เคยไหมที่บางทีคุณไป
หลงชอบคนแปลกๆ
ในสายตาคนอื่น               ยิ้มเหมือนแยกเขี้ยว
แฮ่ ทีเดียวแล้วจบ

จะพูดจะคุยกับใครก็ยังกับ
ดอกพิกุลจะร่วง


เป็นคนเงียบๆ
ยิ่งอยู่กับงานยิ่งเงียบ
ใครจะทำหรือไม่ทำก็ช่าง

ไม่สนใจโลก
ใครจะตามยุคสมัยอย่างไร
ก็แล้วแต่    เขาก็ยังคงไป
ช้าๆ   โซเชียลไม่เก่ง
คุยไม่เก่ง   กินไม่เก่ง
ไม่ค่อยมีเพื่อน
ไม่ชอบเที่ยว   และที่
สำคัญ  ไม่มีคนพิเศษ

ทุกคนสำหรับเขาเท่าเทียม
หมด   อยู่กับหัวหน้าก็
บื้อเป็นเสาเกลือ
อยู่กับเพื่อนร่วมงานก็บื้อ
อย่างนั้นแหละ

ดูไม่หน้าสนใจไช่ไหมคะ

เมื่อก่อนฉันก็คิดแบบนี้แหละ
แต่แล้วก็มีวันนึงที่ทำให้ฉัน
เปลี่ยนความคิด

วันนั้นเป็นวันหยุดของฉัน
ค่ะ  และฉันเบื่อเสียงบ่น
ของแม่มาก(ชอบเรียกให้
ทำนั่นทำนี่  ถ้าเราทำเฉย
ก็จะบ่นๆๆ  บางทีเรื่องไม่
เป็นเรื่องก็บ่น    ถ้าภาวะจิตใจเค้าไม่ได้(หงุดหงิด)
รับรองเลยว่า  วันนั้นทั้งวัน
ทุกคนในบ้านจะหาความ
สงบสุขไม่ได้เลย

พอเห็นว่าแม่เริ่มบ่นอะไรเรื่อยเปื่อยแล้ว
ฉันก็รีบชิ่งออกจากบ้านค่ะ

ทีแรกว่าจะไปร้านกาแฟ
ปากซอย  แต่พอดี เห็นขนม
จีนน้ำยาของป้าอ้วน(ร้าน
ประจำของฉันเอง)
ป้ารีบบอกฉันตั้งแต่เห็นหน้า
ว่า

"ไอ้หนูหริ่ง   วันนี้ป้าใส่ตีนไก่อย่างเปื่อยเลยนะ
ลองชิมไหมล่ะ  มีไข่ยาง
มะตูมด้วยนะ"

หูย...จะอดใจไหวเหรอคะ
แวะค่ะแวะ

กำลังอร่อยได้ที่ฉันก็เห็น
ผู้ชายแก่คนนึงแบกกระเป๋า
เก่าๆ  เดินเข้ามาในร้าน
ป้าอ้วนเห็นก็รีบร้องถาม

"จะกินขนมหรือก๋วยเตี๋ยว
ดีลุง    โต๊ะนี้ก็นั่งได้นะ"

ลุงแกส่ายหน้าแล้วบอก
เศร้าๆ   

"ลุงไม่มีตังค์หรอก   แค่อยากจะถามหาคนน่ะ"

แล้วแกก็ทำท่าเหมือนจะค้น
หาอะไรสักอย่างในกระเป๋าผ้าที่สะพายมา   แต่ป้าอ้วน
คงรอไม่ไหว   เพราะแก
บอกทันทีว่า

"โอ๊ย!  ไม่รู้จักหรอก   ลองไปหาที่อื่นเถอะ  เกะกะ
หน้าร้านฉัน"

คำตอบของป้าอ้วนทำเอาฉันสะอึก

ลุงแกจะรู้สึกยังไงก็ไม่รู้นะ
คะ  แต่หน้าแกสลดแล้วก็
หันหลังจะเดินออกจากร้าน

แต่.....

