ตอนนี้เราเรียนอยู่คณะวิศวะ ม.รัฐที่ค่อนข้างมีชื่อ
สาเหตุที่มาเรียนก็เพราะสอบหมอไม่ติด(ปี55)
ทัศนคติตอนเรียนก็ค่อนข้างเฉยๆ ไม่ได้แอนตี้วิชาเรียนแต่ก็ไม่ได้ชอบ เรียกว่าเรียนแบบเรื่อยๆ
เราไม่ชอบคำนวณ ดังนั้นตอนเรียนเลขก็ค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสพอสมควร ร้องไห้และท้อไปหลายรอบกว่าจะสอบผ่านมาได้แบบเฉียดฉิว
เกรดที่ได้มาก็มาจากวิชานอกคณะทั้งนั้น(วิชาท่องจำ) ส่วนวิชาในคณะ(วิชาคำนวณ,เขียนแบบ,..)ก็กลางๆ B,C+ ประมาณนี้
ปีนี้(ปี56) เราสอบติดรับตรงหมอ ม.เอกชนแห่งหนึ่ง
จริงๆแล้วตอนไปสอบเราก็ไม่ได้หวังอะไร เริ่มทำใจกับคณะตอนนี้ได้แล้ว ตอนที่ไปสอบก็แค่อยากพยายามให้เต็มที่ พยายามทุกหนทางในการที่จะเข้าเรียนหมอ ตอนนั้นยอมรับว่าความอยากในการเรียนหมอลดลงนิดนึงแล้ว
แต่พอสอบติด เราก็เริ่มลังเล เหมือนกับว่าความฝันวัยเด็กทำสำเร็จแล้วนะ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเราเดินมาอีกสายได้พอสมควรแล้ว อีกแค่สามปีก็เรียนจบทำงานเลี้ยงพ่อแม่ได้แล้ว ถ้าเรียนหมอก็ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่แถมค่าหน่วยกิตก็ไม่ใช้ถูกๆ (ที่บ้านฐานะพอกินพอใช้ พอจะส่งเรียนได้แต่ก็ต้องลำบากนิดหน่อย)
ที่สำคัญคือ เราเป็นคนขี้กลัว
คือว่า อยากเป็นหมอนะ อยากช่วยเหลือคนอื่น อยากเรียนชีวะ อยากเรียนการแพทย์ เป็นคนชอบท่องจำ
แต่ติดตรงที่เวลาเห็นพวกบาดแผลเหวอะหวะ บาดแผลจากอุบัติเหตุ หรือการผ่าตัดต่างๆ (เราพยายามหาดูจากเว็บและยูทูปเพื่อทดสอบตัวเอง)
เรารู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ มันก็ไม่ได้ถึงขนาดว่าเห็นแล้วเป็นลมอะไรนะ แต่ก็รู้สึกหวิวๆในใจ เสียวๆชอบกล เหงื่อซึม จิกมือกับกระโปรงแน่น
อารมณ์แบบว่า..แผลน่ากลัวจัง เห็นแล้วเจ็บแทนคนไข้ ถ้าเป็นเราต้องเจ็บมากแน่ๆ โอ้! เลือดออกเต็มเลย
ญาติของเราที่เป็นหมอและพยาบาลก็บอกว่า เห็นบ่อยๆต่อไปมันก็จะชินไปเอง
ซึ่งถ้ามันชินจริงๆ เราก็คงแฮปปี้มาก แต่ลึกๆแล้วเรากังวลว่าตัวเองจะไม่ชินและยังคงรู้สึกกลัว แล้วจะทำงานแบบไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต
เรารู้สึกว่าตัวเองกลัวมากกว่าคนอื่นที่เค้าเรียนหมอกันนะ อย่างพวกเพื่อนๆของเราที่เรียนหมออยู่ ไม่กลัวกันเลย ทุกคนอยากผ่าตัด อยากเย็บ แผล อยากทำแผล ซึ่งถ้าเทียบกับเราแล้วมันคนละเรื่องกันเลย
ตอนนี้เราเครียดมากๆ สับสนไม่รู้จะเอายังไงดี TT
ขอคำแนะนำหน่อยว่า
เป็นแบบนี้แล้วเราควรจะเรียนหมอไหม หรือว่ากลับไปเรียนคณะเดิมดี?
คุณหมอท่านอื่นตอนแรกที่เรียนหมอกลัวแบบเราไหมคะ? แล้วพอเรียนไปเรื่อยๆแล้วชินไหม?
