เอามาจาก เฟสบุค ของพระไพศาล ครับ คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ในสถานะการณ์นี้ครับ
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=675116352515685&set=a.162484743778851.40257.162450523782273&type=1&theater
ปุจฉา - กราบเรียนพระอาจาย์ไพศาล วิสาโล กระผมสงสัยมาก เมื่อเราสูญเสียสิ่งที่เราศรัทธาและเชื่อคำสอนที่ว่า "หายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆ" จนนำมาปฏิบัติและได้ผลจริง แต่เมื่อได้ข่าวว่าท่านลาสิกขาไป ลมหายใจทุกครั้งตลอดทั้งวันที่ผ่านมา เหมือนว่าจิตจะผูกพันคิดแต่เรื่องเดียวตลอดเวลา เหมือนว่าทุกข์ เหมือนว่าหมดกำลังใจ เป็นอย่างไรบอกไม่ถูกครับเศร้าๆซีมๆ และความเชื่อเริ่มถอยลง ผมจะออกจากอาการแบบนี้ได้อย่างไรครับ หรือว่าผมจะเปลี่ยนกรรมฐานแบบใหม่เป็นพิจารณาร่างกายแทน จะเป็นไปได้ไหมครับ?
พระไพศาล วิสาโล - คุณควรมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า ได้สะท้อนสัจธรรมเรื่องอนิจจังอย่างชัดเจน กล่าวคือ อะไร ๆ ก็ไม่เที่ยง ทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปได้เสมอ เป็นเพราะเราไม่เห็นความจริงข้อนี้ เราจึงหลงยึดมั่นอยากให้ทุกอย่าง(และทุกคนที่เราศรัทธา)เที่ยงแท้คงที่ ดังนั้นเมื่อเกิดความแปรเปลี่ยนขึ้นในทางลบ จึงเป็นทุกข์ ผิดหวัง เศร้าโศกเสียใจ มองในแง่นี้เหตุการณ์นี้จึงเป็นกระจกสะท้อนให้เห็นตัวเราเองอีกด้วยว่า มีความยึดติดถือมั่นแค่ไหน เข้าใจธรรมเพียงใด ยิ่งคนที่ถึงกับเสื่อมศรัทธาในพระสงฆ์และพระธรรม เหตุการณ์นี้ก็ยิ่งชี้ให้เห็นว่า เรายึดติดตัวบุคคลยิ่งกว่าอะไรอื่น
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้ซึมซับรับคำ สั่งสอนจากพระพุทธองค์มาน้อมใส่ใจเลย ทั้ง ๆ ที่นี้คือสาระสำคัญของพระธรรมคำสอนของพระองค์ อาตมาเชื่อว่าอาจารย์คเวสโกก็เน้นย้ำเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นใครที่เป็นลูกศิษย์ท่านแล้วยังทำใจกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ ก็แสดงว่าไม่ได้ซึมซับคำสอนดังกล่าวของท่านมาด้วยเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นก็น่าจะตั้งคำถาม กับตัวเองว่าที่ผ่านมาเราศึกษาปฏิบัติธรรมกันอย่างไร ทำไมเราจึงไม่สามารถยอมรับความจริงดังกล่าวได้
จะว่าไปแล้ว คนที่เศร้าโศกผิดหวังกับเหตุการณ์นี้เป็นเพราะจดจ่อสิ่งนอกตัวหรือส่งจิตออกนอกมากเกินไป จนลืมกลับมาดูใจตนเอง หากย้อนกลับมาดูใจตนเอง นอกจากจะทำใจได้มากขึ้นแล้ว ยังจะเห็นความจริงเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นด้วยว่าเปิดรับธรรมได้มากน้อยเพียงใด เมื่อเห็นเช่นนี้ก็จะตระหนักถึงความจำเป็นที่จะต้องเคี่ยวเข็นตนเองให้ เข้าใจธรรมให้มากขึ้น
กรรมฐานที่คุณน่าจะทำในตอนนี้ก็คือ พิจารณาว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (ทั้งกรณีอาจารย์คเวสโกและภาวะอารมณ์ที่เกิดกับคุณตอนนี้ รวมทั้งผู้คนอีกมากมาย) สอนธรรมอะไรให้แก่คุณบ้าง ลองพิจารณาใคร่ครวญดู นอกจากจะช่วยให้คุณคร่ำครวญน้อยลงแล้ว ปัญญาจะบังเกิดแก่คุณและช่วยให้คุณมีจิตใจมั่นคงขึ้นด้วย
หากคุณทำได้สิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นครูที่ดีแก่คุณ แสดงว่าคุณรู้จักใช้ประโยชน์จากมัน แทนที่จะปล่อยให้มันเล่นงานย่ำยีคุณ หากคุณรู้จักหาประโยชน์จากทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะประโยชน์ในทางธรรมแล้ว แม้จะมีเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้เกิดขึ้นกับคนที่คุณรักหรือตัว คุณเอง คุณก็จะไม่ขาดทุน มีแต่จะได้กำไร
ปุจฉา-วิสัชนา:พระไพศาล วิสาโล จิตตกเพราะพระอาจารย์ลาสึกขา
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=675116352515685&set=a.162484743778851.40257.162450523782273&type=1&theater
ปุจฉา - กราบเรียนพระอาจาย์ไพศาล วิสาโล กระผมสงสัยมาก เมื่อเราสูญเสียสิ่งที่เราศรัทธาและเชื่อคำสอนที่ว่า "หายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆ" จนนำมาปฏิบัติและได้ผลจริง แต่เมื่อได้ข่าวว่าท่านลาสิกขาไป ลมหายใจทุกครั้งตลอดทั้งวันที่ผ่านมา เหมือนว่าจิตจะผูกพันคิดแต่เรื่องเดียวตลอดเวลา เหมือนว่าทุกข์ เหมือนว่าหมดกำลังใจ เป็นอย่างไรบอกไม่ถูกครับเศร้าๆซีมๆ และความเชื่อเริ่มถอยลง ผมจะออกจากอาการแบบนี้ได้อย่างไรครับ หรือว่าผมจะเปลี่ยนกรรมฐานแบบใหม่เป็นพิจารณาร่างกายแทน จะเป็นไปได้ไหมครับ?