"ลุงมีรูปของคนที่ตามหา
ไหมครับ   เผื่อผมจะเคย
เห็น"

ฉันมองไปที่เขาคนนั้น
พี่เงียบของฉันนี่เองแหละ
แกคงเดินเข้ามาได้ยิน
พอดี
พอมีคนถามเหมือนใส่ใจ
ลุงแกก็ยิ้ม(ดูหน้าสงสารมากค่ะ)

"ว่าแต่ลุงกินข้าวหรือยังครับ    ผมว่า....เรากินข้าวกันก่อนดีกว่า    แล้วเดี๋ยว
ผมจะช่วยลุงตามหานะครับ
ถ้าลุงแน่ใจว่าเขาพักอยู่แถวนี้"

"ลุงขอออกไปนั่งรอพ่อหนุ่ม
นอกร้านดีกว่า  ลุงมีหลาน
มาด้วย"

แล้วแกก็หันไปซื้อน้ำเปล่ากับป้าอ้วน

แต่พี่เงียบแกไม่ยอมค่ะ
แกเดินออกไปนอกร้าน
แป๊บเดียวก็จูงเด็กวัย5-6ขวบเข้ามา

"มาครับ   ไม่ต้องเกรงใจผม
กินข้าวให้อิ่มก่อน  เดี๋ยวค่อยว่ากัน"

แล้วพี่แกก็สั่งของมาให้คน
แก่กับเด็กกิน

ในตอนนั้นฉันแอบมองแก
อยู่เงียบๆ    เริ่มรู้สึกถึงความใจดีของแกแล้วค่ะ

ที่คิดว่าแกเงียบๆน่ะไม่ใช่แล้วค่ะ   เพราะวันนั้นฉัน
เห็นแกคุยเก่ง  แกคอยตัก
นั่นนี่ให้ทั้งเด็กและคนแก่
แถมยิ้มละไมอยู่ตลอดเวลา

ไม่นานจากนั้นแกก็พาทั้งคู่ออกจากร้านไป

จากวันนั้นฉันก็แอบมอง
พี่เงียบมาเรื่อยๆ(จริงๆแก
ชื่ออรชุนค่ะ  )
แปลกนะคะเมื่อก่อนตอน
ไม่ถูกชะตา  รู้แต่หน้า
ไม่รู้นิสัย  ทำไมคิดว่าแก
ไม่น่าสนใจก็ไม่รู้

นี่คงเป็นเพราะใจแคบๆ
ของฉันนี่แหละ   แค่เขา
ไม่เป็นเหมือนคนอื่นๆ
ก็ทึกทักเอาเองว่าเขาไม่
หน้าคบ  เขาประหลาดและ
สุดท้ายก็ให้คะแนนที่โหล่
กับเขาซะงั้น

แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่า เขาดี
กว่าที่ฉันคิดไว้   ยังงี้ปล่อย
ให้หลุดมือไม่ได้แล้วค่ะ

ขอกลับไปวางแผนจีบ
ก่อนนะคะ    คงต้องมีแผน
หนึ่งแผนสอง  แผนหลักแผนรอง  ให้ดีแหละ
ก็อย่างบอกพี่แกบื้อ
เดี๋ยวเผื่อแกไม่เข้าใจ

ต้องไปหาคู่มือจีบหนุ่มเฉยชามาศึกษาซะแล้ว

ถ้าวางแผนทำทุกวิถีทาง
แล้วไม่ได้ผล   คงต้องวาง
ยาพาไปปล้ำแหละ

แต่เก็บไว้เป็นแผนสุดท้าย
ก็แล้วกันนะคะ😄


..........จ...โอะ..บ..........

วันนี้ขอแปลงร่างเป็นสาว
สวยวันนึงนะครับ
ถ้าเป็นผู้ชายมันจะแปลก
ยิ่งกว่าพี่อรชุนแปลกอีก


ขอบอกว่าพี่อรชุนมีตัวตน
จริงครับ   และคุณลุงแกก็
ตามหาพ่อของตาหนูไม่เจอ
พี่เขาก็เลยซื้อตั๋วรถไฟ
ให้พาหลานกลับบ้าน

*อ้อ....ผมเคยเลิกอุดหนุน
ร้านขายหนังสือร้านนึง
เพราะไปเจอภาคอวตาร
ของเขานี่แหละ*


ผมดีใจที่ได้รู้จักกับคนใจดี
อย่างพี่นะครับพี่อรชุน