เนื่องด้วยวันนี้ 12/6 เป็นวันเกิดของตัวละครในนิยายเรื่องที่ผมลงไว้ในกระทู้นี้ Takanashi Rikka ใครที่หลงเข้ามา ไม่ว่าจะมาอ่าน หรือจะเพราะ 20+ หรืออะไรก็แล้วแต่

ผมขอรูป Takanashi Rikka 1 รูป/อมยิ้ม ครับ

สำหรับคนที่เข้ามาเพราะ (20+) โปรดลงไปดูที่ คห 7 ได้เลยครับ

สำหรับคนที่เข้ามาเพราะ (หมี) ให้เริ่มอ่านที่ คห 5 ครับ


สำหรับคนที่ตามอ่านอยู่แล้ว ก็เริ่มกันตรงนี้ครับ

บทนำ
บทที่ 1 2 3 4 5 6

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บทที่ 7 การติวกันหลังเลิกเรียน? in บ้านของริกกะ

(Houkago Benkyou Time? in Rikka-ya : 放課後勉強タイム? in六花家)

    ช่วงเที่ยงของวันที่ 5 นับจากเริ่มติวกันวันแรก

    ผมมาถึงตามที่อยู่ที่ริกกะให้ไว้เมื่อวาน ถึงบ้านของริกกะ แต่จริงๆแล้วก็คืออพาร์ตเม้นท์เล็กๆน่ะนะ

    ในอพาร์ตเม้นท์ชั้น 1 ห้องหมายเลข 1 มีชื่อที่เขียนด้วยตัวอักษรยากๆ อ่านว่าทาคานาชิอยู่ คงเป็นที่นี่สินะ ผมพยายามมองหาอินเตอร์โฟนแต่ก็ไม่เห็น เพราะงั้นคงต้องเคาะประตูเอางั้นสิ แต่ก่อนที่ผมจะได้เคาะประตู ประตูมันก็เปิดขึ้นราวกับใช้เซนเซอร์อินฟราเรดยังงั้นแหละ แล้วผมก็เห็นริกกะที่หลังประตู

    “เข้ามาสิ”

    “อ๊ะ ขอรบกวนด้วยนะ”

    ผมรู้สึกว่าริกกะต้องมีพลังพิเศษอะไรแน่ๆถึงรู้ว่าผมมาแล้ว ทั้งๆที่ไม่มีอินเตอร์โฟนด้วย

    ในวันนี้ริกกะผู้มีพลังเซนเซอร์อินฟราเรดไม่ได้แต่งชุดนักเรียน แต่เป็นชุดไปรเวทธรรมดา แล้วก็ตามคาดว่าต้องสีดำเป็นหลัก ผมสังเกตได้ถึงสีที่ตัดกันระหว่างเสื้อแขนกุดสีดำกับไหล่ขาวนวลของเธอ นอกจากนี้ยังมีกระโปรงฟูฟ่องสีดำกับถุงเท้ายาวเหนือเข่าช่วยให้พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ดูเด่นขึ้นมาอีก แต่ชุดสีดำราวกับความมืดนั่นก็ให้ความรู้สึกถึงอันตรายหน่อยๆ เหมือนกัน จะว่าไงดีล่ะ ให้ความรู้สึกเหมือนสาวน้อยจากความมืดยังไงยังงั้นเลย

    ส่วนผมนั้นใส่เสื้อนักเรียนมา อาจจะดูไม่ดีหน่อย แต่ว่าผมไม่มีความมั่นใจที่จะใส่ชุดไปรเวทไปบ้านคนอื่นเขาน่ะ แต่มันก็ไม่น่าจะมีปัญหานะ กับการที่นักเรียนใส่ชุดนักเรียนแม้ในวันหยุดเนี่ย

    อพาร์ทเม้นต์เป็นห้องขนาด 1LDK ใหญ่พอสำหรับที่จะอยู่คนเดียวได้ มีตู้ลิ้นชักขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมคิดไปเองว่าน่าจะมีพวกชุดสำหรับสาวน้อยจากความมืดในนั้นอยู่แน่ๆ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรสะดุดตาเท่าไร มีโต๊ะ เกมส์ มังงะ คอมพิวเตอร์ ฯลฯ อย่างกับห้องของเด็กผู้ชายเลยแฮะ แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอเป็นจูนิเบียวกับความชอบแบบประหลาดๆของเธอล่ะนะ ส่วนห้องผมสมัยก่อนนี่ เป็นสีดำล้วนประดับไปด้วยโซ่กุญแจมังกรทองเต็มไปหมด แต่ริกกะท่าทางจะไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้น

    “ชั้นอาศัยอยู่คนเดียวน่ะ”

    จู่ๆเธอก็พูดออกมา

    “ก็นะ จากที่เห็นชั้นก็คิดแบบนั้นไว้แล้วล่ะ…แล้ว ครอบครัวเธออยู่ที่ไหนล่ะ?”

