วันนี้มีเรื่องน่าประทับใจของพ่อเรามาให้อ่านกันค่ะ สั้นๆ แต่เราซึ้งจนแอบไปร้องไห้คนเดียว >.<

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เรากลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด ครอบครัวจึงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ตอนเช้าวันเสาร์ คุณแม่ก็จัดเตรียมอาหารชุดใหญ่ จนทุกคนแซว หนึ่งในนั้นคืออาหารจานโปรดของเรา...น้ำพริก ปลาทู

พอได้เวลา ทุกคนก็เริ่มลงมือรับประทาน พ่อเราไม่แตะปลาทูเลย จนเนื้อที่ตัวเริ่มหมด เหลือแต่หัวกับก้างกลาง พ่อเราตัก(ซาก)ปลาทูตัวนั้นไป แล้วเอาหัวไปเคี้ยวตุ้ยๆ เราก็เลยถามขึ้นมา ป๊าหัวปลามันอร่อยเหรอ เห็นกินแต่หัว หัวกุ้งด้วย (มื้อนั้นมีกุ้งแม่น้ำเผา สาบานเหอะว่ามื้อเช้า >.<) พ่อเราก็ตอบมาว่า

"เปล่า เนื้อก็ต้องอร่อยกว่าอยู่แล้ว ป๊าเลยให้พวกหนูกินก่อน"

จากคำที่พ่อเราพูดในวันนั้น ทำให้เรากลับมาย้อนคิด ทุกครั้ง พ่อเราจะเป็นคนที่กินคนสุดท้าย ในระหว่างที่พวกเรากำลังกินข้าว พ่อจะค่อยๆกิน รอจนพวกเราอิ่มจึงค่อยลงมือกินอย่างเต็มที่

ความเสียสละที่พวกเราลูกๆมองข้าม เราย้อนถามตัวเอง 'เราทำอะไรให้พ่อบ้างหรือยัง'

วันอาทิตย์เราจึงตื่นแต่เช้าไปตลาดเพื่อซื้อของทำกับข้าว กะทำให้พ่อแม่กินบ้าง แต่หาของที่ต้องการไม่ได้ เลยจบที่ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้แทน
ขากลับเหลือบไปเห็นแผงขาย ดอกไม้ พวงมาลัย ซื้อกุหลาบติดมือมา 2 ดอก

พอกลับถึงบ้าน แม่กำลังง่วนทำกับข้าวอยู่ เราเดินไปกอดเอวแม่ แล้วบอก แม่หนูซื้อมาฝาก แม่บ่น จะซื้อมาทำไม ปากว่า แต่หน้าบาน ยิ้มไม่หุบ หอมแม่ทีนึงก่อนเดินไปหาพ่อที่นั่งดูทีวี จิบกาแฟอยู่ในห้องรับแขก
"ป๊า หนูให้"
"อือ"
สั้นๆ แต่แอบเห็นตาพ่อแดงๆ

เราเลยจะร้องไห้ตาม
ดีใจค่ะ ที่วันนี้ทำให้สองคนที่รักที่สุดมีความสุข

วันนี้เราเล่าเรื่องพ่อเรา วันหลังจะมาเล่าเรื่องแม่ให้ฟังนะคะ ภาษาอาจจะยังใช้ไม่ถูก ขอโทษล่วงหน้านะคะ พอดีเป็นกระทู้แรกที่เรามาเล่าเรื่อง อาจพิมพ์ผิดตกหล่นบ้าง ขออภัยค่ะ พอดีพิมพ์ในโทรศัพท์

เพื่อนๆมีเรื่องประทับใจ ก็เอามาแชร์ให้ฟังบ้างนะคะ ^^