ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองจะอยู่ได้ คงไม่คิดถึงเขาหรอก
แต่ผ่านมาหลายปีแล้ว เราคิดถึงว่ะ
เหตุผลเดียว ที่หายไปเพราะรู้ว่าเขาคุยหลายคน
พอเรารู้ เราก็หายไปเลย ไม่ตอบกลับ ไม่คิดจะคุยต่อ อันเฟรนด์ด้วย เพราะคิดว่าทำไมเราต้องยอมเป็นตัวเลือกของใครด้วย เขาให้เราเป็นอันดับที่เท่าไหร่ยังไม่รู้เลย เขาทักมาเฉพาะตอนคนในสังกัดเขาไม่ออนสักคนรึเปล่าก็ไม่รู้ เราไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเลยรึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าเราหายไป เขาก็ดูเฉยๆ น่าจะไม่รู้สึกอะไรเลย ส่วนเราตอนที่คุยกับเขา เราคุยกับเขาแค่คนเดียว พอเราหายไป ก็เราเองที่คิดถึงเขา เขาเป็นคนคุยสนุก น่ารักดี เคยเป็นเพื่อนห้องเดียวกันเมื่อหลายปีก่อน พอปัจฉิมก็แยกย้ายไปเรียนต่อที่อื่น หลังปัจฉิมเราก็เป็นฝ่ายทักไปก่อน ก็คุยกันนานหลายปี จนเราเป็นฝ่ายหายไป เราหายนานหลายปีจนถึงทุกวันนี้ยังไม่เจอใครที่ทำให้เรารู้สึกดีเหมือนเขาได้เลย เคยคิดนะ คงมีสักคนที่ดีมีเราคนเดียวผ่านเข้ามาในชีวิตบ้างแหละ แต่ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังไม่มีเลยว่ะ ถ้าจะกลับไปทักเขาก็ไม่อยากดูเหวอ
ถ้าจะรอใครสักคน ก็ไม่รู้ต้องรอไปอีกนานแค่ไหน
ที่ผ่านมาตั้งหลายปี ก็อยู่แบบไม่มีคนคุยสักคนเลย ไม่มีใครให้ปลื้มด้วย เราก็รักตัวเองแล้ว แต่บางทีก็อยากแบ่งหัวใจไปรักใครสักคนบ้าง นี่เราเป็นแบบนี้คนเดียวรึเปล่าเนี้ย