อยากเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำ ถึงแม้จะมีทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถอธิบายถึงการเกิดความฝันของมนุษย์ได้ก็ตาม

เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้เราฝันว่าได้ย้อนกลับไปช่วงเรียนม.ปลาย ได้มีเพื่อนสนิทคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เราไม่เคยรู้จักในชีวิตจริงเลย เธอคือใครไม่รู้ แต่เราและเธอร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน กินเที่ยวด้วยกัน ช่วยเหลือกัน ตัวติดกันตลอด มันเป็นความฝันที่ยาวนานมากจนทำให้รู้สึกผูกพันธ์กับเธอ เธอชื่ออะไรเราก็จำไม่ได้ แปลกดีไหมล่ะ จริงๆฝันควรจบแค่นั้นพร้อมกับการตื่นอันสดชื่นของเรา
        แต่ฉากสุดท้ายบนสามแยกของถนนลูกรังที่มีท้องฟ้าหม่นๆเหมือนฝนกำลังจะตกเป็นฉากหลัง  เรากับเธอต้องแยกกันไปคนละทางเพราะเราต้องแยกย้ายกันไปเพื่ออนาคตของแต่ละคน มันคือความรู้สึกที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะสมัยนั้นที่เราอยู่ไม่มีเทคโนโลยีที่จะทำให้เราได้พูดคุยกันโดยสะดวกเลย เรามองหน้าเธอ แล้วพูดประโยคสุดท้ายที่จำได้ขึ้นใจว่า "ไว้เจอกันใหม่นะ" เธอยิ้มพยักหน้า ก่อนที่เราสองคนจะหันหลังจากกัน แล้วเดินกันไปคนละทาง อยู่ๆความรู้สึกเสียใจ ที่จะไม่ได้เจอกันอีกก็ถาโถมเข้ามา น้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรู เราเดินไปร้องไห้ไปหันหลังไปมองเพื่อนสนิทที่เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งซาบซึ้งในมิตรภาพของเรา และเสียใจปนกันไป ถึงกับสะอึกสะอื้นตัวโยน จนกระทั่งเรารู้สึกตัวและตื่นจากฝัน เราร้องไห้จนหยดน้ำตาจริงๆไหลออกมาข้างแก้ม 

   จนเมื่อได้สติและคิดว่านี่เราฝันไปหรอเนี่ย มันช่างสุดแสนจะเสียใจและประทับใจไปในคราวเดียวกัน เธอคือเพื่อนสนิทที่เราไม่รู้จัก จนเราต้องมาบันทึกไว้ในพันทิป เพื่อระลึกถึงเธอเลยนะ ไม่แน่หรอกสักวันเราอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้ ใครจะรู้

ไว้เจอกันใหม่นะ