    “พวกเขาแยกกันอยู่”

    หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นแล้วมันเลยทำให้ยากที่จะถามเรื่องครอบครัวเธอเข้าไปใหญ่เลย แต่ถ้าหยุดพูดตรงนี้คงดูแปลกๆเกินไปหน่อย ขอโทษด้วยนะ ขอถามต่ออีกหน่อยละกัน

    “มีสาเหตุอะไรรึเปล่า”

    “ก็นะ สาเหตุคงเป็นตัวชั้นเองน่ะ”

    พอได้ยินแบบนั้นมันทำให้ผมไม่พอใจนิดหน่อย มันเหมือนกับครอบครัวเธอเอาเธอมาอยู่ที่นี่คนเดียว จากนั้นก็แยกย้ายกันอยู่ไปแบบนั้น

    “แบบนั้นมันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ…?”

    ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆถึงได้พูดออกไป เพราะนั่นมันไม่ใช่คำตอบที่ผมคาดหวังไว้

    มันช่วยไม่ได้ที่ผมจะเป็นห่วงไปแบบนั้น แต่การไปยุ่งกับเรื่องของครอบครัวคนอื่นนี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ

    เหมือนกับริกกะจะอ่านใจผมได้

    “ชั้นชอบการอยู่คนเดียวแบบนี้นะ มันก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย”

    แล้วทำไมเสียงถึงดูโดดเดี่ยวนักล่ะ

    พลังเอสเปอร์ของเธอวันนี้อ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด

    “แล้วพวกเรื่องอาหารการกินอะไรพวกนี้ล่ะ ถึงพวกเขาจะไม่อยากคุยอะไรกับเธอ แต่ก็คงมีส่งเงินมาให้อยู่ใช่มั้ย?”

    “มีสิ และนั่นก็เพียงพอต่ออาหารการกินอยู่แล้ว”

    ส่งเงินมาให้งั้นสินะ….แต่ว่ามันเป็นเรื่องลำบากรึไงที่จะอยู่ด้วยกันน่ะ? ผมอาจจะไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่แท้จริง แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีกับการที่ครอบครัวจะทิ้งให้ลูกอยู่คนเดียวแล้วเอาแต่ส่งเงินมาให้แบบนี้น่ะ

    ริกกะที่เห็นผมเป็นห่วงก็เลยพูดออกมาว่า

    “ชั้นไม่เป็นไรหรอก แล้วตอนนี้คู่ทำสัญญาของชั้น ยูตะ ก็อยู่ที่นี่ด้วย รวมเป็น 2 คนแล้ว”

    ได้ยินแบบนั้นมันทำให้ผมดีใจเหมือนกัน ถึงเราจะพึ่งทำความรู้จักกันแค่ 1 สัปดาห์ก็เถอะ (แต่ก็โดนยัดเยียดทำสัญญากันแล้ว) ผมคิดว่าสำหรับริกกะแล้วผมคงเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจงั้นสินะ

    “เอาล่ะ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว”

    “หือ เธอยังไม่ได้กินอะไรงั้นเหรอ? แต่ต้องขอโทษทีนะ พอดีชั้นกินมาแล้วน่ะ”

    เรานัดกันตอนเที่ยงเพราะงั้นผมจึงไม่อยากจะรบกวนเรื่องอาหารด้วย เลยกินคัพราเมนไปแล้วก่อนจะมาที่นี่

    “งั้นเหรอ….แต่นี่ชั้นทำเองนะ…”

    “ว่าไงนะ!? เธอทำเผื่อชั้นด้วยงั้นเหรอ!?”

    “ประมาณนั้น”

    “ประมาณนั้นงั้นเหรอ…เอ่อ คือ….ถ้างั้น…ขอรับไว้ด้วยความเต็มใจละกัน”

    ผมไม่นึกนะว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้ด้วย หรือว่าเธอจะเป็นประเภทที่ชอบทำให้แขกแปลกใจกันล่ะเนี่ย?

