คงไม่มีใครคาดคิด ว่าในหนึ่งปีจะมีมากกว่า 365 วัน เพียงรดาเองก็เช่นกัน ในวันที่เธอต้องการ "สารภาพรัก"
กับคนที่เธอพยายามผลักไส คนที่เห็นและรักเธอเพียงเพราะเธอเป็นเงาของใครอีกคนมาโดยตลอด
"เธอไม่ได้ความจำเสื่อม" "เธอไม่ได้แกล้งที่จะลืมเพื่อให้ชายคนนั้นต้องเจ็บช้ำ"
แต่เธอหาสาเหตุไม่ได้ว่า "เพราะอะไร" ภีร์ชิต นักแสดงที่มีชื่อเสียง ถึงได้รู้สึก "รัก" เธอมากมายขนาดนี้
"เธอจะสวมรอยเป็นใครคนนั้นของเขา... ดีไหม?"
และแล้วในวันที่เธอพร้อมให้ "หัวใจ" มาก่อน "เหตุผล"
กับเป็นวันที่อุบัติเหตุพราก "เธอ" ไปจาก "เขา" ในโลก "ปัจจุบัน" ตลอดกาล
แต่ "โชคชะตา" ไม่ได้ "โหดร้าย"
แค่พา "เธอ" ไปพบว่า "เขารักเธอ" เพราะเหตุใด?
เพียงรดา มี "โอกาสใช้ชีวิตในจุดเดิมอีกครั้ง 2 ปี"
กับ "เขา" ที่มีท่าที ห่างเหิน เย็นชา และ กวนประสาท ไม่มีความรู้สึก "รัก" เธอ แม้แต่น้อย
จาก "เขา" ที่เป็นฝ่ายเฝ้าตามหาเธอ กลับกลายเป็นเธอ "ที่ต้องเฝ้าตามเขา"

เรื่องราวจะลงเอยอย่างไร ?
ภีร์ชิตต้องเจ็บซ้ำสองหรือไม่ ?
เพียงรดาจะกลับมาโลกปัจุบันได้อีกครั้ง หรือ ร่างกายต้องสูญสลาย เพียงเพื่อต้องการปกป้องคนที่เธอรัก?
ลองติดตามดูนะค่ะ ^_^

ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/30471581
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/30475331
ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/30479031
ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/30482894
ตอนที่ 5 http://ppantip.com/topic/30487272
ตอนที่ 6 http://ppantip.com/topic/30492193
ตอนที่ 7 http://ppantip.com/topic/30503825
ตอนที่ 8 http://ppantip.com/topic/30523537
ตอนที่ 9 http://ppantip.com/topic/30526970
ตอนที่ 10 http://ppantip.com/topic/30549316
ตอนที่ 11 http://ppantip.com/topic/30564571
ตอนที่ 12 http://ppantip.com/topic/30584107

ตอนที่ 13

          เพียงรดาหลับสบายอยู่ที่เตียงนอนของภีร์ชิต จนเมื่อเธอพลิกตัวถึงได้รู้สึกตัวแล้วตื่นขึ้นมา
"งานเข้า" เพียงรดาอุธานขึ้นเมื่อเห็นรูปภีร์ชิตในห้องนอน "มาอยู่นี่ได้ไง" เธอพยายามนึก
เพียงรดาแง้มเปิดประตูอย่างเบามือที่สุด เธอมองซ้ายมองขวาไม่เห็นภีร์ชิต "ทางสะดวก" เพียงรดารีบตรงดิ่งไปที่ประตูทันที
"พอตื่นแล้ว ก็คิดชิ่งหนีเลยนะ ไม่สำนึกเลย" เสียงภีร์ชิตทักขึ้น เพียงรดาหันขวับ ทำหน้าสงสัย
"สำนึกอะไรคะ"
"อ้าว ก็ใครกันหละ อุ้มเธอเข้ามา ...ตัวหนักชะมัด" ภีร์ชิตไม่พูดเปล่า เขาบีบนวดข้อมือตัวเอง เพื่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายตัวหนักจริงๆ
เพียงรดามองค้อน
