สวัสดีดีค่ะAนะคะคือวันก่อนเราไปสารภาพรักกับเพื่อนที่คบกันมา6ปีเป็นฟิวแบบเพื่อนสนิทแบบนี้อ่ะค่ะเราแอบชอบเขามาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก
ตอนม.1แต่ก็ไม่กล้าบอกเพราะอีกฝั่งเขายังมีแฟนอยู่แล้วทีนี้พอกำลังจะขึ้นม.2เขาย้าย รร. ตอนนั้นเราแอบเสียใจนิดนึงแต่ก็ตอนนั้นเราเด็กด้วยและยังไม่กล้าที่จะบอกว่า(​เฮ้ยกูชอบนะ)ตลอดระยะเวลา5ปีที่ผ่านมาเราพยายามตีตัวออกห่างและพยายามตัดใจเพราะยังไงความสัมพันของเรากับเขาก็ได้แค่เพื่อนแต่เขาก็พยายามทักมาตลอดจนเข้าปีที่6เราเริ่มกับมาคุ​ยกันเยอะจะบอกว่าเยอะก็ไม่ได้ก็ทักบ้างโทรบ้างประกอบกับเมื่อวันก่อนเขาเลิกกันกับแฟนพอดีแล้วความรู้ที่เราเคยคิดว่ามันหายไปแล้วอ่ะมันกลับมาได้ยังไงก็ไม่รู้เราพยายามเอาคนอื่นมาแทนที่เขาแล้วแต่ต่อให้แทนยังไงก็ยังคงคิดถึงเขาตลอดเวลาเราเลยนึกในใจว่า(รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง)ถึง จะไม่ได้หวังว่าเขาจะตอบในแบบที่เราหวังแต่เราก็ว่ามันคงดีนะที่ได้บอกชอบเขาออกไปหลังจากที่เราบอกชอบเขาไปจนมีคำถามจากเขาถามา(ทำไมถึงชอบกูว่ะชอบมาตั้งแต่ตอนไหน)เราก็บอกเขาไปตามความจริงทุกอย่างและเขาก็ตอบกลับมาว่า(แต่ชอบทิ้งกู)เราเลยบอกว่า(ก็กูพยายามตัดใจจากไงกูพยายามตีตัวออกห่างแต่กูยิ่งทำก็ยิ่งทักกูมาเรื่อยๆ)ก็คุยกันไปเรื่อยจนมีประโยคๆนึงที่เราคิดว่าถ้าไม่พูดคำนี้ออกมานะกูตัดใจจากได้แน่ๆเขาบอกว่า(เพราะกูขาดไม่ได้ไง)(แล้วกูควรพูดอะไรต่อ)ตอนนั้นหัวเราโล่งมากคิดอะไรไม่ออกแต่พอเรากำลังจะจบบทสนทนาเขาบอก(เดียวอีกสักพักโทรไป)คือกูควรรู้สึกยังไงคือกูบอกชอบไปนะไม่คิดที่จะบอกว่าเฮ้ยกูไม่ได้ชอบว่ะเราคงเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้แล้วล่ะมันควรเป็นประโยคนี้รึป่าว  จนถึงตอนนี้ก็ ยังมองหน้า กัน ติดอยู่มั่งนะคะ