ขอเล่าความรุ้สึกที่เกิดขึ้น เผื่อจะมีใครเคยรู้สึกแบบนี้ จะได้แชร์ประสบการณ์กันนะคะ (เรื่องอาจจะยาวไปหน่อยนะคะ)

เมื่อ 7 ปีก่อน ช่วงที่ MSN กำลังฮิต(ตอนนั้นอยู่ ม.3) ก็คุยกับผู้ชายคนนึงผ่าน MSN และแลกเบอร์กันไว้ ผู้ชายคนนั้นเอาเบอร์ของฉันไปให้เพื่อนเขา สุดท้ายก็โทรคุยติดต่อกับเพื่อนเขาตลอด และไม่ได้คุยกับคนที่เจอใน MSN อีกเลย

เราโทรคุยกันทุกวันเกือบเดือน พอพ่อรู้ ก็โทรไปหาผู้ชายคนนั้น แล้วสั่งให้เลิกคุยกัน ,,  เพราะเขาแก่กว่า 9 ปี คงกลัวว่าเขาจะหลอกเรา ,,

ความรู้สึกแรกที่โดนสั่งห้าม เหมือนใจมันจะขาด ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ทั้งๆที่ตอนแรกคิดแค่โทรเพื่อเป็นเพื่อนคุยเฉยๆ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อโดนสั่งห้าม ถึงต้องเสียใจมากขนาดนี้ แล้วฉันก็โทรไปบอกลา่เขา ให้เราหยุดติดต่อกัน แม้จะเป็นคำที่เจ็บปวดมากก็ตาม.....

วันนั้นฉันนั่งเขียนไดอารี่ทั้งน้ำตา ถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้น ฉันเอาแต่ร้องไห้ นึกถึงแต่เขา ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลย แม้กระทั่งหลับไปแล้ว ก็ยังสะดุ้งตื่น แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันยังจำได้ว่า แม่เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ในคืนนั้น มันทำให้ฉันร้องไห้เพิ่มขึ้นไปอีก ได้แต่แอบคิดว่า  แม่จะรับรู้ถึงความรู้สึกที่ฉันเป็นได้บ้าง

เช้าวันต่อมา แม่เดินเข้ามา น้ำตาคลอ แล้วถามว่า "ฉันรักเขาหรอ?" ฉันไม่ได้พูดอะไร มีเพียงน้ำตาที่ไหลเป็นคำตอบ,, แม่แอบอ่านไดอารี่ของฉันแน่ๆ เพราะในนั้น ฉันเขียนข้อความไว้ว่า " ฉันเข้าใจถึงความห่วงใยของพ่อกับแม่ แต่นั่นมันมาพร้อมมีดดาบ ที่กรีดใจฉัน รักครั้งแรก.. คงต้องจบเพียงแค่นี้ ,, แม้จะเสียใจมากแค่ไหน ฉันจะต้องอดทนให้ได้ เพราะลูก จะต้องเชื่อฟังพ่อแม่... "

วันนั้นฉันทำให้ "แม่ร้องไห้" แม่บอกว่า "เขาคงไม่รักเราจริงหรอก อาจจะหลอกเราก็ได้" ฉันเข้าใจความห่วงใยทุกอย่างของพ่อกับแม่ แต่น้ำตา ความเสียใจที่เกิดขึ้น ฉันห้ามมันไม่ได้จริงๆ และฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง ..หรือฉันจะ "อกหัก" ,,แต่ก่อนที่คนเราจะ "อกหัก"ได้ ก็ต้องเคย "รัก" มาก่อนจริงมั้ย?

..แล้วฉันจะรักคนที่ไม่เคยเจอกันได้ยังไง ฉันสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ,,(ได้แต่แอบคิด ว่าคงจะเหมือนภ.กวน มึน โฮ พระเอก นางเอก ยังรักกันได้ แม้ไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ?)

แล้วฉันก็หยุดติดต่อกับเขา ระยะหนึ่ง...

แต่สุดท้ายก็ตัดกันไม่ขาด เพราะเขาติดต่อมาผ่าน E-mail ที่เคยให้กันไว้นานแล้ว เราส่งเมลล์หากัน ได้สักระยะ,, แต่ฉันไม่สบายใจที่ต้องปิดบังเรื่องนี้ เลยเข้าไปพูดกับแม่ตรงๆว่า "ขอติดต่อกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไม่ดี และจะระวังตัว" ,, แม่บอกมาคำเดียวว่า "อย่าให้พ่อรู้"
คำพูดของแม่ ทำให้ฉันน้ำตาตก ,, ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่แม่เข้าใจฉัน

หลังจากนั้น เราก็ส่งเมลล์ติดต่อหากันเรื่อยมา โทรหากันบ้าง แต่ก็ต้องแอบๆ เพราะกลัวพ่อจะรู้..