"ขอบคุณนะคะที่อุ้มฉันเข้ามา แต่ฉันไม่ได้ขอร้องคุณสักหน่อย ครั้งหน้าคุณก็ปล่อยฉันไว้ตรงนั้นแหละ"
"ปากดีจังนะ สมควรแล้วที่โดนลงโทษ" ภีร์ชิตบอก เขานึกถึงตอนที่จูบเธอ อยู่ๆภีร์ชิตก็หน้าแดงขึ้นมา
"ลงโทษอะไรคะ" เพียงรดาไม่เข้าใจ ภีร์ชิตมองไปที่ริมฝีปากของเพียงรดาแล้วเกิดใจสั่นหวั่นไหว
"เธออยากรู้จริงๆเหรอ" ภีร์ชิตทำหน้าเจ้าเลห์ใส่ เพียงรดาเริ่มหวั่นใจขึ้นมา
"ไม่อยากรู้แล้วคะ ฉันจะกลับห้อง" เพียงรดาบอกและหันหลังไปเปิดประตู แต่ภีร์ชิตใช้มือที่แข็งแรงกว่ามาดันปิดไว้
"คุณจะทำอะไร" คราวนี้เธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมาจริงๆ
ภีร์ชิตเห็นท่าทางของเพียงรดาแล้วก็อดขำไม่ได้ เธอทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้แกล้งเธอ
"ถ้าคุณไม่ปล้ำผม คืนนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก" ภีร์ชิตบอกอย่างติดตลก
"แล้วฉันจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อปล้ำคุณทำไม" เพียงรดาเถียงกลับก่อนจะลองเปิดประตูอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้ตัวดันไว้ทั้งตัว
"นี่คุณ ฉันไม่ใช่คุณวิจิตรานะ ที่คุณจะทำยังไงก็ได้" เพียงรดาบอกอย่างลืมตัวแต่ภีร์ชิตกับพอใจมาก
"หึงหรอ" เขายื่นหน้ามาถามเธอใกล้ๆ เพียงรดาถอยหนี
"ฉันจะไปหึงคุณทำไม" เพียงรดาโกหกอีกครั้ง
"นั่นสินะ ที่คุณพูดก็ถูก เพราะคุณไม่ใช่ตา ถ้าเป็นตาเห็นผมอยู่กับคุณอย่างนี้นะ คุณโดนฉีกอกจริงๆแน่คราวนี้" ภีร์ชิตพูดยั่ว และก็ได้ผล
"นั่นสิ ถ้าอย่างนั้นฉันก็สมควรที่จะออกไปจากที่นี่ซะ คุณจะได้ไม่ต้องลำบากใจ"
"ใช่ แต่ที่ผมห่วง คือ ผมกลัวจะทำให้พี่เอมลำบากใจมากกว่า"
"ทำไมคะ"
"คุณก็รู้"
"แฟนพี่เอมยังไม่กลับ อย่างนั้นหรอคะ" เพียงรดานึกขึ้นได้
"ผมบอกให้เขาค้างที่ห้องพี่เอมได้ตามสบาย"
"อ้าว แล้วฉันหละ"
"คุณก็อยู่ห้องนี้ไง คุณนี่รู้ตัวบ้างมั้ย คุณเป็นก้างขวางพวกเขามานานแล้วนะ"
"งั้นฉันก็สมควรออกไปจากที่นี่สินะ"
"ผมก็เพิ่งบอกไปว่า คุณก็อยู่ห้องนี้ไง แค่บางวันเท่านั้นแหละ" ภีร์ชิตบอก เพียงรดามองหน้าภีร์ชิตอย่างไม่เข้าใจ
"คุณไม่กลัวว่าฉันจะทำให้คุณและคุณวิจิตราลำบากใจหรอคะ"
"ผมแคร์ความรู้สึกของพี่เอมมากกว่า" ภีร์ชิตหาข้ออ้างที่ตรงข้ามกับใจตัวเอง เพียงรดาเข้าใจในสถานะของตนเองดี
"ฉันต้องขอโทษที่ทำให้คุณไม่มีทางเลือก" เพียงรดาน้อยใจในความเป็นไปของตัวเอง
"ใครบอกผมไม่มีทางเลือก" ภีร์ชิตบอก
"อย่างน้อยคืนนี้ผมคงได้กินข้าวฟรี แถมยังมีคนเคลียร์ห้องให้อีก เห็นมั้ย ทางเลือกผมเยอะแยะ" ภีร์ชิตบอกพร้อมกับชี้ให้เธอเห็นงานที่ต้องทำ
"แค่นี้ใช่มั้ย" เพียงรดาถามเสียงเศร้า
