โอ้โอ๋กระไรเลย บ่ มิเคย ณ ก่อนกาล

พอเห็นก็ซาบซ่าน ฤดีรัก บ่ หักหาย

ยิ่งยลวนิดา  ละก็ยิ่ง จะร้อนคลาย

เพลิงรุมประชุมกาย ณ อุรา บ่ ราลด

.

'ผู้หญิงคนนี้' ใจหินจริงๆ

ระหว่างความละอาย ในฐานะเป็นผู้ให้กำเนิดลูกไม่มีพ่อ

ซึ่งผู้หญิงทั้งโลกยอมทนไม่ได้  ในวาระเช่นนั้น

ย่อมจะต้องอุปโลกน์ใครขึ้นมาสักคน พอให้พ้นๆ ตัว

กับการเอ่ยชื่อ 'เขา' ...ดูเถอะ เธอยังเลือกเอาประการแรก!

เธอยอมแลกเกียรติยศ ชื่อเสียงกับความทะนงตน

โดยไม่ไยดีต่อความรู้สึกผู้ใด

ดอกเอ๋ย.. เจ้าดอกราชาวดี

ลาแล้วลาลับ ... นับเดือนปี คงจะไม่มีวันหวนมาเอย

-


ตัดใจจาก 'นายลูกหมู' เสียเถิด

นายอาทิตย์เอ๋ย .. ตัดใจให้ได้ตั้งแต่บัดนี้

ก่อนที่ความอาวรณ์จะเป็นชนักเกาะกินใจไม่สร่างซา

นี่กระมังคือเหตุผลที่ว่า ..ทำไม 'นุดี' จึงยังยอมทนอยู่ที่นี่

นอกจากความเข้มแข็งแห่งจิตใจแล้ว

เธอผู้นี้ยังได้ซ่อนความอาฆาตมาดร้ายไว้อย่างเยือกเย็น

เธอหวังที่จะใช้เด็กชายตัวอ้วนคนนี้

ใช่ 'นายลูกหมู' ตัวน้อยของเขานั่นแหละ

มาเป็นเครื่องมือทรมานเขาอย่างเงียบๆ นั่นเอง

โอ้ .. รินริน กลิ่นนวล   ยังหวนหอม

เคยถนอม   แนบทรวง  ดวงสมร

ยัง..รื่นรื่น   ชื่นใจ        อาลัยวอน

สะอื้นอ้อน  อารมณ์     ระทมทวี

-


เมื่อคนสองคนต่างเชื่อมั่นในวิถีชีวิตและยึดมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง

ต่างคนต่างถูก เมื่อต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง ต่างคนจึงต่างต้องไป

หากที่ 'รักร้างเลิกรา' ของคนสองคนยังมี 'รักลึกๆ' ที่ค้างคา

เป็นดั่งตะกอนนอนก้นอยู่ในหัวใจ

ก้นบึ้งหัวใจที่บางที .. ตัวของเราเองก็ยังไม่รู้จัก

ดอกเอ๋ย ... เจ้าดอกมะซาง

รักกันจริงอย่าทิ้งขว้าง อย่าเหินอย่าห่างกันเอย

-


หากรักของเขาทั้งสอง 'อาทิตย์และนุดี' เปรียบเหมือนต้นไม้

ต้นไม้ของเขาและเธอก็มองคล้ายจะตายซาก

หากเป็น 'ซากรัก' ที่รอคอยน้ำ รอคอยปุ๋ย

รอคอยพลังมหัศจรรย์มาหล่อเลี้ยง

อะไรคือ 'พลังมหัศจรรย์' ที่จะหล่อหลอมต้นไม้แห่งรัก ให้กลับคืนมา

อะไรคือ 'แรงรัก' ที่จะฟูมฟัก 'ซากหัวใจ' ที่รู้สึกว่าไร้ค่า!

จะผันผ่อน  ก็ห่อน บรรเทาเศร้า

ทุกข์เท่าเขา โค่นทับ ระทมถม

แสนสุขโศก ด้วยวิโยค นิยมชม

เจ็บระบบ เจียนจิต ทำลายวาย

-


ชีวิตคือการรอ ... เธอไม่ใช่หรือที่เฝ้ารออย่างใจเย็นว่า

สักวันหนึ่ง ... เธอหวังจะทำให้ 'ผู้ชายคนนั้น' ได้รับรู้

เขาได้ละทิ้งสิ่งมีค่าชิ้นใดไว้เบื้องหลังบ้าง และวันนั้นแหละ

เธอจะทำให้เขาโหยหา อาวรณ์ คลุ้มคลั่ง ให้จงได้

แต่ครั้นเวลาที่รอคอยมาถึง

เธอเองกลับไม่สามารถพรากสิ่งมีค่านั้นไปจากเขาได้

โอ้..แรงรัก ที่ผูกพันนั้นช่างยึดเหนี่ยวเหนียวแน่นยิ่งสิ่งใด

นุดี ยากนักจะสลัดแรงแห่งรัก และใยแห่งความผูกพันไปจากเขาได้

เห็นแก้ว    แวววับ   ที่จับจิต

ใยไม่คิด   อาจเอื้อม  ให้ถึงที่

เมื่อไม่เอื้อม  แล้วจะได้  อย่างไรมี

อันมณี    ฤาจะโลก ไปถึงมือ

วันนี้รื้อนวนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาอ่าน
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่ามีภาพของแอนเคน เดินออกมาจากหนังสือเลย