เราชอบเพื่อนสนิทเราคนนึงมาหลายปีเเล้ว เค้าเป็นคนดีมาก คอยช่วยเหลือเราสารพัด
แบบที่จะให้เกลียดก็เกลียดไม่ลง เค้าเคยบอกชอบเราอยู่หนนึง แต่เพราะเราไม่เคยมีความรัก
แล้วก็โง่เรื่องพวกนี้มาก รวมถึงเราคิดว่าเราไม่มีคุณสมบัติพอจริงๆเพราะเราเป็นพวกไม่สมเป็นผู้หญิงเท่าไหร่
สุดท้ายเค้าก็มีแฟน แฟนเค้าก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกัน ซึ่งสองคนเค้าก็ดูเหมาะกันมาก
ทุกคนรวมถึงตัวเราก็คิดว่าเป็นคู่ที่เหมาะกันมากจริงๆ เราเองก็คิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนั้น เค้ามีความสุขก็ดีแล้ว
หลังจากนั้นเราก็เริ่มห่างกับเค้าสักพักแต่ด้วยหลายๆสิ่งแต่สุดท้ายก็ยังกลับมาซี้กันเหมือนเดิม

..เราเคยคิดว่าอยู่ๆกันไปเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกันไปสักพักคงทำใจเลิกชอบไปได้เอง
แต่เราเองก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ นี่มันก็หลายปีเเล้วเรายังเลิกชอบเค้าไม่ได้เลย
ทั้งที่เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนและรักกันมาก อีกทั้งเราเองก็ไม่คิดจริงๆว่าจะเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกับเค้าได้
แต่ถึงเค้าจะมีแฟนแต่เค้าก็ยังทำดีและคอยช่วยเหลือเราเหมือนเดิม เราก็ยิ่งชอบเค้ามากขึ้นทุกวัน
อยากอยู่ข้างๆอยากเป็นกำลังให้ จนมันกลายเป็นการทำร้ายตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีความหวังแต่ก็ยังชอบอยู่ดี
เวลาเราเห็นเค้ากะแฟนอยู่ด้วยกัน บางทีเราก็เจ็บ บางทีเราก็ปลงได้แต่สุดท้ายเราก็เก็บกลับมาเพ้ออยู่ดี

ความทรงจำในอดีตมันวนเวียนอยู่รอบตัวจนลืมไม่ได้ ช่วยบอกเราที เราควรทำยังไงถึงจะตัดใจได้
เราไม่อยากจะจมอยู่ในอดีตเเละเพ้อจนบางครั้งก็ทำอะไรถูกๆผิดๆแบบนี้ไปตลอดTT
ขอบคุณล่วงหน้าจริงๆค่ะ

ปล.ฟิลลิ่งเราประมาณเพลง"คำยินดี"ของklearเลยอ่ะค่ะ