"อืม...ใช่" ภีร์ชิตบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะเดินไปดูหนังต่อที่โซฟาใหญ่กลางห้อง เพียงรดาได้แต่มองตามอย่างน้อยใจ
         เพียงรดาทำกับข้าวแล้วมาจัดที่โต๊ะให้พี่ภีร์ชิต ภีร์ชิตแอบดูเพียงรดาตลอดไม่ให้เธอรู้ตัว
หนังที่เขาเปิดอยู่ตรงหน้าไม่ได้เข้ามาในหัวสมองเขาเลยสักนิด เพียงรดามาตามภีร์ชิตไปทานข้าว เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"เหมือนสามีกับภรรยาเลยเนอะ" ภีร์ชิตพูดแหย่แต่หวังจริง
"อยากตายหรอคะคุณภีร์ชิต เก็บไว้พูดกับอีกคนเถอะ" เพียงรดาบอก ภีร์ชิตได้แต่อมยิ้ม
ภีร์ชิตตักกับข้าวฝีมือของเพียงรดาขึ้นมาชิม หญิงสาวรอลุ้นในคำตอบ
"ก็ดี" ภีร์ชิตตอบสั้นๆ เพียงรดาได้แต่คิดว่าไม่ตอบเสียเลยจะดีกว่า
ตลอดเวลาที่ทานข้าว ทุกอย่างเงียบจนหน้ากลัว ทั้งคู่ต่างแอบมองกัน ภีร์ชิตเผลอไปมองปากเพียงรดา เขาถึงสำลักข้าว
เพราะเขายังคงใจสั่นทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้นอยู่ เพียงรดารีบรินน้ำให้พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นมั้ย"
ภีร์ชิตพยักหน้าแล้วพยายามหันไปอีกทางเพื่อสนใจเธอให้น้อยที่สุด
หลังจากที่ภีร์ชิตทานข้าวแล้วเขาก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อน
"คุณจะมาบอกฉันทำไม ห้องนี้ก็เป็นห้องคุณ" เพียงรดาบอก
"นั้นสินะ" นั่นสิทำไมเขาต้องรายงานเธอด้วย ภีร์ชิตบอกกับตัวเองในใจ
          หลังการที่ภีร์ชิตไปอาบน้ำแล้ว เพียงรดาเริ่มเก็บห้องที่รก แต่ไม่มากเท่าไหร่นัก ให้กลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม
ภีร์ชิตอาบน้ำออกมาเห็นความเปลี่ยนแปลงก็แปลกใจ
"คุณนี่เป็นแม่บ้านแม่เรือนกับเค้าก็ได้เหมือนกันนะ"
"ฝึกไว้คะ" เพียงรดาบอก ภีร์ชิตแกล้งแหย่
"หน้าอย่างคุณจะได้แต่งงานกับเค้าด้วยหรอ"
"คุณภีร์ชิต" เพียงรดาเริ่มโกรธ ภีร์ชิตได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะบอกให้เธอไปอาบน้ำซะ
เพียงรดาเข้ามาในห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำ เธอเห็นของทุกอย่างที่ภีร์ชิตเตรียมไว้ให้ ทำให้เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากที่เพียงรดาอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอเดินออกมาจากห้องนอน ก็ได้เห็นว่าภีร์ชิตนั้นหลับที่โซซฟาตัวใหญ่นั้นแล้ว
เพียงรดาปลุกเขาให้ตื่นเพราะต้องการให้เขาไปนอนในห้องนอน แต่ภีร์ชิตไม่ยอมตื่น ชายหนุ่มแกล้งหลับ
เพียงรดาไม่อาจทำอะไรได้นอกจากไปหาผ้าห่มมาห่มให้เขา เพียงรดาปิดไฟที่สว่างอยู่ให่มืดลงกว่าเดิม เธอทรุดตัวนั่งลงที่ด้านล่าง
ข้างๆโซฟา คนที่นอนอยู่ตรงหน้าคือคนที่เธอรัก แต่ จะทำอย่างไรให้เขารักเธอตอบนั้น ช่างยากเย็นเหลือเกิน เพียงรดามองเขาและพยายาม
