มีเพื่อนสนิทเป็นชายแท้ คบมาเมื่อป.4 ตอนนี้คบมา 14 ปีแล้ว ถึงม.ปลายก็แยกย้ายกัน
ที่ผ่านมาผมก็คบกับเขาแบบเพื่อนที่จริงใจ เขาก็รู้ว่าผมเป็นเกย์ ผมก็เคารพเขาในฐานะที่เป็นเพื่อนที่คบด้วยใจ ไม่เคยรังเกียจผม ไม่อายว่ามีเพื่อนเป็นเกย์
มาซวยเอาตอนปีนี้ โดนกิเลสเล่น ด้วยความดีที่เขาสะสมมา ผมเลยหวังให้เขาเป็นมากกว่าเพื่อน ความที่คบแบบผู้ชายๆ มีอะไรเปิดอกคุย ผมเลยเซ่อบอกรักเขาไป คำตอบที่ได้คือ "เป็นได้แค่เพื่อน" โชคยังดีที่ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ ไม่ตัดเพื่อนเหมือนที่คนอื่นเขาเตือนแต่อย่างใด แต่เขาก็ยืนยันว่าเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ และเป็นได้แค่เพื่อนผม
เคยตัดใจด้วยการหนีออกไปจากชีวิตเขา 2 ครั้ง พอโดนจับได้ว่าใช้วิธีหนี ก็เลยโดนเขาด่าชุดใหญ่ ว่าเป็นเพื่อนชั่วทำตัวงี่เง่า เป็นคนหนีปัญหา เขามองว่าปัญหาผมมันเล็กน้อย (แต่ผมปางตาย)
มีคนบอกว่า เพื่อนดีๆหายาก ผมเลยไม่กล้าทำอีก คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีปัญญาหาเพื่อนแบบนี้ได้อีก
เมื่อผมสงบ ผมคิดกับเขาแค่เพื่อน ติดต่อเขาในฐานะเพื่อน แต่พอเพื่อนมันดีกับเรามากๆ เราก็อดหลงรักเขาไม่ไหว หวังให้เขาเป็นมากกว่าเพื่อน พอผิดหวัง ก็กลับมาทำใจให้สงบ พอสงบ ผมก็กลับไปหาเขาใหม่ วนซ้ำๆ เป็นวงจรอุบาทไม่จบไม่สิ้น
ถ้าเป็นคนรู้จัก เลิกคุยก็ทำได้สินะ แต่พอเป็นเพื่อนสนิท มันเลิกกันไม่ได้ อยู่ในภาวะครึ่งๆกลางๆ ความเป็นเพื่อนมันค้ำคอ เพื่อนสนิทกับคนที่หลงรักมันคือคนเดียวกัน หลายครั้งใช้สิทธิความเป็นเพื่อนในการสานสัมพันธ์ แต่ก็นะ... หวังลมๆแล้งๆ
ตอนนี้มีความสุขนะ เจอกันบ่อยๆ แต่รู้สึกว่ามันเป็นอาการเพ้อเจ้อ คล้ายคนเมา คิดว่าอาการน่าเป็นห่วง ไม่ควรปล่อยไว้นาน กลัวว่าวันที่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตน ผมคงเจ็บหนักกว่านี้ แต่จะตัดใจก็ทำไม่ได้ซักที เหมือนเป็นสุขที่คละเคล้าทุกข์
ตัดใจจากเพื่อนสนิทไม่ได้ เพราะมันเป็นเพื่อน
ที่ผ่านมาผมก็คบกับเขาแบบเพื่อนที่จริงใจ เขาก็รู้ว่าผมเป็นเกย์ ผมก็เคารพเขาในฐานะที่เป็นเพื่อนที่คบด้วยใจ ไม่เคยรังเกียจผม ไม่อายว่ามีเพื่อนเป็นเกย์
มาซวยเอาตอนปีนี้ โดนกิเลสเล่น ด้วยความดีที่เขาสะสมมา ผมเลยหวังให้เขาเป็นมากกว่าเพื่อน ความที่คบแบบผู้ชายๆ มีอะไรเปิดอกคุย ผมเลยเซ่อบอกรักเขาไป คำตอบที่ได้คือ "เป็นได้แค่เพื่อน" โชคยังดีที่ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ ไม่ตัดเพื่อนเหมือนที่คนอื่นเขาเตือนแต่อย่างใด แต่เขาก็ยืนยันว่าเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ และเป็นได้แค่เพื่อนผม
เคยตัดใจด้วยการหนีออกไปจากชีวิตเขา 2 ครั้ง พอโดนจับได้ว่าใช้วิธีหนี ก็เลยโดนเขาด่าชุดใหญ่ ว่าเป็นเพื่อนชั่วทำตัวงี่เง่า เป็นคนหนีปัญหา เขามองว่าปัญหาผมมันเล็กน้อย (แต่ผมปางตาย)
มีคนบอกว่า เพื่อนดีๆหายาก ผมเลยไม่กล้าทำอีก คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีปัญญาหาเพื่อนแบบนี้ได้อีก
เมื่อผมสงบ ผมคิดกับเขาแค่เพื่อน ติดต่อเขาในฐานะเพื่อน แต่พอเพื่อนมันดีกับเรามากๆ เราก็อดหลงรักเขาไม่ไหว หวังให้เขาเป็นมากกว่าเพื่อน พอผิดหวัง ก็กลับมาทำใจให้สงบ พอสงบ ผมก็กลับไปหาเขาใหม่ วนซ้ำๆ เป็นวงจรอุบาทไม่จบไม่สิ้น
ถ้าเป็นคนรู้จัก เลิกคุยก็ทำได้สินะ แต่พอเป็นเพื่อนสนิท มันเลิกกันไม่ได้ อยู่ในภาวะครึ่งๆกลางๆ ความเป็นเพื่อนมันค้ำคอ เพื่อนสนิทกับคนที่หลงรักมันคือคนเดียวกัน หลายครั้งใช้สิทธิความเป็นเพื่อนในการสานสัมพันธ์ แต่ก็นะ... หวังลมๆแล้งๆ
ตอนนี้มีความสุขนะ เจอกันบ่อยๆ แต่รู้สึกว่ามันเป็นอาการเพ้อเจ้อ คล้ายคนเมา คิดว่าอาการน่าเป็นห่วง ไม่ควรปล่อยไว้นาน กลัวว่าวันที่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตน ผมคงเจ็บหนักกว่านี้ แต่จะตัดใจก็ทำไม่ได้ซักที เหมือนเป็นสุขที่คละเคล้าทุกข์