยู่อย่างนั้น
     ถึงแม้เขาจะเจ็บกายแต่เขาก็พอใจที่ได้เห็นภีร์ชิตคลั่งได้ขนาดนี้
     "อัดอั้นมานานแล้วสิ" วรภัทรยังคงยั่วต่อ ภีร์ชิตง้างมือจะต่อยช้ำ แต่ทีมงานมาห้ามไว้เสียก่อน ทั้งคู่ถูกจับแยกออกจากกัน
     ผู้จัดการของวรภัทรรีบวิ่งมาดูคนของตน
     "นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้" เขาเอ่ยถามภีร์ชิตอย่างไม่พอใจ
     "ผมก็แค่อยากจะสั่งสอนรุ่นน้อง ว่ามาที่หลังอย่าได้คิดจะปีนเกลียวกับรุ่นพี่"
     ภีร์ชิตตอบ  เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เรื่องที่เกิดขึ้นเชื่อมโยงไปหาเพียงรดา
     "ภีร์ไม่พอใจภัทรใช่มั้ย ภีร์คงอิจฉาที่ภัทรมาทีหลังแต่ดังกว่าภีร์"
     ภีร์ชิตไม่ตอบ เขาคิดว่าอีกฝ่ายก็ฉลาดไม่แพ้กันที่ใช้จังหวะนี้กล่าวหาเขาด้วยเรื่องแบบนี้ แต่เขาคิดว่าดีเหมือนกันเพราะเรื่องจะได้ไกล
     จากเรื่องเพียวรดา วรภัทรทำตัวเองให้หน้าสงสาร แต่ก็แอบยิ้มอย่างพอใจที่เรื่องกลายเป็นอย่างนี้
     ทีมงานหลายคนประคบประหงมเขาอย่างเต็มที่
     "ขอโทษภัทรซะภีร์" หัวหน้าที่ดูแลงานบอกกับภีร์ชิต ภีร์ชิตมองหน้าวรภัทรก่อนจะตอบอย่างเสียงดังฟังชัด
     "ไม่"
     "เรื่องนี้ถึงนายใหญ่แน่ ดูสิ ภัทรเป็นถึงขนาดนี้ ต้องยกเลิกงานหลายงาน เดือดร้อนกันไปหมดแน่" ผู้จัดการของวรภัทรบอก
     "เชิญครับ" ภีร์ชิตตอบอย่างไม่กลัว เขายกมือไหว้ขอโทษทีมงานก่อนจะขอตัวกลับทันที

              เพียงรดาเห็นภีร์ชิตหายไปนานยิ่งกังวัลใจ ยิ่งโทรหาเขาไม่ติดทำให้เธอยิ่งเครียด ไม่นานเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น
     เพียงรดายิ้มอย่างดีใจ ก่อนที่จะไปเปิดประตู แต่ว่าสิ่งที่เธอเห็นอยุ่ตรงหน้าทำให้เธออารมณ์เธอเปลี่ยนทันที
     เอกมลยืนหน้าเครียดอยู่ที่หน้าประตู
     "เกิดเรื่องแล้วรดา แล้วพี่ก็ไม่รู้ว่า ภีร์อยู่ไหนด้วยตอนนี้" เอกมลบอก เพียงรดารู้สึกเป็นห่วงภีร์ชิตจับใจ นี่เธอสร้างเรื่องให้กับภีร์ชิตอีกแล้ว
         
             เอกมลและเพียงรดา กลับมาตั้งหลักที่คอนโด เอกมลคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะว่าทั้งภีร์ชิตและวรภัทรต่างไม่ถูกกันอยู่แล้ว  
     แต่ไม่มีใครสงสัยเรื่องของเธอเลย เพียงรดาขอเบอร์วรภัทรจากเอกมล เอกมลสงสัย แต่เพียงรดาให้เหตุผลที่ว่า
     "เผื่อเธอจะช่วยพูดให้ได้" ทำให้เอกมลให้เบอร์กับเพียงรดาไป
     เพียงรดาโทรไปหาวรภัทร วรภัทรยิ้มอย่างพอใจมากที่รู้ว่าเพียงรดาโทรมา ทั้งคู่นัดเจอกันที่ร้านอาหารบนโรงแรมหรูเป็นห้อง
     "Private Room"  เพียงรดามองหน้าวรภัทร อย่างหวั่นเกรง
     "ทำไม ผมไม่ให้คุณจ่ายหรอกน่า ไม่ต้องกลัว" วรภัทรพูดขึ้นเมื่อสีเห็นของหน้าเธอ
     "ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น" เพีนงรดาบอก วรภัทรเดินเข้ามาใกล้ๆเพียงรดา จนเธอต้องถอยหนีจนติดกำแพง
     "งั้นเรื่องอะไรดีหละ คุณคงกลัวว่าผมจะปล้ำคุณอีกสินะ อย่างกลัวเลย ผมไม่คิดทำอะไรคุณในร้านอาหารอย่างนี้หรอก"
     "ถ้าอย่างนั้น เรามาคุยกันเรื่องของคุณภีร์ชิตดีกว่า ฉันจะรีบกลับ"
     "โอ้ย แต่ผมหิว หน้าผมตัวผม ก็เจ็บไปหมดอย่างนี้ คุณไม่คิดจะทำอะไรเลยหรอ"
     "คุณต้องการอะไร" เพียงรดาถามอย่างเย็นชา
     "ห่างเหินจังเลยนะ ทำอย่างกับเราไม่เคยใกล้ชิดกันซะอย่างนั้น" วรภัทรบอกอย่างมีเลศนัย เพียงรดาเริ่มอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น  
     วรภัทรแอบสงสารเธอ เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย
     "ทายาให้ผมหน่อยสิ วันนี้ผมยังไม่ได้ทำแผลเลยนะ"  
     วรภัทรบอกพร้อมกับสงสายตาไปที่กระเป๋าของเขาเพื่อให้เพียงรดาไปหยิบของที่อยู่ในนั้น
     "เรื่องอะไรฉันต้องทำตามคำสั่งคุณด้วย"
     "เพื่อทำให้เรื่องที่เราจะคุยกันนั้น มันง่ายขึ้นไงหละ"
     วรภัทรบอกอย่างเป็นต่อ เพียงรดาจำใจทำให้อย่างไม่อาจเลี่ยงได้  
               วรภัทรเมื่ออยู่ใกล้เพียงรดาเขาเริ่มมีความรู้สึกหวั่นไหว ยิ่งเธอเป็นคนสำคัญของภีร์ชิตด้วยแล้ว
     ทำให้เขายิ่งอยากจะเอาชนะเธอให้ได้
     "อะไรที่เป็นของภีร์ชิต ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เขาพร้อมที่จะแย่งมันมา เมื่อมีโอกาสเสมอ" นี่คือความคิดของวรภัทร