    “นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวชั้นจะไปเตรียมอาหารก่อน”

    หลังจากพูดเสร็จ เธอก็สวมผ้ากันเปื้อนแล้วก็ตรงไปที่ครัวเพื่อเตรียมอาหาร

    นอกจากพรมที่ดูยู่ยี่นิดหน่อยแล้ว ก็เป็นห้องที่สะอาดดี ผมรู้สึกแปลกๆที่จะนั่งลงไปตรงนั้น เลยเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือของริกกะแทน มีหนังสือเรียนหลายเล่มที่โต๊ะใกล้ๆกับคอมพิวเตอร์ แล้วที่ชั้นหนังสือก็มีแต่มังงะเต็มไปหมด

    พอมองดูที่โต๊ะอ่านหนังสือของเธอแล้ว รู้สึกได้ถึงความต่างช้ันกันเมื่อเทียบกับโต๊ะของผมที่บ้านเลย ผมรู้สึกสงสัยว่าหนังสือแบบไหนที่เธออ่าน เพราะมีอยู่เต็มตู้ไปหมด หลังจากลองๆดู ก็เจอกับเล่มหนึ่งที่มีชื่อปกเตะตามาก

    ‘คู่มือตอบโต้การรุกรานจากต่างดาว’, ’วิธีติดต่อกับเอเลี่ยน’ …..ไม่มีหนังสือแบบคนธรรมดาอ่านกันเลยรึไง!

    หนังสือการคิดตามหลักธาตุทั้ง 5, ตำนาน Cthulhu, แล้วยังมังงะหลายเรื่องเกี่ยวกับตำนานต่างๆอีก ทั้งหมดนี่เป็นสิ่งที่คนที่เป็นจูนิเบียวมักจะอ่านกัน หลังจากเห็นหนังสือพวกนี้แล้วมันก็ทำให้ตัวตนเก่าของผมฟื้นคืนมานิดหน่อย ผมเลยเลือกที่จะหยิบมาอ่านซักเล่ม มาเริ่มกันที่อันที่น่าสนใจที่สุดละกัน แต่ทันทีที่หยิบหนังสือ ‘วิธีติดต่อกับเอเลี่ยน’ ออกมาริกกะก็โผล่หน้ามาจากห้องครัว

    “จริงสิ! ยูตะ ห้ามแตะต้องคอมพิวเตอร์นะ”

    ผมเงยหน้าแล้วมองไปที่เธอ ตาเราสบกัน แล้วเธอก็ตรงมาที่ผม

    ผมก็ไม่ได้แตะต้องเจ้าคอมพิวเตอร์ที่ตั้งตระหง่านอยู่นี่เลยนะ แล้วพอริกกะเดินมาถึงผม สังเกตเห็นอะไรบางอย่างก่อนพูดว่า

    “ยะ ยูตะ หนังสือนั่นมัน?”

    “เอ่อ ‘วิธีติดต่อกับเอเลี่ยน’ น่ะ…”

    ริกกะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

    “ยูตะ ถ้างั้นนายก็อ่านหนังสือเล่มนั้นต่อไปนะ อ่านให้บรรลุแล้วก็ติดต่อกับเอเลี่ยนด้วยล่ะ แล้วห้ามแตะต้องคอมพิวเตอร์เด็ดขาดไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แล้วก็ห้ามแตะต้องหนังสือเล่มอื่นด้วย!”

    “อะ…โอ้”

    เธอพูดด้วยสายตาดุดัน ทำเอาผมได้แต่พยักหน้าตอบรับแต่โดยดี

    ท่าทางจะมีของบางอย่างที่ไม่อยากให้เห็นงั้นสิ….? นั่นทำให้ผมสงสัยอยู่เหมือนกัน คงมีอะไรอยู่ในคอมพ์สินะ เป็นผลจัดอันดับอะไรบางอย่างที่ถ้าถูกคนอื่นเห็นเข้าจะรู้สึกอยากตายขึ้นมาประมาณนั้นเลยงั้นสิ

    แล้วเรื่องที่ว่าห้ามแตะหนังสืออย่างอื่นนอกจากเล่มนี้อีกล่ะ? หรืออาจจะมีอะไรบางอย่างเหมือนกัน คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแฮะ เลิกคิดดีกว่า
    หลังจากเห็นผมพยักหน้าตอบรับแล้ว ริกกะก็กลับเข้าไปในครัว

    แต่ว่านะ พอมองเธอที่ใส่ผ้ากันเปื้อนบนชุดแนวโกธิคแบบนั้นนี่มันให้ความรู้สึกแบบชุดเมดจริงๆ แค่มีเธออยู่ด้วยแค่คนเดียวแบบนี้นี่มันทำให้ระดับความตึงเครียดเพิ่มขึ้นสูงมากจริงๆ ริกกะยื่นหน้าออกมาจากครัวอีกรอบ

    “อ๊ะ ยูตะ ชั้นจะเตรียมเครื่องดื่มด้วย จะเอาอะไรดีล่ะ?”