เราติดต่อกันเกือบ 3 ปี อาจจะห่างหายไปบ้าง แต่ก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง...
เขาเซอร์ไพรส์ด้วย การมาหาถึงหาดใหญ่ โดยไม่บอกล่วงหน้า ... เขาโทรมาจะให้ฉันออกไปเจอ เพราะตั้งแต่วันแรกที่คุยกันถึงวันนั้น เรายังไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยเห็นรูปกันด้วยซ้ำ..

วินาทีนั้น ฉันตกใจและไม่พร้อมที่จะไปเจอ เลยบอกปฏิเสธไป เพราะคิดว่าตัวเองหน้าตาก็ไม่ดี หุ่นก็ไม่ดี กลัวเขาจะหลอกบ้าง กลัวเขาจะคิดไม่ดีบ้าง ,, แม้เราจะติดต่อกันนาน แต่ฉันก็ไม่ไว้ใจเขา อีกอย่างตอนนั้นฉันอายุ 17 ฉันอาจจะเด็กเกินไป ฉันอาจจะไม่รู้เท่าทันเขา พ่อและแม่จะต้องเป็นห่วงฉันแน่ๆ ฉันอยากให้ตัวเองโตขึ้นกว่านี้ก่อน โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ และไม่ทำให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วง  ....อนาคตฉันอาจจะพร้อมเจอเขา

หลังจากวันนั้นเขาก็เงียบหายไป ปิดโทรศัพท์ ไม่ตอบเมลล์ ,, เขาอาจจะโกรธที่ฉันไม่ไปเจอ แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉัน ฉันคิดอย่างนั้น แต่สุดท้ายฉันก็ส่งเมลล์ไปง้อเขา และเราก็คุยกันบ้าง แต่ทุกอย่างเริ่มไม่เหมือนเดิม เขาเริ่มห่างๆไป

..และหายไป โทรไปก็ไม่รับ ปิดเครื่อง เมลล์ก็ไม่ตอบกลับ จนฉันคิดว่าเราควรจะเลิกติดต่อกันจริงๆซักที ..
เมื่อเริ่มตัดใจได้ เขาก็ติดต่อกลับมา เราคุยกันเหมือนเดิม ซักระยะ ...แล้วเขาก็หายไปอีก..
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นเวลากว่า 6 ปี
เขาหายไป >> ฉันตัดใจ >> เขาโทรกลับมา >> และหายไปอีก

จนกระทั่งปี้นี้  ก้าวเข้าสู่ ปีที่ 7 ,,
ตอนนี้ฉันมีโอกาสได้มาฝึกงานที่กรุงเทพฯ ฉันดีใจมากที่ก้าวเข้ามาใกล้เขามากขึ้น และหวังว่าการมากรุงเทพครั้งนี้จะทำให้เราได้เจอกันซักครั้ง หลังจากที่คุยกันมาเกือบ 7 ปี แต่เราก็ไม่เคยเจอกันจริงๆเลย ,,  ครั้งแรกที่มาถึงเราก็โทรคุยกันเหมือนปกติ และคุยกันว่าเราอาจจะนัดเจอกัน แต่ไม่นาน เขาก็ขาดการติดต่อไป (เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว) โทรไปก็ไม่รับ และไม่เคยโทรกลับเลยตลอด 3 เดือน
ซึ่งอาทิตย์หน้าฉันก็จะกลับหาดใหญ่แล้ว และไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาเยือนกรุงเทพอีก.....หรืออาจจะไม่ได้มาอีกเลย ฉันแค่เพียงอยากเจอเขาสักครั้งในชีวิต นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้ใกล้เขามากที่สุด เพราะยังไง ถ้าเรียนจบ ฉันคงต้องทำงานที่บ้าน เราคงจะไม่ได้เจอกัน..

ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องนึกถึงเขาตลอดเวลา ทั้งๆที่ไม่รุ้ว่าเขาเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง,, ทำไมต้องเสียใจเมื่อเขาโทรไปแล้วเขาไม่รับ ไม่ว่าจะไปไหน พบเจอใคร ก็คิดไปว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไงนะ เราจะบังเอิญเจอกันบ้างรึป่าว? ฉันได้แต่คิดแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา.. จนคิดว่าตัวเองคงบ้าไปแล้ว

แต่เขาก็ไม่เคยรู้ความรู้สึกที่ฉันเป็นหรอกนะ เพราะฉันไม่เคยบอก เวลาโทรก็คุยกันปกติ ฉันไม่เคยบอกเขาว่ารัก ว่าคิดถึง ได้แต่คุยเรื่องทั่วไป ... แต่เมื่อได้คุยกันก็อยากคุยกับเขาให้นานเท่าที่จะทำได้ เพราะทุกครั้งที่วางสายไป ไม่รุ้เมื่อไหร่จะได้คุยกันอีก ((จริงๆอยากโทรหาเขาทุกวัน แต่ก็กลัวทำตัวน่ารำคาญ เลยโทรไปนานๆครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่รับ และฉันก็กลับมาเสียใจอีกเหมือนเดิม))

ความรู้สึกแบบนี้ มันจะเรียกว่า "รัก" ได้รึเปล่าคะ??
แล้วเราจะรักคนที่ไม่เคยเจอกันได้มั้ยคะ??