     เมื่อเพียงรดาทายาที่ใบหน้าของวรภัทรเสร็จ ก็ขยับหนีให้ห่างจากเขาทันที ทำให้วรภัทรนั้นไม่พอใจ
     "เราจะคุยกันได้หรือยัง" เพียงรดาถาม
     "ผมหิว" วรภัทรบอกหน้าตาเฉย เขากดกริ่งเรียกพนักงานมารับออเดอร์ ทำให้เพียงรดาต้องทานอาหารกับเขาอย่างเลี่ยงไมได้อีกเช่นกัน
     เมื่อวรภัทรทานอาหารเสร็จ เขากดกริ่งเรียกพนักงานมาเก็บจาน เมื่อพนักงานออกไปแล้ว เพียงรดาเห็นว่าจังหวะนี้
     เธอสมควรที่จะคุยกับเขาได้แล้ว
     "มาอยู่กับผม" วรภัทรพูดตัดหน้าก่อนที่เพียงรดาจะถาม
     "ไม่มีทาง" เพียงรดาตอบอย่างไม่ต้องคิด ทำให้วรภัทรฉุนขึ้นมาทันที
     "ก็คิดดูแล้วกัน" วรภัทรบอกอย่างผู้ที่เหนือกว่า
     "ทำไมคะ" เพียงรดาสงสัย
     "ก็อย่างที่รู้ผมก็ทำงานไม่ได้ด้วยตอนนี้ เสียหายไปตั้งเท่าไหร่ ละครที่ต้องถ่ายก็ต้องเลื่อนออกไป ทางช่องก็เลยค่อนข้างไม่พอใจมาก"
     เพียงรดานิ่ง นี่เธอสร้างเรื่องให้ภีร์ชิตมากกว่าที่เธอคิดไว้หลายเท่า วรภัทรเห็นเพียงรดาเงียบไป เขาจึงลองกล่อมเธออีกครั้ง
     "ภีร์ชิตอาจโดนพักงาน และโดนถอดจากโฆษณา"
     "นี่ทำร้ายร่างกายนะ ไม่ใช่คดียาเสพติด" เพียงรดาแย้งขึ้นมา
     "ไม่รู้สิ ช่วงนี้ ผมมันสาลิกาลิ้นทอง พูดอะไรใครก็เชื่อ คิดดูให้ดีเพียงรดา กว่าภีร์ชิตมาอยู่จุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ"
     "ให้ฉันไปอยู่กับคุณในฐานะอะไร"
     วรภัทรยิ้มออกเมื่อได้ยินคำถามนี้
     "อะไรดีหละ ผู้หญิงของผมดีมั้ย" วรภัทรแกล้งถาม
     "ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนอย่างนั้น"
     "มั่นใจจังเลยนะ แค่ผมปล่อยคุณครั้งเดียว ไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยคุณทุกครั้ง"
     เพียงรดารู้สึกหน้าชาที่ได้ยินอย่างนั้น เธอได้แต่ก้มหน้า วรภัทรเริ่มสงสาร ไม่อยากที่จะแกล้งเธอมากไปกว่านี้
     "คุณเคยทำอะไร ก็ทำอย่างนั้นต่อนั่นแหละ" วรภัทรบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
     เพียงรดาลังเลใจ นี่คงเป็นทางเดียวที่เธอสามารถตอบแทนบุญคุณคนที่เธอรักได้ วรภัทรเริ่มพอใจที่เห็นเพียงรดาเริ่มคล้อยตาม
     "พร้อมเมื่อไหร่ ก็โทรหาผม" วรภัทรบอกก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาตบบ่าเธอเบาๆแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นทันที

     เพียงรดากลับมาที่คอนโด เอกมลยังคงไปตามหาภีร์ชิตในที่ต่างๆที่คิดว่าเขาน่าจะไป เพียงรดานั่งอยูู่คนเดียวเริ่มคิดถึงขอเสนอของวรภัทร
     นี่คือทางเดียวที่เธอจะช่วยเขาได้สินะ เพียงรดาตัดสินใจโทรไปหาวรภัทร ว่าเธอตัดสินใจที่จะไปอยู่เพื่อทำงานกับเขา
     วรภัทรยิ้มอย่างพอใจมากที่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ เขาเริ่มเป็นผู้ชนะภีร์ชิตในทุกๆด้าน