พระไพศาล วิสาโล - คุณควรมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า ได้สะท้อนสัจธรรมเรื่องอนิจจังอย่างชัดเจน กล่าวคือ อะไร ๆ ก็ไม่เที่ยง ทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปได้เสมอ เป็นเพราะเราไม่เห็นความจริงข้อนี้ เราจึงหลงยึดมั่นอยากให้ทุกอย่าง(และทุกคนที่เราศรัทธา)เที่ยงแท้คงที่ ดังนั้นเมื่อเกิดความแปรเปลี่ยนขึ้นในทางลบ จึงเป็นทุกข์ ผิดหวัง เศร้าโศกเสียใจ มองในแง่นี้เหตุการณ์นี้จึงเป็นกระจกสะท้อนให้เห็นตัวเราเองอีกด้วยว่า มีความยึดติดถือมั่นแค่ไหน เข้าใจธรรมเพียงใด ยิ่งคนที่ถึงกับเสื่อมศรัทธาในพระสงฆ์และพระธรรม เหตุการณ์นี้ก็ยิ่งชี้ให้เห็นว่า เรายึดติดตัวบุคคลยิ่งกว่าอะไรอื่น
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้ซึมซับรับคำ สั่งสอนจากพระพุทธองค์มาน้อมใส่ใจเลย ทั้ง ๆ ที่นี้คือสาระสำคัญของพระธรรมคำสอนของพระองค์ อาตมาเชื่อว่าอาจารย์คเวสโกก็เน้นย้ำเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นใครที่เป็นลูกศิษย์ท่านแล้วยังทำใจกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ ก็แสดงว่าไม่ได้ซึมซับคำสอนดังกล่าวของท่านมาด้วยเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นก็น่าจะตั้งคำถาม กับตัวเองว่าที่ผ่านมาเราศึกษาปฏิบัติธรรมกันอย่างไร ทำไมเราจึงไม่สามารถยอมรับความจริงดังกล่าวได้
จะว่าไปแล้ว คนที่เศร้าโศกผิดหวังกับเหตุการณ์นี้เป็นเพราะจดจ่อสิ่งนอกตัวหรือส่งจิตออกนอกมากเกินไป จนลืมกลับมาดูใจตนเอง หากย้อนกลับมาดูใจตนเอง นอกจากจะทำใจได้มากขึ้นแล้ว ยังจะเห็นความจริงเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นด้วยว่าเปิดรับธรรมได้มากน้อยเพียงใด เมื่อเห็นเช่นนี้ก็จะตระหนักถึงความจำเป็นที่จะต้องเคี่ยวเข็นตนเองให้ เข้าใจธรรมให้มากขึ้น
กรรมฐานที่คุณน่าจะทำในตอนนี้ก็คือ พิจารณาว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (ทั้งกรณีอาจารย์คเวสโกและภาวะอารมณ์ที่เกิดกับคุณตอนนี้ รวมทั้งผู้คนอีกมากมาย) สอนธรรมอะไรให้แก่คุณบ้าง ลองพิจารณาใคร่ครวญดู นอกจากจะช่วยให้คุณคร่ำครวญน้อยลงแล้ว ปัญญาจะบังเกิดแก่คุณและช่วยให้คุณมีจิตใจมั่นคงขึ้นด้วย
หากคุณทำได้สิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นครูที่ดีแก่คุณ แสดงว่าคุณรู้จักใช้ประโยชน์จากมัน แทนที่จะปล่อยให้มันเล่นงานย่ำยีคุณ หากคุณรู้จักหาประโยชน์จากทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะประโยชน์ในทางธรรมแล้ว แม้จะมีเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้เกิดขึ้นกับคนที่คุณรักหรือตัว คุณเอง คุณก็จะไม่ขาดทุน มีแต่จะได้กำไร