มองดวงดาวพราวพร่างอยู่กลางหาว
อยากถามดาวที่เห็นเป็นไฉน
เจ้าลอยล่องกระจ่างกลางฟ้าไกล
เคยบ้างไหมปวดร้าวหรือเศร้าตรม

ดาวคงไม่เหมือนฉันทุกวันนี้
ช้ำชีวีปวดปร่าอุราขม
เพียงเดียวดายไร้รักสลักพรม
ต้องระทมเหว่ว้าน้ำตาริน

กี่พอศอย้ายเคลื่อนดุจเลื่อนหนี
ผ่านหลายปีขาดใครใฝ่ถวิล
อยู่กับเงาขื่นขมทับถมจินต์
รักโบยบินลี้หลบไม่พบพา

นอนสะอื้นกลืนเก็บความเจ็บช้ำ
มาพ้อพร่ำวอนดาวคราวส่องหล้า
ช่วยฉันหน่อยเถิดดาวสกาวตา
นำรักมาเคียงชื่นให้รื่นรมย์......

“สุนันท์ยา”