ตัดใจจากภีร์ชิต เพราะคิดว่าภีร์ชิตคงจะชอบวิจิตราเข้าแล้วจริงๆ
"ขอให้คุณมีความสุขกับรักครั้งนี้นะคะ" เพียงรดาบอกกับภีรืชิตที่หลับอยู่ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ภีร์ชิตลืมตาขึ้น
"กับคุณได้มั้ย รดา" ภีร์ชิตพูด แต่เสียงคงดังไม่พอที่จะทำให้เพียงรดาได้ยินและเข้าใจความรู้สึกของเขาได้

          เช้าหลังรุ่งขึ้น ภีร์ชิตมีประชุมที่บริษัทต้นสังกัดทั้งชะเอมและเพียงรดาก็ตามไปด้วย เพียงรดาล้อชะเอมเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา
จนชะเอมเขิน สักพักภีร์ชิตมองออกไปด้านนอกห้องประชุมเห็นกลุ่มคนกำลังห้อมล้อมใครคนหนึ่งอยู่
"ใครคะพี่เอม" เพียงรดาถาม
"นักแสดงของช่องคนใหม่หนะ เห็นว่ากำลังดังน่าดู นี่อย่าบอกนะเธอไม่รู้จัก"
"คะ ไม่รู้คะ" เพียงรดาตอบตามความจริง เพราะในโลกปัจจุบันเธอก็ทำแต่ข่าวท่องเที่ยว ไม่สนใจสายงานบันเทิงเท่าไหร่
"คงมีแต่เธอเท่านั้นที่ไม่รู้จัก" ภีร์ชิตพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรนะภีร์" ชะเอมถามเพราะรู้ว่าทั้งสองคนนั้นไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่
         เมื่อถึงเวลาพัก เพียงรดาออกมาหาซื้อของกินด้านนอก เมื่อได้ของครบแล้ว เธอจึงมากดลิฟท์เพื่อขึ้นไปห้องประชุม
จนเมื่อมาถึงอีกชั้นที่ลิฟท์ถูกเรียกจึงหยุดและเปิดออก คนเข้ามาในลิฟท์สามคน
หนึ่งในนั้นมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งดูเด่นมาก แต่เพียงรดาก็ไม่ได้สนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มรู้สึกว่าถูกเมินถึงแม้ว่าจะเป็นทอมก็เถอะ
เมื่อถึงชั้นที่เพียงรดาต้องการ เพียงรดาแทรกตัวออก ทั้งคู่สบตากันเล็กน้อย ก่อนจะแยกกันออกไป
"ใครครับพี่" วรภัทร นักแสดงหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง ถามขึ้นกับผู้จัดการส่วนตัวของเขา
"ผู้ช่วยเอกมลหนะ ที่ดูแลภีร์ชิตอยู่ คนหนึ่งเป็นเกย์ คนหนึ่งเป็นทอม ถึงทำงานด้วยกันได้" ผู้จัดการของเขาตอบ
"ไม่ใช่หรอกครับ"
"ไม่ใช่อะไร"
"คนนั้นไม่ใช่ทอม แค่มองแวบเดียวผมก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิง" วรภัทรตอบตามความรู้สึก
"ไม่ต้องเลยนะภัทร ไม่ต้องคิดจะเปลี่ยนทอมให้เป็นสาวอีกนะ เพลาๆบ้างเรื่องผู้หญิง ภัทรรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร" ผู้จัดการเตือน
"ครับพี่" วรภัทรเข้าใจความหมายดีเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือรักษาภาพพจน์ของตัวเองให้ดี
          เหมือนโชคชะตาแกล้ง ถึงแม้จะไม่ถูกชะตากัน แต่เมื่ออยู่ในช่องเดียวกับสุดท้ายก็ต้องได้ทำงานด้วยอยู่ดี
