ยากจะเพียร เปลี่ยนฝัน หันมาสร้าง
เพื่อแนบวาง ข้างใน ดวงใจหญิง
กระซิบกลอน อ้อนความไปตามจริง
ได้พักพิง ยามเหงา คอยเคล้าคลอ

คงได้แต่มองจันทร์ ขอฝันฝาก
ด้วยไม่อยาก ห่างหายไกลห้องหอ
เธออยู่เรียง เคียงฉัน ด้วยฝันรอ
หรือจะพอ ใจเท่า เราเคียงกัน

ยิ่งพิศมอง จ้องจันทร์ ฉันยิ่งเศร้า
เหมือนมีเงา ใครพลอด ออดอ้อนฉัน
ท่ามกลางแสง อุ่นอวล ของนวลจันทร์
อยากจะอยู่อย่างนั้น ทุกวันคืน


แต่ก็เป็น เพียงเงา ไร้เขาคู่
ที่เป็นอยู่ คือจริง สิ่งที่ฝืน
ได้แต่คอย ความฝัน อ้นกล้ำกลืน
ไร้สุขยื่น ชื่นรัก ประจักษ์จริง

“สุนันยา”