ตอนนี้ผม อายุ 27 ครับ ตอนที่ผมได้เจอพี่เขาครั้งแรก ผมก็ไมไ่ด้คิดที่จะชอบเขาเลย เพราะรู้ว่าอายุห่างตั้ง 20 ปี ผมคิดมาตลอดว่าถ้ามีแฟนแก่กว่ายอมอยู่คนเดียวดีกว่า เพราะแม่กับป้าผมไม่ชอบให้ผมมีแฟนอายุเยอะกว่า แต่กับพี่คนนี้ตอนแรกแค่รู้สึกว่า เขาเป็นคนที่คุยสนุก เป็นคนมีเหตุผล ทุกคำถามทุกปัญหาที่ผมแก้ไม่ได้ พี่คนนี้จะคอยบอกอธิบายตลอดว่าเพราะอะไรทำไม ผมเลยรู้สึกว่าคุยกับพี่เขาได้ทุกเรื่อง ที่นี่ก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนผมบอกพี่เขาว่าผมชอบเขา แต่เขาก็บอกผมว่าเขารักผมไม่ได้ อายุเราต่างกันตั้ง 20 ปี อีก 10 ปีต่อจากนี้เขาก็จะ 60 แล้ว ตอนนั้นฟันก็ไม่มี หนังก็เหี่ยวแล้ว และอีกอย่างเพราะเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว คือพี่เขากับคนที่พี่เขาชอบเพิ่งคบกันเริ่มกินข้าวด้วยกัน ผมก็บอกว่าตอนที่พี่ยังไม่เลือกใครขอผมเป็นคนดูแลพี่นะ แต่ถ้าวันไหนพี่ตัดสินใจเลือกเขาก็บอกผม คราวนี้ผมกับพี่คนนีก็มีอะไรกันลึกซึ้งกันมาตลอด ทุกครั้งที่มีผมบอกว่าผมรักพี่จริงๆนะ แต่อยู่ดีๆวันนึงเขาก็เปลี่ยนไป พี่เขาไม่อยากคุยกับผม ผมถามว่าทำไม พี่เขาก็ตอบว่าบางทีมันก็ไม่มีเหตุผล เขาบอกให้ผมอยู่เฉยๆ คำๆนี้เป็นอะไรที่ผมรู้สึกได้เลยถึงความทรมาณ ไม่รู็้ต้องอยู่เฉยๆอีกนานเท่าไหร่ แล้วเขาก็ไม่อยากเจอหน้าผม เหมือนพยายามคอยหลบอยู่ตลอด จากที่เคยบอกรัก บอกว่าคิดถึง ก็กลายเป็นความรำคาญ ผมก็เลยเดินไปคุยกับพี่เขาต่อหน้า ผมก็ถามเขาถึงเรื่องของเราสองคนที่ผ่านมา พี่เขาบอกว่า เราไม่เคยคบกัน เขาไม่อยากทำร้ายผม เขาบอกว่าผมชอบอยู่กับความฝันแบบเด็กๆ อยากมีชีวิตเดินไปกับเขา แต่มีคำถามนึงผมไม่รู้ว่าผมสมควรถามมั้ย ผมถามว่า " พี่ครับตอนที่เรามีอะไรกันไม่ได้เกิดจากความรักหรอครับ แล้วทำไมพี่ถึงยอมมีกับผมมาตลอดละ " อารมณ์ในตอนนั้นผมบอกได้เลยว่าผมเศร้ามาก ผมพูดไปร้องไห้ไป พี่เขาตอบกลับมาสั้นๆว่า "เราไม่เคยมีอะไรกัน" ผมได้ยินประโยคนี้เท่านั้น ผมรู้สึกได้เลยว่าเจ็บมากๆ ผมนี่แทบหยุดหายใจเลย น้ำตาขี้มูกมันเป็นอะไรที่ไม่ได้เบ่งออกมาเลย มันออกมาแบบไม่หยุด คือผมอยากถามความเห็นหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมเครียดมาก ลืมตาตื่นมาตอนเช้าสิ่งแรกที่นึกถึงคือพี่คนนี้ พอนึกทีไรผมก็จะเศร้าตลอด ก็พยายามหาอะไรทำ แต่มันก็ลืมไม่ได้ ผมอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงตอบผมง่ายๆว่า " เราไม่เคยมีอะไรกัน " จากคนที่ผมรู้สึกได้ว่ามีเหตุผลมาตลอด แล้วทุกครั้งที่เรามีอะไรกันมันเกิดจากอะไร พี่เขาคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ผมไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงเลย  หรือเขามีอะไรไม่กล้าบอกผมตรงๆกับเรื่องที่เขาอยากพูด เขาเลยทำเหมือนขับไสไล่ส่งผม สำหรับผมแบบนี้ผมรู้สึกเจ็บจนแทบไม่เป็นอันทำมาหากินอะไรแล้ว ผมควรจะทำยังไงดีครับ ทุกวันนี้ผมเศร้ามาก ไปไหนก็คิดถึงแต่พี่เขา ผมรักพี่เขาจริงๆ อยากรู้คำตอบในมุมมองของผู้หญิงครับ หรือผู้ชายคิดยังไง ว่าพี่เขาคิดที่จะทำอะไร ผมสับสนไปหมดแล้ว บอกป้ากับแม่ก็ไม่ได้ เวลาเศร้าก็ต้องเก็บอาการ บางทีเก็บไม่ไหวเขาก็ถามว่าเป็นอะไรผมก็ตอบไม่ได้ ได้แต่เดินหนีหรือไม่ก็ออกไปข้างนอกแบบไม่มีจุดหมาย ให้ถึงเวลามืดแล้วค่อยกลับบ้านเข้านอน ไม่อยากป้ากับแม่เห็น ไม่สบายใจ เพราะทุกวันนี้ป้ากับแม่ก็รู้แล้วว่าผมเศร้า ช่วยผมทีเถอะครับ ขอบคุณครับ