กลัวเลือดกลัวแผลแล้วจะเรียนหมอได้ไหมคะ
สาเหตุที่มาเรียนก็เพราะสอบหมอไม่ติด(ปี55)
ทัศนคติตอนเรียนก็ค่อนข้างเฉยๆ ไม่ได้แอนตี้วิชาเรียนแต่ก็ไม่ได้ชอบ เรียกว่าเรียนแบบเรื่อยๆ
เราไม่ชอบคำนวณ ดังนั้นตอนเรียนเลขก็ค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสพอสมควร ร้องไห้และท้อไปหลายรอบกว่าจะสอบผ่านมาได้แบบเฉียดฉิว
เกรดที่ได้มาก็มาจากวิชานอกคณะทั้งนั้น(วิชาท่องจำ) ส่วนวิชาในคณะ(วิชาคำนวณ,เขียนแบบ,..)ก็กลางๆ B,C+ ประมาณนี้
ปีนี้(ปี56) เราสอบติดรับตรงหมอ ม.เอกชนแห่งหนึ่ง
จริงๆแล้วตอนไปสอบเราก็ไม่ได้หวังอะไร เริ่มทำใจกับคณะตอนนี้ได้แล้ว ตอนที่ไปสอบก็แค่อยากพยายามให้เต็มที่ พยายามทุกหนทางในการที่จะเข้าเรียนหมอ ตอนนั้นยอมรับว่าความอยากในการเรียนหมอลดลงนิดนึงแล้ว
แต่พอสอบติด เราก็เริ่มลังเล เหมือนกับว่าความฝันวัยเด็กทำสำเร็จแล้วนะ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเราเดินมาอีกสายได้พอสมควรแล้ว อีกแค่สามปีก็เรียนจบทำงานเลี้ยงพ่อแม่ได้แล้ว ถ้าเรียนหมอก็ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่แถมค่าหน่วยกิตก็ไม่ใช้ถูกๆ (ที่บ้านฐานะพอกินพอใช้ พอจะส่งเรียนได้แต่ก็ต้องลำบากนิดหน่อย)
ที่สำคัญคือ เราเป็นคนขี้กลัว
คือว่า อยากเป็นหมอนะ อยากช่วยเหลือคนอื่น อยากเรียนชีวะ อยากเรียนการแพทย์ เป็นคนชอบท่องจำ
แต่ติดตรงที่เวลาเห็นพวกบาดแผลเหวอะหวะ บาดแผลจากอุบัติเหตุ หรือการผ่าตัดต่างๆ (เราพยายามหาดูจากเว็บและยูทูปเพื่อทดสอบตัวเอง)
เรารู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ มันก็ไม่ได้ถึงขนาดว่าเห็นแล้วเป็นลมอะไรนะ แต่ก็รู้สึกหวิวๆในใจ เสียวๆชอบกล เหงื่อซึม จิกมือกับกระโปรงแน่น
อารมณ์แบบว่า..แผลน่ากลัวจัง เห็นแล้วเจ็บแทนคนไข้ ถ้าเป็นเราต้องเจ็บมากแน่ๆ โอ้! เลือดออกเต็มเลย
ญาติของเราที่เป็นหมอและพยาบาลก็บอกว่า เห็นบ่อยๆต่อไปมันก็จะชินไปเอง
ซึ่งถ้ามันชินจริงๆ เราก็คงแฮปปี้มาก แต่ลึกๆแล้วเรากังวลว่าตัวเองจะไม่ชินและยังคงรู้สึกกลัว แล้วจะทำงานแบบไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต
เรารู้สึกว่าตัวเองกลัวมากกว่าคนอื่นที่เค้าเรียนหมอกันนะ อย่างพวกเพื่อนๆของเราที่เรียนหมออยู่ ไม่กลัวกันเลย ทุกคนอยากผ่าตัด อยากเย็บ แผล อยากทำแผล ซึ่งถ้าเทียบกับเราแล้วมันคนละเรื่องกันเลย
ตอนนี้เราเครียดมากๆ สับสนไม่รู้จะเอายังไงดี TT
ขอคำแนะนำหน่อยว่า
เป็นแบบนี้แล้วเราควรจะเรียนหมอไหม หรือว่ากลับไปเรียนคณะเดิมดี?
คุณหมอท่านอื่นตอนแรกที่เรียนหมอกลัวแบบเราไหมคะ? แล้วพอเรียนไปเรื่อยๆแล้วชินไหม?