มีเรื่องอยากเล่าครับ
เมื่อวานตอนเย็น ขณะที่กำลังกลับบ้าน ได้ขึ้นรถสองแถวที่ต้นสาย ทำให้ได้นั่ง
ซึ่งปกติแล้ว ผมจะไม่นั่งเท่าไร จะชอบยืนที่ด้านหลังตรงบันไดมากกว่า เพราะผมสูงยืนตรงกลางลำบาก ถึงได้นั่งไปพอรถเต็มก็จำต้องลุกให้อยู่ดี แล้วจะทำให้ยืนลำบาก เลยเลือกยืนแต่ต้นสายเลยดีกว่า
แต่เมื่อวานกระเป๋าหนักมาก แล้วรถว่างเลยนั่ง ตอนรถออก มีที่นั่งว่างอีกประมาณ 4-5 ที่นั่ง
เมื่อรถวิ่งไปได้ประมาณ 1 ป้าย ก็มีกลุ่มคนขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่ง ก็เป็นผู้หญิงหลายคน ก็นั่งตามที่นั่งว่างนั้น
และเหลืออยู่ 1 ที่นั่งติดกับผม
มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ตัวเล็ก วัยประมาณ 30-40 ขึ้นมาพร้อมกับเพื่อนร่วมงาน ถ้าเธอยืนโหนจะลำบากเพราะจะต้องยืดมือสุดแขน
เพื่อนเธอก็บอกให้เธอไปนั่งในที่นั่งว่างนั้น แต่เธอไม่ยอม ไม่เอา
เพื่อนก็บอกอีก นั่งสิๆ
จนเธอพูดขึ้นมากว่า
ไม่นั่งหรอก นั่งแล้วลุกออกลำบาก ไม่รู้ทำไม คนไทยเดี๋ยวนี้ แม่...ไร้น้ำใจ
พอเธอพูดจบ เพื่อนเธอเงียบเลย ส่วนคนที่นั่งในรถ ต่างเงยหน้าหันมองหน้ากัน
อารมณ์ว่า "ตรูผิดไรฟร่ะ"
ขึ้นรถสองแถวตามปกติ แต่จู่ๆ ถูกด่าเป็นคนไร้น้ำใจ
เมื่อวานตอนเย็น ขณะที่กำลังกลับบ้าน ได้ขึ้นรถสองแถวที่ต้นสาย ทำให้ได้นั่ง
ซึ่งปกติแล้ว ผมจะไม่นั่งเท่าไร จะชอบยืนที่ด้านหลังตรงบันไดมากกว่า เพราะผมสูงยืนตรงกลางลำบาก ถึงได้นั่งไปพอรถเต็มก็จำต้องลุกให้อยู่ดี แล้วจะทำให้ยืนลำบาก เลยเลือกยืนแต่ต้นสายเลยดีกว่า
แต่เมื่อวานกระเป๋าหนักมาก แล้วรถว่างเลยนั่ง ตอนรถออก มีที่นั่งว่างอีกประมาณ 4-5 ที่นั่ง
เมื่อรถวิ่งไปได้ประมาณ 1 ป้าย ก็มีกลุ่มคนขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่ง ก็เป็นผู้หญิงหลายคน ก็นั่งตามที่นั่งว่างนั้น
และเหลืออยู่ 1 ที่นั่งติดกับผม
มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ตัวเล็ก วัยประมาณ 30-40 ขึ้นมาพร้อมกับเพื่อนร่วมงาน ถ้าเธอยืนโหนจะลำบากเพราะจะต้องยืดมือสุดแขน
เพื่อนเธอก็บอกให้เธอไปนั่งในที่นั่งว่างนั้น แต่เธอไม่ยอม ไม่เอา
เพื่อนก็บอกอีก นั่งสิๆ
จนเธอพูดขึ้นมากว่า
ไม่นั่งหรอก นั่งแล้วลุกออกลำบาก ไม่รู้ทำไม คนไทยเดี๋ยวนี้ แม่...ไร้น้ำใจ
พอเธอพูดจบ เพื่อนเธอเงียบเลย ส่วนคนที่นั่งในรถ ต่างเงยหน้าหันมองหน้ากัน
อารมณ์ว่า "ตรูผิดไรฟร่ะ"