    “กาแฟละกัน”

    ผมตอบออกไปแทบจะทันที จะเรียกได้ว่าเป็นการตอบตามความเคยชินก็คงได้ เพราะผมไม่ได้ชอบกาแฟเลย ก็มันขมนี่นา แต่ถ้าเป็นลาเต้ก็โอเคอยู่

    เป็นเพราะช่วงที่ผมยังคิดว่าตัวเองเท่นักเท่หนานั่นแหละที่ผมเล่นสั่งกาแฟทุกครั้ง เพราะการดื่มกาแฟมันให้ความรู้สึกว่าเท่ได้ดี แต่ที่คิดทั้งหมดนั่นจริงๆแล้วมันก็แค่ส่วนนึงของอาการจูนิเบียวนั่นแหละ เป็นนิสัยเสียที่ผมพยายามจะเลิกให้ได้อยู่จนตอนนี้

    แต่เดี๋ยวนะ จริงสิ เด็กผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียวคงจะไม่มีกาแฟเก็บไว้หรอก ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ

    “รับทราบ แล้ววันนี้อากาศค่อนข้างร้อน งั้นชั้นจะทำกาแฟเย็นให้ละกัน”

    นั่นสินะ ถึงริกกะจะเป็นเด็กสาวม.ปลาย แต่เธอก็เป็นจูนิเบียวนี่นา ถ้าจะมีกาแฟเก็บไว้มันก็ไม่แปลก….

    แต่มันน่าจะยังมีอย่างอื่นที่ผมรู้สึกห่วงอยู่ ตอนนี้ริกกะกำลังเทกาแฟจากตู้เย็นใส่ถ้วย ต่อจากนั้นคงไม่ใช่….

    “ยูตะ จะใส่ไซรัปมั้ย?”

    “ไม่ต้องหรอก ชั้นชอบกาแฟดำ”

    ตอบด้วยความเคยชินอีกแล้ว……บ้าจริง เลิกงี่เง่าแบบนี้ซะทีจะได้มั้ยเนี่ย! ความเคยชินนี่มันทำให้ผมตอบออกไปโดยอัตโนมัติทันทีหลังจากที่ได้ยินคำถามเลย มีถามต่อด้วยว่า จะใส่น้ำตาลมั้ย อ๊ะ แต่เมื่อกี้บอกขอกาแฟดำสินะ…..สุดท้ายผมคงต้องรับชะตากรรมสินะ

    “ได้แล้ว อันนี้ของยูตะ ส่วนอันนี้ของชั้น”

    และเหมือนกับจะตอกย้ำความผิดพลาดของตัวผมเอง เธอนำเครื่องดื่มสีดำสนิทกับสีน้ำตาลอ่อนๆออกมา

    แน่นอนว่าอันสีดำสนิทนั่นคือของผม ส่วนของเธอมีใส่นมลงไปด้วยนิดหน่อย ก็เธอเป็นเด็กผู้หญิงนี่นะ เด็กผู้หญิงไม่ดื่มกาแฟดำกันอยู่แล้ว!

    “ของชั้นถูกปิดผนึกเอาไว้แล้ว ยูตะ นายห้ามมาดื่มของชั้นนะ”

    ผมไม่แน่ใจว่าจะทนดื่มเจ้าเครื่องดื่มสีดำนี่ได้แค่ไหน ขอดื่มของเธอซักหน่อยนึงก็ไม่ได้งั้นเหรอ? ท่าทางจะมีแค่ตัวเลือกเดียวนั่นก็คือต้องดื่มเจ้ากาแฟเย็น [レイコー เรย์โค] สีดำที่ตั้งอยู่ตรงนี้สินะ แต่ รู้อะไรกันรึเปล่าว่า มังงะเป็นสิ่งที่ทำให้การสั่งกาแฟกันว่า レイコー แทนคำว่า アイスコーヒー [ไอสุโคฮี] เป็นที่แพร่หลายน่ะ ผมเคยเอาไปฝันนะว่าถ้าได้เป็นนักสืบก็คงจะสั่งแบบนั้นเหมือนกัน [Note: レイコー เรย์โค มาจากคำว่า 冷コーヒー : เรย์โคฮี ส่วนมังงะที่ยูตะพูดถึง ลองหาดูแล้ว เจอว่าจากเรื่องโคนัน ที่มีตอนนึงเฮยจิสั่งกาแฟเย็น ใช้คำว่า  レイコー]

    แต่ว่านะ ถึงจะยังงั้นก็เถอะ ไอนี่น่ะ การที่จะให้ดื่มเจ้านี่มันคงไม่ได้ช่วยรักษาอาการชอบสั่งกาแฟเพราะคิดว่ามันเท่ได้หรอกนะ แบบนี้มัน…..

    สุดท้ายผมก็อ่านหนังสือไปด้วยจิบกาแฟไปด้วย พอผ่านไป 5 นาทีกาแฟก็หมดจนได้ แล้วริกกะก็เอาอาหารออกมา