๐ ตั้งแต่พรากจากเจ้ามาวันนั้น
ไม่เว้นวายคลายกระสันต์รัญจวนหวน
โอ้โฉมงามงามเสงี่ยมสงวนนวล
จำเจียมจิตมิตรมวลอารมณ์ตรม

๐ หลบผันผ่อนก็ห่อนบรรเทาเศร้า
ทุกข์เท่าเสาโค่นทับระทมถม
โศลกโศกด้วยวิโยคนิยมชม
เจ็บระบม...จิตเจียนทำลายวาย

๐ โอ้เจ็บรักหนักหนอครั้งนี้นี่
เจ็บสุดที่ที่จะให้เคลื่อนคลายหาย
แพ้โรคภัยนัยอื่นระคายกาย
หมอพอย้ายยาแก้บรรเทาเบา

๐ เชื่อเหนือหมอพอจะแปรแก้ไขได้
เป็นโรคใจไฟสมรร้อนเร่าเผา
สุดจะผ่อนถอนทุกข์ทุเลาเพลา
ทุกค่ำเช้าเฝ้าแต่พร่ำ...รำพึงรึง

๐ ไฉนเมินเห็นใจในมิตรจิต
ช้ำทวี..เทวษคิด..คำนึงถึง
ฤๅเสื่อมสร่างห่างหักรักรึงตรึง
เปี่ยมปีครึ่งคร่ำครวญร่ำรานนาน ...................