"ชิดในหน่อยพี่  ชิดในหน่อย!!!"
"ขยับหน่อยค่า  มีน้ำใจให้คนอื่นขึ้นบ้าง"
"หลังว่างค่ะ  หลังว่าง!!!"
"ตรงกลางขยับนิดค่ะ  แบ่งๆให้คนอื่นไปด้วย"
"รถว่างค่ะ  ขึ้นมาเลยขึ้นได้ๆ"
"เดินในอีกหน่อยค่า  ข้างหน้าขึ้นไม่ได้ "

ประโยคเดียวเลยที่อยากถาม  คือ "เอ่อ  คุณพี่กระเป๋ารถเมล์คะ  หนูข้องใจมากว่า ตาพี่พิการเหรอคะ  ถึงได้มองไม่เห็นว่าไอ้ที่ยืนๆกันอยู่บนรถแล้วเนี่ยแทบจะขี่คอกันแล้ว" พี่จะให้หนูขยับไปทางไหนอีกคะ  บางทีหนูก็คิดนะว่าการที่พี่ตะโกนปาวๆว่า" ขยับหน่อยค่า  มีน้ำใจให้คนอื่นขึ้นบ้าง" หนูก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแล้งน้ำใจนะ  ถ้าเกิดหนูอยากแสดงน้ำใจให้อิคนข้างหลังมันไปด้วยนี่หนูต้องขออนุญาตขี่คอคนข้างหน้าใช่มั้ยคะ  หนูราบว่ามันไม่ใช่ความผิดของคนที่เขาจะขึ้นมาทีหลัง  ใครๆก็รีบกันทั้งนั้น  แต่ขอทีเถอะค่ะพี่กระเป๋า  ช่วยมองเห็นสภาพความเป็นจริงบ้าง  รถมันจุคนได้กี่คน
             นึกสภาพ นะคะ  ยืนติดขอบข้างๆเก้าอี้ที่นั่งคนอื่น  เท้าสองข้างเรียงกันเป็นแนวเส้นตรง ขนานกับแถวที่นั่ง  โห  ทิ้งน้ำหนักเต็มๆ  โคตรทรมาน  พื้นที่ตรงกลางเล็กๆในระยะจากที่นั่งฝั่งซ้ายขวา  ดิฉันจำได้ว่าตรงที่ดิฉันยืนวันนี้ยืนเบียดกันถึง 5 คน แต่พอถึงป้าย  พี่ก็ยังตะโกนหลังว่างๆ  กลางว่างๆ  เดินในมีน้ำใจหน่อย  โอย  จะให้ขยับไปไหนคะ  พื้นที่จะขยับรองเท้ายังไม่มี บอกตรงๆว่าเซ็งนะคะ  บางครั้งก็อยากหลีกหนีวิถีชีวิตแบบนี้   บางครั้งเพลียมากๆก็ต้องเปี่ยนวิธีการเดินทางเป็นแบบอื่นแทน  ถึงมันจะทุลักทุเลกว่าก็เถอะ  แต่ทำไงได้  ชีวิตมนุษย์เงินเดือนคงเลือกอะไรไม่ไดมาก  บ่นอย่างเดียวเลยค่ะ  เพลีย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!