“ความรู้สึก”

ความรู้สึกลึกเร้นที่เค้นซ่อน
คืออาวรณ์ปวดปร่า น้ำตาไหล
ระทมทุกข์ ผูกปม ทับถมใจ
ให้เหว่หว้า อาลัย อยู่ในตน

ถูกทอดทิ้ง ดิ่งลง ตรงความเศร้า
มีเพียงเงา ครอบครอง สนองผล
กับความเหงา เฝ้าชิด สนิทยล
ดุจดั่งคนไร้ค่า ชะตาตรม

จะเหลียวซ้าย แลขวาหาผู้ที่
เคยปราณี ห่วงใย ให้สุขสม
กลับห่างหาย ไกลคล้อย ดั่งลอยลม
ไม่ชื่นชม เหมือนกาล เคยผ่านมา

หรือเพราะโรค รุมเร้า เขาจึงห่าง
ทิ้งทรงจำ ให้จาง  วางห่วงหา
หรือลืมแล้ว ขอบขาน กาลเวลา
จึงคล้ายว่าเลื่อนหลบไม่พบกัน….

“สุนันยา”