ทางช่องต้องการให้ภีร์ชิตและวรภัทรถ่ายแบบลงนิตยาสารของช่องร่วมกัน ทั้งคู่จึงไม่อาจเลี่ยงได้
ทีมงานเลือกสถานที่ถ่ายแบบคือหัวหิน เพียงรดาดีใจที่จะได้ทำงานไปด้วยและเที่ยวไปด้วย ชะเอมเห็นเพียงรดาสามรถทำได้ เขาจึงไม่ตามไป
เมื่อถึงทะเลหัวหิน เพียงรดาดีใจจนสาวแตกออกมา จนภีร์ชิตต้องเตือน
"เก็บอาการหน่อย ตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงนะ"
"ขอโทษคะ" เพียงรดานึกขึ้นได้ วรภัทรที่แอบดูอยู่เขาสังเกตุเห็นสายตาของภีร์ชิตเขาก็สามารถรู้ได้ทันทีว่ามันมีอะไรที่พิเศษซ่อนอยู่
ตลอดการถ่ายทำวรภัทรถูกทีมงานโอ๋มากกว่าปกติเพราะเขานั้นยังใหม่ เพียงรดาอดหมั่นไส้ไม่ได้ ก็เลยมองวรภัทรอย่างไม่ได้สนใจอะไร
          วรภัทรเห็นอย่างนั้น เขายิ่งอยากจะเอาชนะเพียงรดา แต่นอกเหนือไปกว่านั้นคือเขาต้องการแย่งทุกอย่างมาจากภีร์ชิต ทั้งเรื่องงาน
และเรื่องส่วนตัว ภีร์ชิตเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของวรภัทรดี เขาจึงเลือกที่จะอยู่ห่างๆ และไม่ยุ่งเกี่ยวๆใด ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน
เพียงรดารับรู้ได้ถึงความหมางเมินของทั้งคู่
"ถ้ายัยเจนอยู่ที่นี่นะ พรุ่งนี้ ALL IN ได้ข่าวใหญ่แน่" เพียงรดาคิดถึงเจนจิราในโลกปัจจุบัน
"ซับหน้าให้หน่อยสิ" วรภัทรเดินเข้ามาบอกกับเพียงรดาที่ยืนว่างอยุ่ เพราะทีมงานกำลังแต่งหน้าให้ภีร์ชิต
เพียงรดาอึกอักที่จะทำ
"ทำไมงานแค่นี้ทำไม่ได้หรอ" วรภัทรพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆเธอ เพียงรดาตกใจ แต่เลี่ยงไม่ได้ เธอจึงหยิบกระดาษทิชชู่มาซับหน้าให้เขา
วรภัทรเหลือบมองภีร์ชิต เพราะเขาต้องการให้ภีร์ชิตเห็นเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง
และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด เพราะภีร์ชิตมองเขาอย่างไม่พอใจ วรภัทรยิ้มทันทีที่ได้เห็นอย่างนั้น
เขาแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ๆเพียงรดา หญิงสาวหน้าแดงและมือสั่นทันที
"ถ้าไม่มีใครบอก ผมไม่เชื่อแน่ว่าคุณเป็นทอม" วรภัทรพูดขึ้น
"ก็มันเป็นไปแล้วนิ และผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนด้วย" เพียงรดาบอกก่อนที่จะเดินหนี แต่วรภัทรคว้ามือเธอไว้
"ปล่อยนะ" เพียงรดาบอก วรภัทรยิ้มอย่างเป็นต่อที่ได้เห็นท่าทีของเธอ
"คุณน่าจะพูดว่า เฮ้ยย ปล่อย จะจับทำไมเนี่ย" วรภัทร พูดพร้อมกับแสดงให้เธอดู เพียงรดาเริ่มกังวลเพราะกลัวจะถูกจับได้
"ผมเป็นนักแสดงนะคุณ แต่เนี้ยผมก็ดูออกแล้ว ว่าคุณเนียนไม่พอ" เพียงรดาตกใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น