เย็นวันหนึ่ง ณ ตลาดประจำตำบล ผมเดินออกไปช้อปปิ้ง เหลือบไปเห็นกองมะม่วงสุกงอมอยู่กลุ่มหนึ่ง ผมเลยเดินปรี่เข้าไปหาแผงค้านั้นอย่าไม่รีรอ ผมเห็นแม่ค้า + พ่อค้านั่งหันหลังอยู่ ผมเลยเรียกป้าเพื่อแจ้งความจำนงค์

ผม: ป้าคับ ม่วงโลนึง

ลุง + ป้า: ….. ยังนั่งหันหลังเหมือนเดิม เสียงผมอาจจะเบาไปนิด

ผมเลยหูฟัง ได้ยินเสียงร้องเพลงออกมาจากทีวีภายหลังทราบว่านั่นคือรายการ "The Voice Kids"

ป้า (ยังหันหลังเหมือนเดิม): ฉันว่านะแก รายการนี้เด็ก ๆ น่ารัก ร้องเพลงก็ดีกว่าผู้ใหญ่เยอะ

ลุง: เออ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ฉันชอบรายการนี้กว่าเดอะสตอ, อีเอฟเป็นไหน ๆ

ป้า: นั่นน่ะสิ แต่เสียอย่างเดียว กรรมการสามคนไม่ได้เรื่อง!!!

ผม: ป้า ๆ ม่วงโลนึง...(ผมพยายามเพิ่ม Volume ขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่ได้รับการเหลียวแลเหมือนเดิม)

ลุง: ไม่ได้เรื่องงัยว่ะแก นั่นนักร้องคุณภาพแถวหน้าเชียวนา นั่นก็ปาน โน้นก็ตู่ นี่ก็ซานิ เสียงเค้าไม่ดีหรืองัย (ลุงเกาหัวที่ไม่มีผมเสียงดังแกรก ๆ)

ป้า: ก็แกดูดิ รายการเด็ก แต่ทำไมผู้ใหญ่แต่ละคนทำตัวเหมือนเด็ก แสดงความอิจฉาริษยา โวยวายนี่มันรายการเด็กเคลือบยาพิษชัด ๆ ทำแบบนี่เด็กมันจะเลียนแบบได้นา

ลุง: ก็แกมันแก่แล้วไม่วัยสะรุ่นเสียเลย รายการแบบนี้มันเพื่อความบันเทิงเท่านั้นแหละ แกคิดมาก

ผม: ป้า ๆ ม่วงโลนึง เดี๋ยวเดอะว้อยกลายเป็นเดอะโวยนะป้า

ป้ากับลุงหันมาทางผมพร้อม ๆ กันและจ้องมองรูปร่างอันผอมเพรียวของผมเป็นตาเดียว ป้ากำลังอ้าปากพูดบางอย่างทำให้เห็นน้ำหมากสีชาดได้ชัดแล้วแกก็พูดว่า

ป้า: พวกฉันหันมาพร้อมกันทั้งคู่เอ็งจะเลือกใครไอหนุ่ม ว่ามา !!!

ผม: ป้า ๆ ม่วงโลนึง ไม่เอาแบบเคลือบยาพิษนะฮ้าบบบ